üzerinden 6 sene geçen
hunharca kazandığımız maç.
türk basketbolu, türk sporu adına tarihi bir gündü aslında. avrupa'nın 1 numaralı kulüpler organizasyonunda 2 türk takımı final oynayacaktı. daha ilk düdük çalmadan kupanın istanbul'a gideceği belliydi. tarafsız gözle bakan sporseverler, bu branşa ömrünü adamış spor insanları ya da emekçilerin keyfi yerindeydi.
taraftar içinse rüya gibi bir gündü. herşeyden önce bir galatasaray-fenerbahçe derbisi vardı ortada. üzerine bir de ortada avrupa kupası olunca istanbul'dan maç sabahı uçaklar kalkmıştı her iki taraf için de...
kadın basketbolda doksanlı yılları domine etmiş olan taraf galatasaray'dı. aziz yıldırım sonrası özellikle ikibinli yılların ikinci yarısından itibaren domine eden taraf fenerbahçe idi. hatta pek bilinmese de aziz yıldırım'ın tüm branşlarda kazandığı ilk kupa, galatasaray'a karşı kazandıkları 1999 kadınlar basketbol cumhurbaşkanlığı kupasıdır ki o kupa da doksanlı yıllarda galatasaray kadın basketbolunun türkiye'de kaybettiği ilk kupadır. o sezon fenerbahçe lig ve türkiye kupasını da alıp üçlemeyi tamamlayarak sona erdirmişti galatasaray hegomonyasını, galatasaray ise euroleague'de 3. olmuştu o sezon.
bir sonraki sene ligi galatasaray alsa da diğer iki kupa fenerbahçe'nin oldu. galatasaray'ın futboldaki uefa kupası zaferi sonrası 2000 yazı aziz yıldırım için harekete geçme zamanıydı. çok devasa paralar ödeyerek her branşta ciddi kadrolar kurdu. öncelik futbol olsa da birkaç yıl içinde tüm branşlar nasibini almaya başladı. galatasaray'ın ise o kadrosunu dağıttıktan sonra yatırım yapmadı, her sene biraz daha geri kalmaya başladı. 2000-2005 arasında fenerbahçe, beşiktaş ve botaş arasında geçti türkiye'de kadın basketbolu. aziz yıldırım branş farketmeksizin bir avrupa kupasını hedefliyordu ama bir yandan da
hevesi kursağında kalan spor kulübü geleneği kök salmaya başlıyordu.
konuyu çok dağıtmadan bu rekabet özelinde devam edersek 2003-2004 sezonunda avrupa kadın basketbolu eurocup organizasyonu ile tanıştı. yıllar sonra ydü ile rakip olduğu aziz yıldırım tarafından tokatlanmasıyla gündeme gelecek
ışık eyigüngör'ün sponsora boğduğu takım gözünü buraya dikti. ilk sezonunda yarı final, ikinci sezonunda final yaptı fenerbahçe. 2005 yılında galatasaray'ı son maçta mağlup edip küme düşürürken fenerbahçe eurocup final maçına hazırlanıyordu. gerçi galatasaray'ı o sezon herkes mağlup etmişti ya, o da ayrı bir konu.
2004-2005 sezonunda olaylı bir seri sonrası beşiktaş'a kaptırmışlardı ligi. 2005 yazında nevriye-birsel-esmeral-nilay voltranını oluşturup üzerine de wnba'den 1-2 skorer getirme formülü ile ligi kapatmaya başladılar. beşiktaş'ın cola turka günleri kısa sürmüştü, botaş ise ligin standartlarıan göre yüksek ama kısıtlı bir finansmana sahip olduğu için hep bir seviyede kaldı.
galatasaray ise 100. yıldaki rezillikten sonra bölgesel ligden ait olduğu lige hızlıca dönmüştü. 2006-2007 sezonu geçiş dönemiydi. 2007 yazı ise galatasaray için yatırım zamanıydı. takım
cem akdağ'a emanet edildi. ahmet dedehayır, mihriban oğuz, müge erdem üçlüsü de şubenin idari kısmını oluşturdu. o dönemin genç yıldızı
ışıl alben, ligin skorerlerinden
esra şencebe, wnba'den
sophia young ve
vickie johnson gibi iki büyük yıldız transfer edildi. galatasaray yıllar sonra kafaya oynadığı bu sezonda eurocup yarı finalini sayı farkıyla kaybetti, ligde bir maçı son topu sokamayıp kaybettiği final serisini 5. maça kadar taşımayı başardı. ertesi sezon eurocup'ı kazanarak yine bir ilki daha ezeli rakibine bırakmadı. ligde ise ışıl alben'in sakatlandığı maçın ardından oyun planı çökünce yarı finalde lige nokta koydu.
