merdivenlerden çıkıp çim sahanın görüldüğü ilk an

• 51

  bu an geldiğinde heyecan duymayan, anlamsızca sırıtmayan varsa futbol izlemeyi bıraksın bence.
• 52

  ilk sevgili gibi ilk yaşandığı an hep hatırlanır.
• 53

  yüzeye ulaşacak nefesiniz kalmayacak gibi düşünürken, dipten yüzeye son anda çıkıp alınan nefes gibidir.
• 54

  en tarifsiz hislerin doruk noktası. laf olsun diye söylemiyorum, bu hissin gerçekten tarifi yok. o merdivenleri 3'er 5'er çıkıp bir an önce mabed ile buluşacağın o anın sabırsızlığıyla nefessiz, kan ter içinde kalmayı bile unutuyorsun ya. işte bu his o histir. bir bu anı, bir de arena'ya doğru yürürken üst geçitten stad ve batan güneşin mükemmel resitalini hiçbir şeye değişmem.
• 55

  dünyanın en güzel hissi. yine aklıma geldi ve özellikle şu pandemi günlerinde sırf bu hissi hatırlatmak için bu başlığa girip yazmak istedim.
• 56

  türk telekom arena güney üstteki yerimi almak için bir hışımla merdivenleri çıktıktan sonra hafif heyecanla hafif yorgunlukla kalp atışlarımın hızlandığını hissederdim. özellikle takım iyiyse ve stat doluysa oluşan ambiyans daha da etkileyici olurdu. birde deplasman tribünde taraftar varsa uğultular, ıslıklar ile karşılaşırsınız.
• 57

  duygusal yoğunluğun ali sami yen stadyumu'nda zirveye çıktığı andır. hem sami yen'de hem tt arena'da maç izleyenler aradaki ayrımı çok net bilirler. ikisini de çok özledik orası ayrı...
• 58

  insan belli bir yaşa geldiğinde çocukluğuna dair akılda kalan anılar genelde en iz bırakanlar oluyor.
  
  merdivenlerden çıkıp çim sahayı ilk gördüğüm an 10.04.1988 pazar günü babamın beni götürdüğü ilk ve tek maç olan galatasaray - altay mücadelesidir.
  
  açıkçası çocukluğumuzu yaşadığımız dönemin şartları gereği baba ile birlikte pek aktivite yapma imkanımızda olmazdı.
  
  5 yaşında bir çocuk olarak hissettiklerimi bugün bile hatırlamakta zorlanmıyorum. ali sami yen stadı o kadar büyük geliyordu ki gözüme anlatamam. devasa merdivenleri tırmanırken dev kolonlar arasından sızan ışığa doğru tırmanmaya devam ettim. sonunda ali sami yen stadının uçsuz bucaksız yeşil zeminini ve etrafını çevreleyen koşu parkuru beni büyülemişti. stadın tıklım tıklım oluşu o yaşta bir çocuğun görebileceği muazzam bir kalabalıktı.
  
  tuafdır ki bugün bile her stada girdiğimde ve sahayı gördüğümde aynı heyecanı yaşıyorum. bir taraftarın en özel anıdır sahaya ilk baktığı an.