381
hayatımın en mutlu, en onurlu gecesini bana yaşatmış olan maçtır. daha ilkokulda bir çocuktum ve ne kadar büyük bir olay olduğunun kesinlikle farkında değildim. şimdi herhangi bir finale çıksak bütün maç dua etmekten maçı izleyemem herhalde. o zamanlar hatırladığım sadece ellerimin terlediğiydi. sabaha kadar sokaktan geçen arabaları izleyip onlara el sallamıştım. en güzeli ise ertesi gündü. okul bahçesinde müdürümüz tam hatırlayamadığım ama çok duygusal olan bir konuşma yapmıştı, akabindeyse hep ömer üründül'ün uefa kupası finalinde çalan telefonunun melodisini duymaya alıştığımız okul hoparlörlerinden, şanlı galatasarayımızın marşları çalınmıştı, ben ve arkadaşlarım sopalı bayraklarımızla bahçede koşuşturmuştuk. her yönden temiz günlerdi...
