55
genç yaşımda kalp krizi ile az kalsın tanıştırıyordu bu maç beni. bizim maç bitmiş şu sıralar fener'in ki de bitiyordur diye kanal değiştirmiştik. 16 dakika uzadığını görünce bir anda bir sıkışma oldu kalbimde. o 16dk geçmek bilmedi. bağıra bağıra küfürler ederek, fener her pozisyon kaçırdığında yüreğime inerek bekledim o 16 dakikayı. sonra son düdük çaldı, maç bitti. allahım inanılmaz bir duyguydu. uzun zamandır öyle sevinmemiştim bir futbol müsabakasına. ağlaya ağlaya eve gittik tekrardan annem fenerbahçeli olduğu için (ki hasta fenerlidir) o tek başına izliyordu evde. eve geldiğiimizde kendini mutfağa kapatmış, yalandan işlerle uğraşıp gürültü yapıyordu, tv seslerini duymamak için. lig tv'yi açtım ki kutlamaları duysun diye, bir yandan da odamda galatasaray marşları veriyordum bangır bangır. 1 hafta yemek yapmadı, çay koymadı.. yüzümüze bile bakmadı... bir hafta boyunca saatim hep 20:45'di...
