297
ilk ve belki de son kez* 10 kasım 2010 galatasaray denizlispor maçında ayak bastığım kutsal mabet.
tribüne çıkan merdivenlerin başında durdum. karanlık gökyüzünü gördüm önce. birkaç adım sonrasında göreceklerim çok heyecanlandırdı. derin bir nefes aldım ve merdivenleri adımladım. karşımda eski açık, solumda filli boya reklamları duruyordu. iyi ki o soluğu almışım çünkü nefessiz kaldım bir anda. belki bilmeyen ya da futbolu, galatasarayı sevmeyen biri için bir beton yığını olabilir. ama burada galatasaray sözlükte öyle güzel şeyler okudum ve öğrendim ki hakkında. efsane xamax maçı, bordeoux maçı. çimlerinin üzerinde iki efsanenin hagi ve prekazinin monaco filelerine attığı muhteşem ötesi goller.14 senelik şampiyonluk özlemi ve seni sevmeyen ölsün. 16 dakika, 20:45 *.
herşey orda olmuştu.
içime aldığım nefes oksijenden farklı gibiydi. tarih gibiydi. gözyaşları, sevinçler, şampiyonluk kutlamaları. her yer sarı kırmızıydı. ve ne tarafa dönersem döneyim etrafımda benimle aynı şeyleri hisseden güzel insanlar vardı. o'nun içinde çok güzel fotoğraflarım olsun, arşivler dolusu olsun çok isterdim. ama öyle kaptırdım ki kendimi doğru düzgün fotoğraf çekemedim. hatta bi ara forma reklamındaki ufaklık gibi saklansam da gece çimlerinin üzerinde uyuyabilsem diye düşündüm.*
maç bitiverdi anlamadan. biraz daha kalmak istedim ama artık çıkmamız gerekiyordu. hiç, bir yerden gitmek bu kadar zor olmamıştı. ali samiyene gidene kadar eksiktim biraz. tamamlandım.
o yüzden şimdi anlıyorum çoğu galatasaraylının, hele buradaki bizden yaşça büyük yazar abilerimizin neden türk telekom arenayı bir türlü kabullenemediklerini. çünkü maçtan çıkarken düşündüğüm tek şey 'ali sami yen yıkılmasındı.
küçük bir kız çocuğuyken bile gururla burnumu dikerek söylediğim tek şeydi galatasaraylı olduğum..hala sorulduğunda aynısını yapıyorum.ve ekliyorum 'başka takım mı var?'*
ama malesef artık biliyorum; başka ali sami yen yok.
tribüne çıkan merdivenlerin başında durdum. karanlık gökyüzünü gördüm önce. birkaç adım sonrasında göreceklerim çok heyecanlandırdı. derin bir nefes aldım ve merdivenleri adımladım. karşımda eski açık, solumda filli boya reklamları duruyordu. iyi ki o soluğu almışım çünkü nefessiz kaldım bir anda. belki bilmeyen ya da futbolu, galatasarayı sevmeyen biri için bir beton yığını olabilir. ama burada galatasaray sözlükte öyle güzel şeyler okudum ve öğrendim ki hakkında. efsane xamax maçı, bordeoux maçı. çimlerinin üzerinde iki efsanenin hagi ve prekazinin monaco filelerine attığı muhteşem ötesi goller.14 senelik şampiyonluk özlemi ve seni sevmeyen ölsün. 16 dakika, 20:45 *.
herşey orda olmuştu.
içime aldığım nefes oksijenden farklı gibiydi. tarih gibiydi. gözyaşları, sevinçler, şampiyonluk kutlamaları. her yer sarı kırmızıydı. ve ne tarafa dönersem döneyim etrafımda benimle aynı şeyleri hisseden güzel insanlar vardı. o'nun içinde çok güzel fotoğraflarım olsun, arşivler dolusu olsun çok isterdim. ama öyle kaptırdım ki kendimi doğru düzgün fotoğraf çekemedim. hatta bi ara forma reklamındaki ufaklık gibi saklansam da gece çimlerinin üzerinde uyuyabilsem diye düşündüm.*
maç bitiverdi anlamadan. biraz daha kalmak istedim ama artık çıkmamız gerekiyordu. hiç, bir yerden gitmek bu kadar zor olmamıştı. ali samiyene gidene kadar eksiktim biraz. tamamlandım.
o yüzden şimdi anlıyorum çoğu galatasaraylının, hele buradaki bizden yaşça büyük yazar abilerimizin neden türk telekom arenayı bir türlü kabullenemediklerini. çünkü maçtan çıkarken düşündüğüm tek şey 'ali sami yen yıkılmasındı.
küçük bir kız çocuğuyken bile gururla burnumu dikerek söylediğim tek şeydi galatasaraylı olduğum..hala sorulduğunda aynısını yapıyorum.ve ekliyorum 'başka takım mı var?'*
ama malesef artık biliyorum; başka ali sami yen yok.
