345
maça fena başlamadığımızı düşünüyorum. ilk 15 dakikalık bölümde en azından oyuncuların üzerinde çok fazla stres olmadığını ve daha rahat oynadıklarını görebildik. mersin ise nakoulma ile sol tarafı kullanma düşüncesini maçın başında ortaya koydu. yasin'in golü ile daha da rahat bir oyun şekli beklerken ne yazık ki oyun beklediğimiz gibi gitmedi. ilk yarının sonlarına doğru mersin oyun hakimiyetini eline almaya başlamıştı bile. telles üst üste hatalar yaparken muslera ve zaman zaman hakan balta'nın kritik müdahaleleri ile ilk yarıyı gol yemeden kapatabildik. ancak net gözüken beklerimizin pedriel ve nakoulma tarafından ezildiği oldu. sabri'nin ve özellikle telles'in fiziki yetersizlikleri- bu bölgeye destek de gelmeyince- pedriel ve nakoulma'nın tüm topları toplamalarına neden oldu.
ikinci yarıya genellikle olduğu gibi daha hareketli başladık. burak 48. dakikada kendi yarattığı pozisyonu golle sonuçlandırabilse hem kariyerinin en güzel gollerinden birini atacak hem de fişi çekecekti. ama olmadı. burak bu defa 66'da inanılmaz bir gol daha kaçırdı. mersin böylece dirençli futbolunu devam ettirirken fiziki anlamdaki üstünlüğünü kullanmak adına ikinci yarı ceza sahamıza bol bol yüksek top denedi. toplam tam 32 tane orta attılar! sonuca bakarsak bu topları savunmakta başarılı olduğumuz söylenebilir, zira rakibe 77. dakikaya kadar net bir pozisyon vermedik. biz ise yaptığımız 6 ortada isabet bulamadık. durumun ne kadar içler acısı olduğu sayılardan da belli.
77'de net bir pozisyonu kaçıran ise mersin adına nakoulma oldu. maçın son bölümlerini hatırlamak dahi istemiyorum. sahasında çıkamayan, kendi ceza sahasına gömülen bir galatasaray izledik. bu bölümde ne zaman gol yiyeceğiz diye çaresizce bekledik diye düşünüyorum. şartlar ne olursa olsun ben bu kadar mahkum bir takım -hele de şampiyonluk kovalayan bir takım- izlemek istemezdim.
sonuç olarak kazandığımız ancak endişe duyarak tamamladığımız bir başka maçı geride bırakmış olduk. can sıkan ise yine şampiyon bir takım gibi değil bir şekilde şampiyon olmak isteyen bir takım gibi oynamamız oldu.
ikinci yarıya genellikle olduğu gibi daha hareketli başladık. burak 48. dakikada kendi yarattığı pozisyonu golle sonuçlandırabilse hem kariyerinin en güzel gollerinden birini atacak hem de fişi çekecekti. ama olmadı. burak bu defa 66'da inanılmaz bir gol daha kaçırdı. mersin böylece dirençli futbolunu devam ettirirken fiziki anlamdaki üstünlüğünü kullanmak adına ikinci yarı ceza sahamıza bol bol yüksek top denedi. toplam tam 32 tane orta attılar! sonuca bakarsak bu topları savunmakta başarılı olduğumuz söylenebilir, zira rakibe 77. dakikaya kadar net bir pozisyon vermedik. biz ise yaptığımız 6 ortada isabet bulamadık. durumun ne kadar içler acısı olduğu sayılardan da belli.
77'de net bir pozisyonu kaçıran ise mersin adına nakoulma oldu. maçın son bölümlerini hatırlamak dahi istemiyorum. sahasında çıkamayan, kendi ceza sahasına gömülen bir galatasaray izledik. bu bölümde ne zaman gol yiyeceğiz diye çaresizce bekledik diye düşünüyorum. şartlar ne olursa olsun ben bu kadar mahkum bir takım -hele de şampiyonluk kovalayan bir takım- izlemek istemezdim.
sonuç olarak kazandığımız ancak endişe duyarak tamamladığımız bir başka maçı geride bırakmış olduk. can sıkan ise yine şampiyon bir takım gibi değil bir şekilde şampiyon olmak isteyen bir takım gibi oynamamız oldu.
