30
ey galatasaraylı, bilmelisin ki sevgisi yeter bize tuttuğumuz, gönlümüzü kaptırdğımız, gözümüzü karartıp uğruna tivoli'de koştuğumuz bu varlığın.
nefsimizi köreltti senelerce. sırası gelince de eriştirdi en yüksek mertebeye. şaşalı dönemler geldi de geçti bu dev kapıdan. peki unutuyor muyuz ne?
öz?
kim?
amacımız?
özümüzü, kimlerin taşları yerleştirdiğini ve bu gidilen yoldaki amacı...
mektep'tir aslında özümüz.
mektebi sultani'de birkaç arkadaş,
türk olmayan takımları yenmek.
biz başardık bunu, bize bırakılan isimin yanında bir de ''söz'' mirası vardı. bu adın, galatasaray'ın içinde bulunanlar, taraftar dahildir buna herkes tuttu bu sözü.
geçmişi unutmadan ulaştık amacımıza... mı? sanki yarım kaldı, yorulduk.. yoksa bıraktık mı ne? verilen sözden caymak olur mu ey galatasaraylı? gün görüp yüzsüzleşecek miyiz? bu mudur bizden önceye saygı? o dönem mektep sıraları üzerinde kafa kafaya verip gözleri gurur ile parlayanlara bu dönem karanlık mı olacağız?
olmazsın değil mi galatasaraylı? unutmadın değil mi eyy...
mesela girdiler içimize, dağıttılar bizi. batırıyorlar diyelim günden güne. çekiyorlar bizi aşağıya hani... olsun..!
bu 11 harf yan yana dizilirken hiçbir şey güllük gülistanlık değildi ki. sıkıntı hep vardı. illa olacak. yine var, yine yaşanılacak. belki de bir süre daha hasret kalacaksın beklediğin hasretlerine. belki de acımasızca kendimizi kaybediyoruz diye çekeceğimiz cezadır bu. belki de bi 14 sene daha, ya da bunun gibi bir şey ile körelmesini bekleyeceğiz bizdeki bu pisleşmiş, başarıya odaklanmış ve bu uğurda karşıdaki gözü görmeyen nefsimizin.
ah galatasaraylı, içinin çok acığıdı belli. bu satırları yazan da galatasaraylı. yani anlayacağın uzaktan derdine derman değilim. bizzat yakıyor bu üzüntü beni de.
yanacağız ey galatasaraylı. pişeceğiz yine. tekrar olgunlaşacağız. kızarmış nar gibi olup binlerce tanemizi saçacağız bu dünyaya.
unutma bunu galatasaraylı. şimdi yas tutma vakti değil, çalışmanın tam saati.
nefsimizi köreltti senelerce. sırası gelince de eriştirdi en yüksek mertebeye. şaşalı dönemler geldi de geçti bu dev kapıdan. peki unutuyor muyuz ne?
öz?
kim?
amacımız?
özümüzü, kimlerin taşları yerleştirdiğini ve bu gidilen yoldaki amacı...
mektep'tir aslında özümüz.
mektebi sultani'de birkaç arkadaş,
türk olmayan takımları yenmek.
biz başardık bunu, bize bırakılan isimin yanında bir de ''söz'' mirası vardı. bu adın, galatasaray'ın içinde bulunanlar, taraftar dahildir buna herkes tuttu bu sözü.
geçmişi unutmadan ulaştık amacımıza... mı? sanki yarım kaldı, yorulduk.. yoksa bıraktık mı ne? verilen sözden caymak olur mu ey galatasaraylı? gün görüp yüzsüzleşecek miyiz? bu mudur bizden önceye saygı? o dönem mektep sıraları üzerinde kafa kafaya verip gözleri gurur ile parlayanlara bu dönem karanlık mı olacağız?
olmazsın değil mi galatasaraylı? unutmadın değil mi eyy...
mesela girdiler içimize, dağıttılar bizi. batırıyorlar diyelim günden güne. çekiyorlar bizi aşağıya hani... olsun..!
bu 11 harf yan yana dizilirken hiçbir şey güllük gülistanlık değildi ki. sıkıntı hep vardı. illa olacak. yine var, yine yaşanılacak. belki de bir süre daha hasret kalacaksın beklediğin hasretlerine. belki de acımasızca kendimizi kaybediyoruz diye çekeceğimiz cezadır bu. belki de bi 14 sene daha, ya da bunun gibi bir şey ile körelmesini bekleyeceğiz bizdeki bu pisleşmiş, başarıya odaklanmış ve bu uğurda karşıdaki gözü görmeyen nefsimizin.
ah galatasaraylı, içinin çok acığıdı belli. bu satırları yazan da galatasaraylı. yani anlayacağın uzaktan derdine derman değilim. bizzat yakıyor bu üzüntü beni de.
yanacağız ey galatasaraylı. pişeceğiz yine. tekrar olgunlaşacağız. kızarmış nar gibi olup binlerce tanemizi saçacağız bu dünyaya.
unutma bunu galatasaraylı. şimdi yas tutma vakti değil, çalışmanın tam saati.
