366
15-16 yaşlarındaydım. babam, amcam ve ben tv karşısına geçmiştik. babam ve amcam hasta fenerbahçelidir. tv karşısına rakı sofrası kurulmuştu ve maçı izlemeye başlamıştık. maç başladı ve uzatmalara gittiğini belirten düdük çaldığında nefes aldığımı hissetmiştim. babam ve amcamlar ; abimle beni galatasaraylı olduğumuz için hep ''salak bu çocuklar, kime çektiler anlamadık'' diye aşağılamaya çalışırlardı.
neyse efendim maç penaltılara gelmişti ve ben izleyemeyeceğim deyip içeri geçmiştim. en son popescu'nun topun başına geçtiğinde içerde belki de o yaşıma kadar en içten duamı ediyordum. gol sesini duyduğumda içeri koştum ve ''bizim mi ? baba allah aşkına söyle kupayı aldık mı?'' diye bağrıyordum.
daha sonra inanılmaz bir şey oldu: babam ve amcam ağlıyorlardı. taraftarı olduğum, gönül verdiğim takımdan en çok o zaman gurur duymuştum. nefret ettikleri, galatasarayı tuttuğumuz için bizimle dalga geçen insanlar mutluluktan ağlıyordu. o güne kadar hiç şüphe duymadan sevdiğim takımı daha bir sever olmuştum, daha bir aşık olmuştum renklerine...
teşekkürler galatasaray, çok büyüksün.
neyse efendim maç penaltılara gelmişti ve ben izleyemeyeceğim deyip içeri geçmiştim. en son popescu'nun topun başına geçtiğinde içerde belki de o yaşıma kadar en içten duamı ediyordum. gol sesini duyduğumda içeri koştum ve ''bizim mi ? baba allah aşkına söyle kupayı aldık mı?'' diye bağrıyordum.
daha sonra inanılmaz bir şey oldu: babam ve amcam ağlıyorlardı. taraftarı olduğum, gönül verdiğim takımdan en çok o zaman gurur duymuştum. nefret ettikleri, galatasarayı tuttuğumuz için bizimle dalga geçen insanlar mutluluktan ağlıyordu. o güne kadar hiç şüphe duymadan sevdiğim takımı daha bir sever olmuştum, daha bir aşık olmuştum renklerine...
teşekkürler galatasaray, çok büyüksün.
