bizim eve ikinci kez uğramış olan hastalık şeysi. annem pozitif, babam ve ben de negatif kalmaya çalışıyoruz. ek olarak kardeşim, eşi ve ailesinden de bir miktar pozitif vakamız var. 2 yıl önce benim hastalığımda ses kısıklığı ve gıcık tarzı bir öksürük vardı, annemde nezle ve halsizlik şekline kendini gösterdi. 3 aydır spor salonuna gitmeme rağmen en ufak bir sorun yaşamadığım halde aile içi küçük bir etkinlikte işin bu noktalara gelmesi de ironik oldu bir yandan.
yine de bizim
* mesela türkiye'nin ortalama bir şehrindeki gibi kalabalık toplu taşıma araçlarına, avm'lere, 600 sıra beklenen devlet dairelerine falan girip çıkma durumumuz yok. haziran ayı sonu itibarı ile gündüz sıcaklığının da 35 derecelere geldiği şu günlerde ya doğrudan bir covid hastası ile aynı odada uzun süre kalmanız ya da farkında olmadan aynı şeyi yiyip içmeniz falan gerekiyor yakalanmak için. ki bizde 2 yıldır devam eden test zorunluluğu kalktığı için semptom göstermeyen ya da önemsemeyen vakalar da aralarda dolanmaya devam ediyor
*.
garip bir olay bu covid ve sıradan vatandaş seviyesinde hala %100 açıklanabilir seviyeye gelmedi aradan geçen 2 yılı aşkın sürede. dün işe gittim mesela, maske takıp uzaktan seslenen hatta hiç yakınlarıma gelmeyen de vardı, normal bir gündeki gibi davranan da vardı. cumadan beri 4 antijen 1 pcr testim negatif çıktı. bugün yapmamayı düşünüyorum herhangi bir semptom da gelişmediği için. ama bir yandan da yapmak istiyorum ne olur ne olmaz diyerek.
maske takın, elinizi yıkayın falan filan demek de zor. ben de takmıyorum artık mesela, zaten zor, bu sıcaklarda daha da zor. ama zaten ekonomik kriz sağ olsun(!) bir an önce hafta sonu olsun da evde ekstra masraf çıkmadan oturalım kafasına geldiğimiz için doğru dürüst dışarı çıktığımız da kalmadı. iş ortamı da fazla sirkülasyonun olmadığı ve ferah bir oda olunca nispeten rahattık aslında...
ya da ne bileyim işte...
