harry kewell

istanbul.. o eşsiz şehir. hani o dünya'nın en güzel kızı!
adım attın, durdun ve baktın. yollar kıskanıyordu..

sami yen'e çıktın, buram buram tarih kokuyordu o yemyeşil çimler..
o çimler kıskanıyordu. gol atıyordun, fileleler kıskanıyordu.
ya da kalecinin elinde patlıyordu şutların, eldivenler kıskanıyordu.
top, sen dokununca anlıyordu varlık sebebini, ya da başkası vuruyordu. kıskanıyordu..

turuncu, en çok sana yakışıyordu işte. içinde sen yoksan bir isyanı oluyordu, kıskanıyordu..
ilk 11, hiç bu kadar 10.. hiç bu kadar 10 gözükmemişti gözümüze, yokluğun çok hissetiriyodu.
tribünlerden adın haykırılıyordu. kelimeler parçalanıyordu, kıskanıyordu.

gülüyordun.. ve yer yüzündeki tüm gülüşleri anlamsızlaştırıyordu gülüşün..
kifayetini kaybediyordu hepsi, mahçup oluyorlardı karşında. utanıyor, kıskanıyorlardı..

sen varsan, rahattı içler.. forman sırtında ve savaşmaya hazır bir aslan gibiydi suretin.
sen gol sevinciydin, sen hakeme edilmiş en güzel itirazın resmi..
sen terletilmiş formaydın, terin teşekküründü, mağrurdu, kıskanıyordu..

sen 19'dun harry, 19'un güzelliği, 19 kıskanıyordu seni..
istanbul varya.. dünya'nın en güzel kızı be harry!
istanbul kıskanıyor seni..

gidemezsin, kalmalısın. vedalar kıskanıyor seni, gitmeler kıskanıyor seni..