• 46
    maç esnasında askerdim. askerliği yaptığım karakolda 21 kişiden 16 tanesi galatasaraylıydı. rütbelilerin de hemen hemen hepsi. maç başladı, kalbim ağzımda atıyordu, dizlerim titriyordu ve ekrana bakamıyordum. zaten çevremdeki insanlar galatasaray konusunda bana bir sıfat takamazlar, çünkü "hasta galatasaraylı" demek bile çok çok hafif kalıyor. dakikalar ilerledikçe stresim artıyor, yaşlar gözlerimde asılı duruyordu. siz renktaşlarım gibi ömrümden ömür gitti tabi ki. eğer şampiyonluk kaybedilirse ben kendimi hasta edecek derecede üzerim, çökerim diye annem 5 ya da 6 kere karakolu aramıştı o gün. son dakikalarda aynı videodaki arkadaşlar gibi sadece "allahım nolur" sözcükleri çıkıyordu ağzımdan. beklenen şampiyonluk geldi ve ben gözyaşlarına boğuldum devrelerime sarılırken.

    evden tekrar aradılar maç bitiminden dakikalar sonra. babam da evin yaklaşık 5-6 kilometre uzağındaki çok büyük bir parka gitmiş maç başlangıcından son 10 dakikaya kadar. tabii evimiz cadde üzerinde olduğu için caddeden ya da kahveden herhangi bir ses duymamak için. son 10 dakika eve gelmiş ve evin kenarında bir boşluğa çökmüş adamcağız. annem trt'yi açar açmaz "değiştir şu kanalı" diye bağırmış. son 10 dakikayı evin en kuytu köşesinde elleri suratında dua okuyarak geçirmiş ve sonunda şampiyonlukla beraber atmış kendini sokağa.

    iyi ki böyle galatasaraylı bir babanın oğluyum. teşekkür ederim babacım, beni bu harika duyguları yaşatan takıma aşık ettiğin için.
App Store'dan indirin Google Play'den alın