77
futbolla pek alakası olmayan ama iki oğlu sayesinde maçları izlemek zorunda bırakılan bir babaydı bizimki. futbola uzak her istanbullu aile reisi gibi ya ekmekspor yada trabzonspor taraftarlığı seçeneklerinden trabzonspor'u seçmiştir vakti zamanında. ama gel gör ki ey ahali; damarlarından akan sarı kırmızı kanı hiçbir vakit durdurmaya muvaffak olamamıştır. eğer işleri kötüye gitmeseydi uefa kupası finali için kopenhag'a bizi götüreceğini söylemesiyle gözlerim ne çok yaşarmıştı. ve babamın bir silaha sahip olduğunu anlamama sebep galatasaray'dı. hagi'nin kırmızı kart görmesinden sonra 'inanın çocuklar bu maçı alacağız' dediğinde mucizeye inanmıyorduk. ama mucize gerçekleşti ve babam baretta ile magandalık yaptı hayatında ilk ve son olarak. o anı hiçbir vakit unutamadım. şimdi artık sadece galatasaraylı ve saklayamıyor futbola ilgisini.
ve yıllar sonra ali sami yen'de bir denizlispor maçına götürmüştüm babamı. çekirdek alıp çitlemek istedik ama babam her eski adamın yaptığı gibi ticaretin yarısı muhabbettir mottosundan mülhem çekirdek satan çocukla diyaloğa girdi.
babam: evladım allah kazancını arttırsın.
çekirdek satan çocuk: sağol amca.
babam: sen hangi takımlısın evladım?
çekirdek satan çocuk: sükut..
babam: evladım cevap versene.
çekirdek satan çocuk: söylemesem olmaz mı amca?
babam: olmaz evladım, söyle bakayım hangi takımlısın sen?
çekirdek satan çocuk: (başını yere eğip hafifçe utanarak ve korkarak) fenerbahçe'yi tutuyorum amca.
babam: niye çekiniyorsun söylemekten evladım?
çekirdek satan çocuk: burası galatasaray'ın stadı ve siz galatasaraylısınız amca.
babam: olsun evladım ne olmuş yani? doyduğun yerde doğduğun yeri söylemen utanılacak bir şey değil.
çekirdek satan çocuk: sağol amca.
babam: unutma evladım, biz galatasaraylıyız. sevgimizdir başkasına veremeyeceğimiz tek şey, paramız yada saygımız değil.
ve o çekirdek satan çocuk artık fanatik bir galatasaray taraftarı oldu o günden sonra. o vakit anladım ki; holiganlara değil babam gibi kadirşinâslara layıktır galatasaray taraftarlığı.
ve yıllar sonra ali sami yen'de bir denizlispor maçına götürmüştüm babamı. çekirdek alıp çitlemek istedik ama babam her eski adamın yaptığı gibi ticaretin yarısı muhabbettir mottosundan mülhem çekirdek satan çocukla diyaloğa girdi.
babam: evladım allah kazancını arttırsın.
çekirdek satan çocuk: sağol amca.
babam: sen hangi takımlısın evladım?
çekirdek satan çocuk: sükut..
babam: evladım cevap versene.
çekirdek satan çocuk: söylemesem olmaz mı amca?
babam: olmaz evladım, söyle bakayım hangi takımlısın sen?
çekirdek satan çocuk: (başını yere eğip hafifçe utanarak ve korkarak) fenerbahçe'yi tutuyorum amca.
babam: niye çekiniyorsun söylemekten evladım?
çekirdek satan çocuk: burası galatasaray'ın stadı ve siz galatasaraylısınız amca.
babam: olsun evladım ne olmuş yani? doyduğun yerde doğduğun yeri söylemen utanılacak bir şey değil.
çekirdek satan çocuk: sağol amca.
babam: unutma evladım, biz galatasaraylıyız. sevgimizdir başkasına veremeyeceğimiz tek şey, paramız yada saygımız değil.
ve o çekirdek satan çocuk artık fanatik bir galatasaray taraftarı oldu o günden sonra. o vakit anladım ki; holiganlara değil babam gibi kadirşinâslara layıktır galatasaray taraftarlığı.
