1
ben bayılmıştım. sonrasında bağdat caddesine gittim. eğlendik içtik. belki 6 ay rüyada gibi yaşadım zaten.
(bkz: #506241)
(bkz: #506241)
17 mayıs 2000 günü yapılanlar
-
-
217 mayıs 2000 galatasaray arsenal maçının bitişi gece 12'yi geçtiğinden 18 mayıs'ta yapılan güzelliklerdir.
(bkz: 18 mayıs 2000) -
3o tarih bana uzun bir süre tony montana kafası yaşatmştı. hey gidi günler...
-
455 ekran, yu-ma-tu marka bir televizyonda, annem ve babam ile beraber, kopenhag parken stadium'daki memleket meselesini* dikkatli bir şekilde takip etmekteydim.
gheorghe popescu'nun penaltısından sonra, ekranda saniyede bir yanıp sönen kırmızı renkli ''kupa türkiye'de'' yazısına öylece bakakalmış, 1-2 dakika sonra kendime gelinceyse, sevinç çığlıkları atmıştım! -
5metin oktaya gitmistik, o zaman alisiktik tabii her buyuk zaferden sonra floryanin yolunu tutmaya.
-
6ankara'da sıhhıye'den sonrasına arabayla gitmek imkansızdı o gece. gördüğüm en büyük düğün o gündü.
-
7popescu penaltıyı attıktan sonra beraber maçı izlediğim arkadaşımı öyle bir tutup sarsmaya başlamıştım ki bıraktığımda zavallının iç organları baya bi yer değiştirmişlerdi*
-
8penaltıların atıldığı kalenin arkasındaydım. stattan çıkarken steward'lardan biriyle çiftetelli oynamıştık. hayatımın en uzun 24 saatiydi.
-
9koyu fenerbahçeli bir arkadaşımla beraber seyretmiştim,sonrası sevinç..gözyaşı..mutluluk..
bu arada hemen kızmayın,çocuk ne dediyse penaltılarda hepsi tuttu ! ** -
10telefonlara cevap vermek. evet gece yarısı almanyadan ingiltereden eş dost akraba kim varsa aramıştı beni. telefonda ağladık, oturdum annemle ağladım. sabah okulda herkes üçer beşer tane gazete almıştı. her satırını, her haberi okumuştum.
-
11üniversitede tüm gün galatasaray formamla gururla dolaşmıştım. akşam da maçı babam ve kardeşimle beraber izledik. babam bir şişe viskiyi devirirken tüm penaltılarda ne olacağını önceden söylemek suretiyle beni deli etmişti. öyle ki en son popescu penaltıyı kullanmak üzere topu aldığında "rahat ol sertçe vurur ve atar o golü" demişti. inanın o golden sonra ne yaptığımı nasıl çığlık atıp nasıl tepindiğimi hala hatırlamıyorum.
bana ve tüm galatasaraylılara bu gururu yaşattığın için bir defa daha teşekkürler aslanlar. -
12hayatımda ilk kez ve şimdilik son kez sevinçten ağlamıştım.
-
13
-
14maçta devre olduğunda kağıttan top yapıp kalorifer peteklerine hagi nidalarıyla şutlar atışımı unutmuyorum.ve maç bitiminde kazandığımız zaferden sonra futboldan zerre anlamayan annem dahil herkes sevinçten havaya uçmuştu hatta avize düşme tehlikesi geçirmişti.*
-
15sinir stres içinde maçı beklemek.
18 mayıs güzeldi ama. -
1612 yaşımdaydım. babam ve abimlerle birlikte maçı izliyorduk. maç bitti kupayı aldık. babam tam o anda bizim apartmanın terasına yöneldi elinde kalaşnikof ile. havaya ateş etmeye başladı. sadece babam ateş etmiyordu diğer apartmanlardan da silahlarına yönelenler oldu. ben ise babamın içindeki magandayı tanıdım. neyse ki sonra ki yıllarda böyle bir görüntüyle bir daha karşılaşmadım. adam resmen psikopata bağladı. yüce isa korumuş bizleri...
