sözlük dertleşme duvarı

yüzümüz gülmüyor sözlük.
evde hanım çocuk yemek yerken utanarak yiyoruz, ısınıyoruz içimiz parçalanıyor.
5.5 yaşında kızım var. doya doya sevemiyorum. psikolojimiz bozuldu resmen.
yaklaşık 6 ay önce ülkeden ayrıldım.
giderken sosyal medyada, orada burada ne varsa ülkeye dair takip ettiğim ne kadar hesap varsa takipten çıkmıştım.
tek bir haber bile görmek istemiyordum.
lakin öyle olmadı işte.
yaşanılanları gördükçe yüreğimiz parçalanıyor.
insanlarımız ne kadar yalnız ve çaresiz.
kendine saraylar yapan, uçaklar alan, milyon dolarlık arabalara binen devletimiz ne kadar çaresizmiş.
en ufak doğal afet büyük yıkımlara neden oluyor.
ne bir önem var ne de bir hazırlık.
sel olur evler yıkılır, orman yanar tabiat yok olur, deprem olur taş taş üstünde kalmaz.
bizim insanımız, vatanımız bunu hak edecek ne yaptı?
her millet hak ettiği gibi yönetilir desem de içim el vermiyor artık.
insanlar günlerdir aç, susuz, soğukta çaresizce ölümü bekledi.
depremden kurtulan soğuktan öldü.
kalanlar yakınlarını kaybetti, başlarını sokacak evleri yok.
bu nasıl bir ızdırap böyle.
biz nasıl eskisi gibi olacağız...