667
hayatımın totemini yaptığım maç. maçı izlemeyerek, evin çevresini tavaf edip, dua ede ede, başı kesik tavuk gibi dolanıp durmuştum. maç bitip şampiyon olduğumuzu anladığımda, eve attığım depar ile olimpiyat rekoru kırabilirdim. türk futbol tarihinin dönüm noktalarından biridir. eğer saçma sapan play-off uygulaması yüzünden şampiyonluk el değiştirip fenere geçmiş olsaydı, şu an bambaşka bir noktada olacaktık her anlamda.* şikeli, kirli şampiyonluklarını aklama fırsatı bulduklarını düşünüp, "işte biz en sancılı sezonda da şike şike şampiyon olduk" safsatalarıyla milletin beyinlerini yıkayacaklardı. ertesi güne camiamızın kucağında kocaman bir kaosla uyanacaktık. bir sonraki sezon görevinde kalabilecek bir fatih terim ve dolayısıyla gelen 2. şampiyonluk, şampiyonlar liginde gelen başarılar, parçalıyı hali hazırda terleten dünya yıldızları. bunların hiçbiri olmayacaktı. kendi adıma 2006 şampiyonluğu ile birlikte en kritik şampiyonluktur.* ve o 1 gol farkla gelen şampiyonluğa bu yüzden her defasında binlerce kez şükrederim. galatasaray bizi ne zaman üzse, aklıma bu maçı getiririm işte. şikeci ittifakın bütün engellemelerine* rağmen kazanılmış türk futbol tarihinin en gergin, en kritik, dönüm maçı.
