285
bir veda yazisi da ben doseniyim diyorum, sonra irkiliyorum, gozlerim doluyor yada saklamiyim artik, evet hickira hickira aglamalar basliyor ve bir stada agladigimi anlatmak zor oluyor kimi zaman ki artik kimseye de anlatmiyorum. oysa hayatimin en zor vedasi olacak biliyorum, hem de ben cok uzaklarda oldugum icin ona sarilamiyacagim, dokunamayacagim yani onun son gunlerinde belki, ama ali sami yen stadi dedikce aglayacagim belli ki artik. bir statti ki daha bes yaslarimda cevat prekazi'yi izlemeyle basladim ve daha onlarcasi hatta yuzlercesine sahit oldum. simdi boston'dan yaziyorum ve sabahin korunde yine agliyorum ulan, ayip mi gunah mi? bir stat degil, bin statlik yasanmisliklara agliyorum, saymiycam tek tek ama saysam emin olun maclara, gollere gelene kadar onlarca sayfa yazarim. paylasilan ekmekler, mesale yakip polisten kacmalar, sakalar, kavgalar, sarkilar, turkuler, babayla gidilenler, arkadaslarla olanlar, sevgiliyle olanlar, sahanin icinde atilan sampiyonluk turlari ve daha neler... agliyorum, belli ki hayatim boyu mecdiyekoy'den gecerken yada ali sami yen stadi dedikce bu kalp sikismasiyla karisik goz yaslari dinmeyecek. cok seviyorum seni be stadim... cehennemin en ateslisi hep sen olacaksin, evlerin en guzeli hep sen kalacaksin. ne turk telekom arena dolduracak yerini ne de o statta alinacak basarilar sendekilerin yerini tutacak. bir ani olsun diye zamaninda bir koltugunu almistim senden, simdi senin kendi parcalarini verecekleri gunlere geldik, ki umarim senden kucuk de olsa bir parcanin sahibi olabilirim. yazmiyim daha fazla ve hatta dusunmeyeyim bile ali sami yen stadina veda etmek zorunda oldugumu. elden bir sey gelmiyor, gozden akan caresiz goz yaslarim var sadece!
