165
alisamiyen de izlediğim son maç olarak hatırımda kalacaktır.2-0 yenildiğimiz sıralarda,o ruhsal çöküntü ile daha önce izlediğim maçları anımsadım birer birer.tribünlerdeki çoşku,aşk,bağlılık hala yerindeydi ama yerinde olmayan sahadaki galatasaray ruhuydu.yine de umutluyduk.galatasarayın adının olduğu her yerde umut vardı çünkü.karpaty taraftarının taşkınlığı yüzünden çıldıran eski açık susmak nedir bilmiyordu.ikinci yarı goller gelmeden önce "biz inandık,siz de inanın,bizim için bu maçı alın." sesleri,sanki kalplerinden yükseliyordu taraftarların.bu inanmışlık futbolculara da geçiverdi ve kewell ile baros işbirliği beraberliği getirdi.desteğe devam edildi ama üçüncü golü bize getirmeye yetmedi.buna da şükür diyerek ayrıldık,son bir kez daha geleceğimizi umduğumuz alisamiyen den.ama kısmet olmadı.
(bkz: seni yıkacak dozerin)
(bkz: seni yıkacak dozerin)