-
17sabah yanlış hatırlamıyorsam eğer 07:00'de uçağa bindik.
uçakta yasak olmasına rağmen cayır cayır sigara içtik. yanımızda bir çoğumuzun viski vardı, onları da bitirdik tabi haliyle.
bir ara pilotumuz anons yaptı: "sevgili galatasaraylılar, şu an romanya üzerinde uçmaktayız!" anında patlayan tezahüratı sanırım herkes tahmin eder. sözlükteki geri zekalı fb taraftarları tahmin edemeyeceği için söyleyim:"i love you hagi"
10:30 civarı kopenhag hava alanına indik. uçaktan pasaport kontrole plexiglass kaplı köprüden yürüyerek giderken bir de ne görelim, sağımızda solumuzda ingiliz uçakları! vurmaya başladık duvarlara, "kapılar açılsın çatışmalar başlasın" eşliğinde!
dakika başı uçak iniyordu. ingilizler ellerini kollarını sallaya sallaya geçiyorlar pasaporttan. bizler bir elimizde pasaport ve vize kağıdı, diğer elimizde maç bileti, önce manyetik kapıdan geçiyor, sonra elle aramaya maruz kalıyor, en ufak bir şüphe durumunda özel arama odasına götürülüyorduk.
e tabi bu çile de sonlandı ve dışarı attık kendimizi. her yer ingiliz! ama adamlar çok sakin. bize el falan salladılar. biz de yanlarına gittik ufaktan. fotoğraflar çekildi. kimse kimseye bulaşmadı. (bu fotoğrafların tamamı taranmayı bekler halde evde sandıkta duruyor, izinlerde üşenmesem de halletsem o işi aslında!)
ardından romen tv kanalından kameraman ve bir spiker yanımıza yaklaşıp kendini tanıttı. yine "i love you hagi!"
klasik bir türk organizasyon rezaleti yaşandı ve bizi havaalanından alacak otobüsü yarım saat kadar bekledik. neredeyse öğle olmuştu. bizi su kanallarının olduğu yerde indirdiler, herkes dağıldı. içmeye devam ettik. tuborgun ana vatanındayız, haliyle biraya devam!
saat 14:30 gibi arsenal taraftarlarıyla tivoli meydanında iyi kapıştık. biz olaya sonradan katıldık. çok fena püskürttük ingiliz "kardeşlerimizi!" (sebahattin reis ve bir kaç yüz adam!) oralarda yaşayan avrupalı gençlerimiz de çılgın attılar kavgada. destekleri büyük oldu.
sonra saatler geçti, stada doğru hareketlendik. maçın başlamasına 45 dakika kala içeri girdik. yerimiz penaltıların atıldığı kale arkası, alt kat, davulların yanı. tabi asıl koltuğumuz nerede bilen yok. maç öncesi gösteriler, bira içmeye devam.
maçı anlatmıyorum, gerek var mı?
maçtan sonra havaalanına dönüş, salak ingilizler yanlışlıkla bizim çıkış yapacağımız tarafa girmişler. yaklaşık 20 kişi. onları "nazikçe" dışarı attık! bu arada danimarka polisi ellerinde tüm gün 30 cm lik plastik joplarla falan çok komiklerdi, asla ciddiye almadık tabi. en nihayetinde kahraman türk çevik kuvvet polisinin maçlarda nasıl davrandığı malum. 1984 / 14 yaşından beri tribünlerde olan bendeniz de tabi çokça nasiplenmişim, kim takar danimarka polisini!
hele hele stewardlar daha da komikti.
sonra uçağa bindik, gece yarısını geçti. sabah 05:00'e kadar kaldırmadılar uçağı. sebebi de dönüş bileti olup geri gelmeyen yaklaşık 50 kişi!
