beyler öyle bir sarpa sardım ki kendi elimle şimdi çözmek çok mu çok zor geliyor.
6 aydır tanıdığım yengenizle 5. ayımızda söz yaptık. neden? bulunduğumuz kasabanın dedikodu kazanı olması ve kızın ailesinin bir kısmında "namus lekesi"
** olması. hee bir de bunun üzerine değer verdiği ve sevdiğim kızın ve ailesinin baskısı
yavaş yavaş anlıyorum bizim birbirimize göre olmadığımızı. ama ne kendime açıklayabiliyorum içimdeki duyguyu ne de başkalarına. pişmanlık mı desem endişe mi desem bir his var içimde beni benden alıyor resmen.
ne yapacağımı bilmez durumdayım. şimdi ayrılık mevzusunu açsam söz yapılmadan önce "çok acele ediyorsun bak pişman olacaksın" diyen herkes "baaaak gördün mü ben ne demiştim sana" diyecek. en kötülerinden birisi de ailemin konuşmadan bakışlarıyla içimi parçalaması olacak. hee tabi bir de daha 1.5 yaşında babası tarafından terkedilen bir kız çocuğunun bir kere daha sırt çevrilmesine vereceği tepki.
ama suç sadece benim mi demeden kendimi alamıyorum. çünkü defalarca hayır demeye çalıştım ama benim bu yufka yüreğim insanların üzülmesine harap olmasına dayanamadı ve zor ama doğru olan kararı veremedim. o gün arkasını dönüp "hakkını helal et" dediğinde gitmesine izin veremedim. emin değildim içimdeki hissin sevgi mi şefkat mi olduğuna ama artık yavaş yavaş anlıyorum. ve sanırım bu beni kaçınılmaz sona doğru itiyor.
sadece bunlar da değil daha bir ton sebep de var ama gel gör ki sözlük hiç biri benim mankafanın, dirayetsiz, ufka yürekli diye geçinen düşüncesiz bir "çocuk" olduğum gerçeğini değiştirmiyor.
allah sonumuzu hayretsin inşallah.
