sözlük yazarlarının galatasaraylı olma hikayeleri

• 76

  benim de bir hikayem yoktu. babam galatasaraylı ancak etkisi sıfır. okul arkadaşlarımın etkisi ile futbola merak salıp sarı kırmızı renklere aşık olmuş ve galatasaray'ı tutmaya başlamıştım. çok da iyi yapmışım. suyun karşı tarafını tutsam 2006, 2010 ve 2012 yıllarında sevinen değil üzülen taraf olacaktım.
• 77

  hatırlamıyorum maalesef. kendimi bildim bileli galatasaraylıyım*
• 78

  sünnet arabamın bmw 5.20 olmasını istememden dolayı ve ek olarak dayımın tehditleri sonucu oluşan tabi ki uefa kupasıyla da devam edip şekillenen hikaye. * sene 1999 yaş 5.
• 79

  86-87 sezonu oynanıyordu, beşiktaşlı dayımın bir iki yıldır süren yoğun markajına artık dayanamayan galatasaraylı babamın (belki de 14 yıldır şampiyon olamıyor olmanın getirdiği sinirle) 7 yaşındaki bana yarı şaka yarı ciddi "bak evlatlıktan reddederim ha!" deyişini hala net şekilde dün gibi hatırlarım..
  deyiş o deyiş, iyi ki de demiş...
  o gün bugündür sefasını sürerim galatasaraylı olmanın...
• 80

  hayatımda futbolla ilgili ilk hatırladığım şey sıcak bir mayıs akşamı kupa finalinde fenerbahçe'yi 5-1 yendiğimiz maç. (11 mayıs 2005 galatasaray fenerbahçe maçı)
  kaç ekran olduğunu bilmediğim tüplü televizyonumuzda maçı izlerken abimle her golde kendimden geçiyordum sevinçten.
  nasıl galatasaraylı oldum bilmiyorum ama abime ne kadar teşekkür etsem az. iyi ki galatasaraylı olmuşum sayesinde.
• 81

  henüz ilkokul yıllarımda(2. sınıftım sanırım) doğunun dağlık bir bölgesinde(pederin meslek gereği) 2 katlı bir evde oturuyorduk. alt katımızda oturan benimle yaşıt(nasıl denk geldiyse) sınıf arkadaşım ise fenerbahçeliydi. bütün gün de kendisiyle vakit geçiriyoruz, yapacak pek bir şey yok(insan yok zaten bulunduğumuz yerde). ben de fenerbahçeli olmuşum. anlamıyorum futboldan falan, oyuncu say deseniz sayamam ama soran olursa fenerbahçeliyim diyorum. kuzenler ise büyük boy galatasaray menü. 6-7 tane kuzen var hepsi cimbomist. beni çok geçmeden galatasaraylı yaptılar. gel oğlum dön şu yanlıştan, galatasaraylı yapalım seni nidaları sarmış etrafımı...
  ben de safım zaten. hiçbir şeyden çakmıyorum pek, tamam dedik gidiyoruz bir alamete. sonra alışkanlıklar gereği takip etme gereği duyduk, hakiki cimbomlu olduk bir şekilde. belki birkaç sene daha fenerbahçeli kalsak şu anda antu yazarı, ahmet ercanlar türevi bir eleman olacaktım(kulağa korkunç geliyor, evet). hayat ilginç, pamuk ipliğine bağlı bazen. beni fenerli olup çile çekmekten kurtaran allah'a şükürler olsun. verilmiş sadakam varmış diyorum şimdi. belki paralel bir evrende fenerbahçeliyimdir. yazık bana. umarım antu'da yazmıyorumdur.
• 82

  doğuştan. kendimi bildim bileli hem anne hem baba tarafımda herkes galatasaraylıdır. özellikle de dedem. en fanatik, belki de tek fanatik oydu içlerinde. bana galatasaray tarihini öğreten adamdır. galatasaray'ı en çok benimseten kişidir. yani cidden tüm akrabalarım galatasaraylı olduğu için, galatasaray bir aile geleneği gibidir benim için. seçmen şapkayı başıma koysanız "tamam buldum galatasaray" der o derece :)
• 83

  galatasaray hiçbir zaman bir seçenek olmadı benim için. yerimi de hiç yadırgadım.
• 84

  benimki kimliğinde yazıyor. biraz klasik ama gününü çok iyi biliyorum. anne karnından çıkmışım falan...
• 85