galatasaray sadece iki yıllık yatırımla bir avrupa kupası kaldırmıştı. fenerbahçe ise 2006-2007 sezonu itibarı ile gözünü birinci kupaya dikmişti. tam beş sezon çeyrek final yaptılar. ligde ise dolu dizgin devam ediyorlardı. galatasaray da 2009'daki eurocup sonrası euroleague'e katılmaya başlamıştı. ilk iki sezonda gruptan çıksak da devamını getiremedik.
2010-2011 sezonuna çok iddialı başlamıştı galatasaray aslında. çok iddialı transferlere rağmen bugün hala tartışılan
ceyhun yıldızoğlu ile adeta varlık içinde yokluk çekiyorduk. euroleague ikinci turda fenerbahçe'ye elenerek bitmişti sezon. 2011-2012 sezonunda ise daha derli toplu girmiştik. euroleague ilk turda grubu 2. bitirdikten sonra evsahibi avantajıyla direk o zamanki adıyla final 8'e kalmıştık. abdi ipekçi'de oynanan maçlarda istediğimizi alamayıp elenmiştik, fenerbahçe ile oynanan maça ise tribünler arasındaki meşale savaşı kalmıştı daha çok. statü gereği dört takımlı iki grubun liderleri final maçına çıkarken grup ikincileri 3-4, üçücüleri ise 5-6 maçına çıkıyordu. galatasaray 5. fenerbahçe ise 4. oldu. ekrem memnun ile başladığmız 2012-2013 sezonunda yine iki takım yine final 8'deydi. galatasaray gruplardan çıkamazken fenerbahçe finalde ev sahibi ekaterinburg karşısında darmadağın olmuştu.
galatasaray 3-4 yıldır yaptığı minimum sponsorla yaptığı büyük yatırımlara rağmen bir türlü başarı elde edemiyordu. ceyhun yıldızoğlu galatasaray tarihinin en pahalı 1. ve 2. kadrolarını resmen çar çur etmişti. epiphany prince'ler, tina charles'lar, lindsey whalen'lar havalarda uçuyordu ama başarı bir türlü gelmiyordu. ışıl alben 2009-2011 arasını çok ağır sakatlıklar ve rehabilitasyon süreciyle geçirmişti ki yıllar sonra o günleri "basketbolu bıraktım sonra tekrar başladım" diye anlatacaktı. 2011 yazında avrupa'nın en iyi genç yeteneği ünvanıyla gelen bir
alba torrens vardı ki o da ilk sezonunda ağır bir diz sakatlığı yaşamıştı. yaşayan en iyi oyuncu olarak kabul edien
diana taurasi 2010-2011 sezonunda fenerbahçe'de oynarken sonradan hatalı yapıldığı ortaya çıkarılan bir doping testi sebebiyle gönderilmiş, bu skandalın ortaya çıkması sonrası cezası geri alınınca ertesi sezon galatasaray'a gelmişti. ama işte bize de yar olmamıştı kaba tabirle. türkiye kupaları geliyordu, ligde her sene bir orospu rengi hesabı her sene bir şekilde eşleşmeleri fenerbahçe'ye kaybediyor ya da kaybettiriliyorduk. hiçbir şey olmadıysa bile muhakkak birşeyler oluyor ve bir şekilde ikinciliklerle ya da elenmelerle baş başa kalıyorduk...
