242
birçok anlamın yüklendiği maç olmuştur... ali sami yen'e veda... arda, servet (?!?!), kazım (?!?!)... ve tugay... ve hagi... maçın bittiği anı düşünmekten maça konsantre bile olamadım. 'dokunsan ağlayacak' durumda seyrettim maçı.
servet gol attı ve kilitlendim! yemin ederim hareketsiz kaldım koltukta! donuk donuk ekrana baktım bir süre... sonra sevindim tabii beraberliği yakalamış olmamıza da hemen arkasına "hadi be bir gol daha, bir gol daha, hem bu maçı kazanalım hem de bu adama kalmasın bu şeref" diye yalvardım... sonra beklenen oldu ve 2. gol geldi, hem de arda'dan... "kaptaaannnn ardaaaa" sesleri ve arda'nın gözyaşları geceye yakışır anlardı... arda'ya özel bir sempatim yok ama özel bir gıcığım da yok. sadece üzerine çok gidildiğini düşünüyorum ve bu yüzden daha da sahip çıkmak istiyorum. ne de olsa çocuğumuz, kaptanımız...
"daha çok gol atalım" diye heveslensem de, açıkcası son golün arda'da kalmasını tercih ettim. "2-1 bitsin, bize yeter" dedim... ama o ne?! belki de galatasaray taraftarlarının en son isteyeceği kişilerden birine nasip oldu o son gol! ama bu, çok da dokunmadı kimseye... çünkü hakkını teslim etmek gerekirse, girdiği an oyunu hareketlendirdi. olumlu şeyler yapacağı belliydi. "ne yapalım, bu da böyle bir veda olsun" dedik...
ve maç bittiği an, esas film başladı... ışıklar, veda şiiri, gözü yaşlı taraftarlar... ve duygu dolu dakikalar... gözlerimden dökülen yaşların yarısından çoğunu içime akıtmıştım ki tugay'ı gördü bu gözler... içime akan her bir damla yaş, hıçkırıklarla dışarıya savruldu... içim parçalandı. bu vedanın en çok koyduğu adamdı o an... orada olup, kıpkırmızı gözlerinden öpmek istedim. sonra arda... nerdeyse çenesi titreyerek içten içe ağladı; dünün top toplayıcısı, bugünün kaptanı... eminim film şeridi gibi geçmiştir gözünün önünden tüm hayatı... tıpkı tugay gibi... ve tıpkı benim gibi tüm cehennem macerası gözlerinin önünden geçen binlerce taraftar gibi...
ve hagi... o ali sami yen'e son bakışı var ya, yürek dayanmaz... ortak bir geçmişi paylaşmış olmak, aynı anda hem bu kadar gurur verici ve hem de bu kadar hüzünlü olabilirmiş be güzel adam... sana nasip oldu bu son veda... belki de en yakışana... mekan değişecek belki ama 2 şey hiç değişmeyecek:
1. burası sami yen, burdan çıkış yok!
2. i love you hagi...
bu arada, geri sayımdan sonra hemen ışıklar da sönmedi! stat bile istemedi bu vedayı! ama söndü bir şeklide... n'apalım, kaderde severken ayrılmak varmış...
servet gol attı ve kilitlendim! yemin ederim hareketsiz kaldım koltukta! donuk donuk ekrana baktım bir süre... sonra sevindim tabii beraberliği yakalamış olmamıza da hemen arkasına "hadi be bir gol daha, bir gol daha, hem bu maçı kazanalım hem de bu adama kalmasın bu şeref" diye yalvardım... sonra beklenen oldu ve 2. gol geldi, hem de arda'dan... "kaptaaannnn ardaaaa" sesleri ve arda'nın gözyaşları geceye yakışır anlardı... arda'ya özel bir sempatim yok ama özel bir gıcığım da yok. sadece üzerine çok gidildiğini düşünüyorum ve bu yüzden daha da sahip çıkmak istiyorum. ne de olsa çocuğumuz, kaptanımız...
"daha çok gol atalım" diye heveslensem de, açıkcası son golün arda'da kalmasını tercih ettim. "2-1 bitsin, bize yeter" dedim... ama o ne?! belki de galatasaray taraftarlarının en son isteyeceği kişilerden birine nasip oldu o son gol! ama bu, çok da dokunmadı kimseye... çünkü hakkını teslim etmek gerekirse, girdiği an oyunu hareketlendirdi. olumlu şeyler yapacağı belliydi. "ne yapalım, bu da böyle bir veda olsun" dedik...
ve maç bittiği an, esas film başladı... ışıklar, veda şiiri, gözü yaşlı taraftarlar... ve duygu dolu dakikalar... gözlerimden dökülen yaşların yarısından çoğunu içime akıtmıştım ki tugay'ı gördü bu gözler... içime akan her bir damla yaş, hıçkırıklarla dışarıya savruldu... içim parçalandı. bu vedanın en çok koyduğu adamdı o an... orada olup, kıpkırmızı gözlerinden öpmek istedim. sonra arda... nerdeyse çenesi titreyerek içten içe ağladı; dünün top toplayıcısı, bugünün kaptanı... eminim film şeridi gibi geçmiştir gözünün önünden tüm hayatı... tıpkı tugay gibi... ve tıpkı benim gibi tüm cehennem macerası gözlerinin önünden geçen binlerce taraftar gibi...
ve hagi... o ali sami yen'e son bakışı var ya, yürek dayanmaz... ortak bir geçmişi paylaşmış olmak, aynı anda hem bu kadar gurur verici ve hem de bu kadar hüzünlü olabilirmiş be güzel adam... sana nasip oldu bu son veda... belki de en yakışana... mekan değişecek belki ama 2 şey hiç değişmeyecek:
1. burası sami yen, burdan çıkış yok!
2. i love you hagi...
bu arada, geri sayımdan sonra hemen ışıklar da sönmedi! stat bile istemedi bu vedayı! ama söndü bir şeklide... n'apalım, kaderde severken ayrılmak varmış...