  22 şubat 1995 galatasaray fenerbahçe türkiye kupası eşleşmesi. penaltilarla galatasaray kazandı. ardından kuzenim* benim transferimi gerçekleştirdi.
  
  sonra 4 yil üstuste + uefa kupası geldi.
  
  doğuştan galatasaraylı değilim baya inceledim hepsini küçükken bu takim kim rengi ne kimler tutuyor. ayrıca saffet sancaklı önemli rol oynadı. kendisinin sahadaki durusu beni baya etkilemisti.
  
  sonra fatih terimin takımını tutma duygusu yaşadım. bunu anlatamam zaten yaşayanlar* biliyor. tutkuyla bağlandım.
  
  ayrica ilkokul 1.sinif deftere yazdığım ilk kelime van gobbel. öğretmen veli toplantısindan sonra velimle özel olarak gorusmek istemiş.*
• 86

  eşsizdir. çaylakken yazmıştım.
  #2839270
• 87

  doğumundan 9 ay önceydi, milyonlarca kardeşimle yarışıyordum. hepsi tek tek elendi ve mayis ayının başı gibi sarı lacivertli atkılı biri ve sarı kırmızı atkımla ben kaldık. yarışın son metrelerinde onu yakaladım ve geçtim. bitirirken bağırdığımı hatırlıyorum. "mayıslar bizimdiiiiir." o da arkamdan küfür etti ve kayboldu. ben de "çıkışa gel" diye haykırdığımı hatırlıyorum. 9 ay sonra çıkışta bir tedirgin oldum. benim yirmi katım büyüklüğünde, beyaz kıyafetli birisi, elleri piçaklı ve kanlı çıkışta beni bekliyordu. küçücüktüm ve savunmasızdım, göbeğimden çıkan kabloyla adamı boğacak halim yoktu! çıkar çıkmaz beni kıçımdan tokatlamaya başladı. sonradan öğrendim o sarı lacivert atkılı kişi değilmiş.
  
  zamanında kadıköy' de oturmama rağmen, göztepe' de doğmama rağmen, annem dışında ailenin diğer üç ferdi fenerli olmasına rağmen ben galatasaraylı doğdum. çünkü mayıslar bizimdir.
• 88

  çok fanatik beşiktaşlı abim ve dayımın olduğu evde hiç bir hikayesi olmayan bir galatasaraylılık benimkisi.
  abim de, dayım da hep der ağzından bir defa galatasaray çıktı ne rüşvetler ne tehditler hiç biriyle yıldıramadık seni diye.
  sonuç olarak hakikaten doğuştan galatasaraylılık sayılır benim hikayem.
• 89

  2008'li yıllar. o zamanlar küçüğüm tabii. bizim iki sokak üstümüzde teyzemlerin evi vardı. eniştem trabzonsporluydu. ama kuzenim galatasaraylıydı. boş zamanlarımda onların evine gitmeyi çok severdim. neredeyse 2.evim olmuştu o zamanlar orası. orada bir gün poşetleri karıştırırken bir forma gördüm. çıkardım yerinden. kollar siyah, ön tarafta, sponsor yerinde telsim yazan ve arkasında 10 sayısı ve altında, efsanemiz gheorghe hagi'nin ismi. hani ilk görüşte aşk derler ya. benim o formayı görmem de galatasaray aşkımın başladığı gündü. o formayı gördüğüm günden beri galatasaraylıyım. o forma olmasa ne olurdu halim hiç bilmiyorum.
  
  tabii geçenlerde annem o formayı fakirlere vereceği kıyafetlerin yanına koymuş ve forma gitmiş :(
  
  ama olsun. eğer başka bir çocuk o formayla galatasaraylı olacaksa varsın ona gitsin formam. yeter ki giyeceği formanın değerini çok iyi bilsin.
  
  edit: imla