17 mayıs 2000 günü yapılanlar için yazabileceğim kısaca bunlar, güzeldi be abi. bir ilkti, daha ne diyebilirim.... -
18maç penaltılara kalınca, ekrana bakamayacağımdan saldım kendimi sokağa. dışarısı çok sesizdi sadece televizyon sesleri duyuluyordu. yokuş yukarı çıkarken manavda ilk penaltıyı izlemeye başladım, ergün ilk penaltıda golünü attı. yola devam edeyim dedim ama ayaklar izin vermedi, davor suker'in penaltısı direklerle dans edip dışarı çıkınca heyecandan yukarı doğru koşmaya başladım. ikinci penaltıları karagümrük stadı yanındaki otobüs durağının yanında polis telsizinden dinledim, hakan attı onlarda kaçırmadı bu sefer. ben daha da heyecan yaptım ama bu anlara daha fazla tanıklık edememezlik yapamayacağımı anladım ve tekrar uğurlu gelen manav amcanın yanına gittim. üçüncü penatlı ümit attı, vierra dağlara taşlara vurdu. atarsak kazanıyorduk, totem sırası gereği bu penaltıyı da izlememem gerektiğinden eve doğru yokuş aşağı depara kalkmıştım. içimden haydi millet camlara, balkonlara, sokaklara çıkın haykırın da gol olduğunu anlayayayım diyorken dileklerim gerçek olmuşçasına tüm istanbul bir anda inlemeye başladı sonrasını hatırlamıyorum.
-
19maçı izlemek için okuldan sonra eve gelip ödevlerimi yapmıştım.
-
20sevinmek, sevinmek, sevinmek...
-
21ortaokulda kapı nöbetçisiydim ben o gün hemde fanatik fenerli bir tiple. bu tip birde utanmadan o gün arsenal forması* giyip gelmişti nöbet tutmaya, akşama kadar kıskançlığını kusmuş "yok arsenal sizi şöyle yapacak böyle yenecek" diye bıdı bıdı konuşmuştu. birde lafı vardı hiç unutmam "yarın okula gelmemezlik etme haa" diye gülerekten..
her neyse akşam oldu bir aile dostunun evine gittik maçı izlemeye ilk yarı bittiğinde annemin rahatsızlığından eve geri dönmek zorunda kaldığımızdan ikinci yarının ilk 5 dakikasını izleyememiş belki aileme ilk ergen tribimi bile çakmıştım*. penaltıların sonunda, 14 yıl şampiyon olamadığımız dönemin tüm kadrolarını ezbere sayan o dönem dayım sayesinde galatasaray'lı olmuş ve final gecesi 40 derece ateşe rağmen uyuyamamış annemle sarılmış ağlıyorduk, babam ise çoktan hazırlanmış tur atmak için bizi kapıda bekliyordu.. kalanı ise sevinç çığlıkları mutluluk gözyaşları...
ertesi gün * üzerimde çubuklu 10 hagi formamla ben okuldaydım, o arkadaş ise* okulda yoktu, hafta sonuna kadar da gelemedi*. annem ise bir hafta kadar işten izin alıp hasta hasta evde yatmak zorunda kalmıştı*. çok güzel çok özel günlerdi.. -
22"kahraman" anne ve babam sayesinde uzatma devreleri ve penaltılar boyunca salondan belli belirsiz gelen sesler dışında maçtan bir haber alamadan yatağımda dua etmek, hayatımın belki de gerçekten en mutlu anlarından geriye anı olarak silah ve korna seslerinden başka hiçbirşey kalmaması; akabinde yıllar geçtikçe daha da takıntılı bir hal alan bir sevdaya sahip olmak. hatta düşündüm de, normal bir insandan çok daha farklı ve ezik bir psikolojiye sahip olmak...
-
23babam,abim ve fanatik ötesi dayılarımla beraber izlediğim.amcamı o gün çok kıskandığım(maçı canlı canlı izledi şerefsiz )ağlamaktan anamın ağladığını bilirim.allah bize o günleri yine yaşatsın..amin
-
24penaltı atışları sırasında televizyonun başından ayrıldım içeriye gitmiştim. babam ve amcamın * mutluluk dolu seslerinden neler olduğunu anlıyordum. sonra popescu geçti topun başına ben içeri gittim. popescu golü attı sonra koşa koşa mutfağa gittim, tekrar koşarak salona geçtim sonra koşarak mutfağa gittim tekrar geldim... dışarı çıktım koşarak meydana doğru gittim.. sonra eve koştum, tekrar dışarı koştum... hala neden böyle davrandığımı bilmiyorum ama sabaha kadar bir oraya bir buraya koştum
-
25eniştem sayesinde son penaltıdan sonrasını tavanda izlemiştim. küçücük çocuk öyle fırlatılır mı havaya be*
