379
yine soğuk bir aralık günüydü ilk geldiğimde beşiktaşla oynuyoduk 4 yaşımdaydım. bütün izmir istanbul yolu boyunca babam heyecanlı heyecanlı ali sami yeni, yaşadıklarını ne kadar özel bir şeye tanık olacağımı anlatmıştı, o kadar heyecanlıydımki.. ne yediğimiz golü hatırlıyorum ne de yenilginin verdiği hüznü. o gün aşık oldum ben, hayatımda gördüğüm en büyük en güzel yerdi. 24 yaşındayım o günden sonra samiyene kaç kere gittim sayamam ama 20 sene önce yaşadığım o his hiç değişmedi. stada her girdiğimde benim için ne olursa olsun dünyanın en güzel, en mutlu yeri oldu. insan evinden şikayet eder mi bana asla eski, kırık dökük gelmedi aksine yaşanmışlıklarıyla daha da çok sevdim onu. bir gün veda edeceğimi hiç düşünmemiştim. en çok istediğim şey bir gün babamın beni getirdiği gibi onun gibi heyecanla kendi çocuğumu getirip kendi anılarımı, yaşananları anlatmaktı. kalbim ağrıyor.