2013-2014 sezonuna iki takım işbu ahval ve şerait içerisinde başlıyordu. fenerbahçe galatasaray'ın 9 senelik rekorunu egale etmek, geçen sezon finale kadar çıktığı euroleague'i artık kazanıp galatasaray'a karşı avrupa kupasızlığı ortadan kaldırmak için sahadaydı. galatasaray ise şimdilerde pek hatırlanmasa da tamam mı devam mı gibi bir ikilemdeydi. sezon başlamadan önce odeabank ile bir sözleşme imzalanmıştı ama kulübün takıma pek güveni yoktu. nasılsa bu sene de bir halt olmaz, sezon sonu desteği çeker bu masraftan kurtuluruz havası vardı. zaten sponsorluk erkek takımı için yapılmış, komşuda pişenden nasiplenmişti sadece galatasaray kadın basketbol takımı...
takvimler 2013'ten 2014'e dönerken işle fena gitmiyordu. ligde liderdi galatasaray, euroleague'de gruptan çok domine etmese de çok da zorlanmadan çıkmıştı. ancak camianın pek de umurunda değildi takımın gidişatı. fatih terim-ünal aysal kavgaları, 2 günlük juventus maçı derken pek kimseler farkında değildi olan bitenin.
dizini iki defa parçaladıktan sonra basketbola dönmeye çalışırken taraftarın "basketbolun sabrisi" diye dalga geçip teneke çaldığı kaptan ışıl, sakatlık sonrası yeniden form tutan alba, antalya'da fenere koyup kupa çıkardığı buzzer beater sonrası unut deseler de unutamayacağımız sancho lyttle, shavonte "zeliş" zellous, avrupa'daki çaylak sezonunda "ben bu oyunu bozarım" dercesine yardıran kelsey bone, fenerbahçe "sakat" diye yolladıktan sonra önce olimpiyata sonra galatasaray'a gelen varlığıyla bile sahada fark yaratan nevriye yılmaz'dan oluşan bir ilk 5 rotasyonu vardı. elindeki cephane bundan ibaretti galatasaray'ın. esra şencebe, ayşegül günay, bahar çağlar, şebnem kimyacıoğlu, belki biraz da ayşe cora dışındaki oyuncular sadece antremanlarda 5'e 5 maç yapılabilmesini sağlayacak kalibredeydi.
camianın yanı sıra yönetimin de umrunda değildi takım. sözleşmesi sezon sonunda bitecek oyuncular görüşecek, en azından izin alacak dahi muhatap bulamıyordu. ekrem memnun özellikle avrupa kupası için takviye istiyordu ama bu istekleri karşılıksız kalıyordu. alba'nın elde tutulamayacağını herkes biliyordu ama yönetimin "nasılsa gitmez" diyerek oyaladığı ışıl'ın sezon ortası kursk'a imza atması aylar sonra ortaya çıkacaktı. zaten nevriye, sancho ve bahar haricinde kimse ertesi sezon sonunu göremedi o takımda. shavonte bile 2014-2015 sezonuna başladıktan sonra ödeme alamayınca devam ederken ayrıldı takımdan.
bir şekilde sezon ilerledi. ligin zirvesinde devam eden takım türkiye kupasını da üst üste 5. kere kazandı. euroleague'de avenida'yı 2-0'la geçerek kendini final 8'e attı yine. fenerbahçe de zorlanmadan f8 biletini aldı. bu iki takıma ek olarak o dönemki adı kaski olan kayseri basketbol da kıran kırana geçen bir serinin ardından rusya biletini aldı.
ironik bir şekilde üç türk takımı aynı gruptaydı. grubun ilk maçlarında galatasaray moskova'yı, fenerbahçe kaski'yi mağlup etti. kıran kırana geçen
8 nisan 2014 galatasaray fenerbahçe kadın basketbol maçını 68-66 kaybettik. son maçlarda iki takm da hata yapmayınca 1. ve 2. olarak gruptan çıktılar. çapraz eşleşme sebebiyle galatasaray diğer grubun ikincisi, turnuvanın ev sahibi ve mutlak favori ekaterinburg ile, fenerbahçe ise bourges basket ile eşleşmiştir.
galatasaray takımı hariç herkese göre yolun sonuna gelinmişti. gruptaki maçın kaybedilmesinden sonra üç aşağı beş yukarı eşleşmeler belli olduğu için
hevesi kursağında kalan spor kulübü iyice bir havalara girmişti. ancak galatasaray da kendine inanmayanları göt etmeyi pek bir severdi.
