357
hani bazı yerler için derler ya ikinci evim diye. askerliği ve üniversiteyi çık, abartısız evimden sonra en fazla vakit geçirdiğim yerdir.
ilk hatırladığım - dikkat!!! gittiğim değil hatırladığım- 7 haziran 1987 galatasaray eskisehir maci ile başlayan uzun yıllar aralıksız devam eden, şu sıralar ise pire için yorgan yakma eylemim nedeni ile gitmediğim stadımızın son günleri gittikçe yaklaşmakta. millet tt arena sevdasında, yeni heveslerde ama -bir çoğumuz gibi- benim nedense veda zamanı yaklaştıkça içimde bir şeyler sancı yapıyor bünyeye. bir önceki kapanışında bir beste vardı ya elveda sami yen, bir gün geri geleceğiz yeniden.. diye biten. maalesef bu ayrılığın geriye dönüşü de yok.
insanın içi acıyor be sözlük. kaç gece sabahlamışsın, o mekana girmek için joplar yemiş, izdihamlardan çıkmışsın. evde hatun "şu kanepenin yerini değiştirelim" derken kılını kıpırdatmaz iken orayı süslerken yorgunluktan koltuklarda uyumuşsun.
belki de alışkanlıklarımdan kolay vazgeçemediğim için bana böyle geliyor ama orası benim evim be sözlük. her karışını gözüm kapalı gezebileceğim, burası benim ulan! diyebileceğim başka bir yer olabilir mi? yok yok olamaz. şimdi veda gecesi düzenlenecekmiş ali sami yen'e, nasıl gidilir nasıl o ortamda durulur tahayyül edemiyorum halen.
galatasaraylı olmanın en keyifli yanlarından biriydi ali sami yen'in havasını koklamak. oradaki enerjiyi hissetmek, zaferlere şahitlik etmek ve hatta yenilgilerden sonra mecidiyeköy şişli arasını beş dakikada yürümek.
şimdi teknoloji harikası aslantepeye gidiyoruz. her şey çok güzel olacakmış orada. stadın herşeyi varmış. ısıtmalı tribünler ve saha, localar, restaurantlar, cafeler v.s. ali sami yen'de olan herşeyin çok daha fazlası orada olacakmış. benimse hiç biri umurumda değil. çünkü hiç bir stat bana orada doğmuşum hissi veremeyecek artık. hiç bir stadı burası benim evim diyerek sahiplenemeyeceğim. ve biliyorum ki ali sami yen'de -son yıllar hariç- yaşanan o coşkuyu, oluşan o sinerjiyi hiç bir teknoloji üretemeyecek.
hoşcakal ali sami yen...
galatasaray'a dair anılarımın çoğunluğuna yaptığın ev sahipliği için, bana seninle ilgili muhteşem anılar bıraktığın için ve bunca zaman bizi sahiplendiğin için binlerce teşekkürler sana.
sen sadece bir stat değil bizim için hayatın gerçeğisin.
ve gerçekleri en güzel şekilde sadece tarih yazar...
ilk hatırladığım - dikkat!!! gittiğim değil hatırladığım- 7 haziran 1987 galatasaray eskisehir maci ile başlayan uzun yıllar aralıksız devam eden, şu sıralar ise pire için yorgan yakma eylemim nedeni ile gitmediğim stadımızın son günleri gittikçe yaklaşmakta. millet tt arena sevdasında, yeni heveslerde ama -bir çoğumuz gibi- benim nedense veda zamanı yaklaştıkça içimde bir şeyler sancı yapıyor bünyeye. bir önceki kapanışında bir beste vardı ya elveda sami yen, bir gün geri geleceğiz yeniden.. diye biten. maalesef bu ayrılığın geriye dönüşü de yok.
insanın içi acıyor be sözlük. kaç gece sabahlamışsın, o mekana girmek için joplar yemiş, izdihamlardan çıkmışsın. evde hatun "şu kanepenin yerini değiştirelim" derken kılını kıpırdatmaz iken orayı süslerken yorgunluktan koltuklarda uyumuşsun.
belki de alışkanlıklarımdan kolay vazgeçemediğim için bana böyle geliyor ama orası benim evim be sözlük. her karışını gözüm kapalı gezebileceğim, burası benim ulan! diyebileceğim başka bir yer olabilir mi? yok yok olamaz. şimdi veda gecesi düzenlenecekmiş ali sami yen'e, nasıl gidilir nasıl o ortamda durulur tahayyül edemiyorum halen.
galatasaraylı olmanın en keyifli yanlarından biriydi ali sami yen'in havasını koklamak. oradaki enerjiyi hissetmek, zaferlere şahitlik etmek ve hatta yenilgilerden sonra mecidiyeköy şişli arasını beş dakikada yürümek.
şimdi teknoloji harikası aslantepeye gidiyoruz. her şey çok güzel olacakmış orada. stadın herşeyi varmış. ısıtmalı tribünler ve saha, localar, restaurantlar, cafeler v.s. ali sami yen'de olan herşeyin çok daha fazlası orada olacakmış. benimse hiç biri umurumda değil. çünkü hiç bir stat bana orada doğmuşum hissi veremeyecek artık. hiç bir stadı burası benim evim diyerek sahiplenemeyeceğim. ve biliyorum ki ali sami yen'de -son yıllar hariç- yaşanan o coşkuyu, oluşan o sinerjiyi hiç bir teknoloji üretemeyecek.
hoşcakal ali sami yen...
galatasaray'a dair anılarımın çoğunluğuna yaptığın ev sahipliği için, bana seninle ilgili muhteşem anılar bıraktığın için ve bunca zaman bizi sahiplendiğin için binlerce teşekkürler sana.
sen sadece bir stat değil bizim için hayatın gerçeğisin.
ve gerçekleri en güzel şekilde sadece tarih yazar...