11 nisan 2014 ekaterinburg galatasaray kadın basketbol maçında tarihi fark bekleyenleri ters köşe yapan bir galatasaray vardı sahada. 50-29'luk ilk yarı skoru izlemeyenlerin inanamayacağı bir olaydı, şahsi kanatimce galatasaray kadın basketbolunun zirvesiydi. ikinci yarı ekaterinburg dalga dalga gelse de ilk yarıdaki skoru yakalayamadı v 77-70'lik skorla bir galatasaray mucizesi yaşandı.
günün ikinci maçında ise kıran kırana bir mücadele olmuş, fenerbahçe son çeyrekteki karar anlarında hata yapmayarak finale adını yazdırmıştı. galatasaray fenerbahçe rekabeti bu sefer avrupa kadın basketbolunun zirvesine taşınmıştı. maçtan bir gece önce ve maç günü çok erken saatlerde istanbul'dan ekaterinburg'a kalkan uçaklar vardı.
hevesi kursağında kalan spor kulübü taraftarı bourges maçındaki göt korkusunun şokunu atlatır atlatmaz ekaterinburg'u eleyip kupa yolunu açtığımız için bize teşekkürlerini sunuyordu sosyal medya üzerinden.
yöneticileri çok mu farklıydı dersen, onlar da aynı kafadaydı. tabi açık açık söyleyemeseler de galatasaray'ı alışılmışın dışında dozda tebrik ederek ve överek memnuniyetlerini dile getiriyorlardı. herkes yıllardır kıyısından köşesinden döndükleri euroleague'i bu sefer kazanacaklarını düşünüyorlardı. aziz yıldırım ve "uslu uslu otur" mahmut uslu da maç günü rusya'ya gitmişti.
ne kadar acıdır ki fenerbahçe başkanı rusya'dayken, hatta salon önünde galatasaray taraftarıyla kavga edecek kadar olayı yaşarken galatasaray camiası(!) koltuk savaşları veriyordu.
13 nisan 2014 galatasaray olağan kongresinde ünal aysal yönetimi ibra konusunda bir süpriz yaşanmaması için ter döküyordu. maç günü rica minnet turnuvayı yayınlayan ntvspor'a röportaj veren bir yönetici abimiz "bu şube sırtımızda bir kamburdur. sonuç ne olursa olsun küçülteceğiz, bütçesini azaltacağız, gençlerle yola devam edeceğiz" diyordu.
hatta ve hatta galatasaray takımı bu maça 11 kişi çıkmıştır, kadrolar 12 kişi kurulmasına rağmen...
tribünlerde ise iki takımın da taraftarı var ise de genel kitle aslında daracık olan kadın basketbol kamuoyundan ibaretti. galatasaray tarafında tribünün bazı öne çıkan isimleri dikkat çekiyordu genel ambianstan farklı olarak. ntvspor'da maçı
ismail şenol anlatıyor, ihsan bayülken yorumluyordu. saha içinde ise galatasaray'da basketbol oynamışlığı bulunan
roksan kunter röportaj yapıyordu. bu detay da kendi içinde şöyle bir istatistik doğuruyor,
18 nisan 2018 reyer venezia galatasaray kadın basketbol maçı'nda aynı ikili farklı bir yayın kuruluşla yine görev yapıyor ve yine galatasaray kadın basketbolu bir kupa kazanıyor olacaktı...
maç adeta "iki takım da rakibini tartıyor" klişesi yaşanan bir futbol maçı gibi başladı. iki buçuk dakikası 0-0 geçilen ilk çeyrek sonunda skor 26-7 galatasaray lehineydi. ikinci çeyrekte rakip biraz toparlansa da ilk yarıyı 42-29'luk skorla önde geçmeyi başarmıştık. ilk yarı biterken tarafsız gözle izleyenlerin aklındaki temel soru galatasaray'ın neredeyse çıkmayan 5 kişilik rotasyonunun ne kadar daha dayanabileceğiydi.
maçın istatistiklerine bakıldığı zaman galatasaray'da 10 dakikanın üzerinde süre alan 5, fenerbahçe'de ise 8 oyuncu olduğu görülür. ışıl ve shavonte neredeyse hiç çıkmamış, alba ve sancho 35 dakika oynamıştır. bir tek kelsey bone nevriye ve bahar'ın varlığı sebebiyle 28 dakika oynayıp az biraz soluklanabilmiştir.
galatasaray kadın basketbolunu o yıllarda takip edenler bilir. üçüncü çeyrek fenerbahçe maçlarında her daim kabus olmuştur bizim için. caferağa'da uğraş didin ilk yarısı kafa kafaya ya da az farkla önde geçilen maçlar üçüncü çeyrekte elimizden kayar giderdi. iç sahada keza aynı şekilde, kazansak da üçüncü çeyreklerde ecel terleri dökerdik.
o gün de maça başlarken en büyük korku üçüncü çeyrekti.. nitekim ilk çeyrek 26, ikinci çeyrek 16 sayı atabilmişken üçüncü çeyrekte sadece 11 sayıda kaldık. fenerbahçe'nin de 15 sayıda kalmasıyla farkı nispeten koruyabilmiştik.
son çeyreğe başlarken 53-44'lük skorla hala 9 sayı öndeydik ama takım gerçekten yorulmaya başlamıştı. street fighter oyununda ekranın üzerinde yer alan güç çubuğunun yeşilden kırmızıya dönüşünü görebiliyorduk adeta. ilk dört buçuk dakikada 9-2'lik bir seriyle skoru 55-53'e kadar getirdi. bu krizi çözmeye çalışan ekrem memnun son hamle olarak
şebnem kimyacıoğlu'nu sahaya sürmüştü. karşılıklı birer isabetsiz atıştan sonra yine bir galatasaray hücumu vardı.
şebnem kimyacıoğlu'nun fenerbahçe'ye attığı üçlüklerin ilki kalktı yayın biraz sağ köşesinden. tüm bu uzun hikayenin fenerbahçe adına mutlu son galatasaray adına hüsrana döneceği noktada yumruk gibi inerek tüm oyunu bozdu. hemen arkasından fenerbahçe angel mccoughtry ile bir ataktan daha boş döndü, ribaundu alan sancho ile farkı bir anda 7'ye çıkardık.
bitime 3:35 kala skor 60-53 idi. fenerbahçe neredeyse ilk beşini yenilerken galatasaray hala aynı takımla sahadaydı. karşılıklı top kayıpları, pondexter'in 2/2 serbest atışı, shavonte'nin basketi ve birsel'in üçlüğü derken bitime 01:58 kala skor 62-58'e gelmişti. set hücumundan bir türlü sayı bulamıyorduk ve tam
hevesi kursağında kalan spor kulübü yine heveslenmişti. nitekim yine seti tam yapamamıştık, süre bitmesine 3 saniye kala top şebnem'in eline gelmişti. yayın gerisinden ve el üstünden soktuğu
şebnem kimyacıoğlu'nun fenerbahçe'ye attığı üçlüklerin ikincisi adeta "biz bu maçı alacağız" çığlığıydı takımın. tam o anda ekrana gelen bir fenerbahçe taraftarının elini başına götüren görüntüsü rakip takımın ruh halini tasvir ediyordu aslında...
kalan bir buçuk dakikayı daha güvenli oynayıp hata yapmayarak tamamladık. son topta takımın olduğu yerde ellerini kaldırıp yaptığı savunma, ekrem hocanın elleri havada koşan görüntüsü, takımın sahanın ortasındaki kenetlenmesi hepsi bir rüya sahnesi gibiydi ama alabildiğine de gerçekti.
6 sene önce bugün, bir avuç inanan insan bir tarih yazdı. ezeli rekabetin rüzgarıyla yaşandıktan sonra da olsa hakettiği değeri buldu.
kimileri kurduğu bir hayali inandırdığı bir avuç yürekli insanla başardı. kimileri maç sabahı kalkan uçağa binecek kadar şanslıydı, yerinde yaşadı. kimileri kariyerinin başında sorsalar tek dileyeceği şampiyonluğu yaşadı. kimileri yıllardır dillendirirken kendilerinin bile kendileriyle dalga geçtiği bir rüyayı gündüz gözü yaşadı...
kimilerininse 10 yıllık çabası boşa gitti. hevesi bir kez daha kursağında kaldı.
hem de öyle böyle değil, ertesi sabah takımı havaalanında karşılayan taraftarın yapıp getirdiği pankartta yazdığı gibi;
hunharca...
bu bir ilkti ve en çok galatasaray'a yakışırdı. en fazla tekrar edilebilir ama daha iyisi yapılamaz...
emeği geçen, inanan, inandıran, savaşan herkesin binlerce kez emeğine sağlık...
(bkz:
tarihte bugün)
