355
bir askere gittim hayatım kaydı be sözlük. içimi dökmek için bir burayı bulabildim, anlatacağım uzun uzun.
bu yıl şubat celbinde yedek subay adayı olarak sınıflandırılmıştım. işimle, eşimle dostumla vedalaştım o günlerde, son hazırlıkları yapıyordum ki o dönem yapılan covid testim pozitif geldi, askerliğim mayısa ertelendi. ilk gece, moral bozukluğumun da etkisiyle o sıralar yeni tanıştığım bir kızla muhabbeti ilerlettik. sonra karantina bitti, görüştük, sevgili olduk filan derken bana zehir olacağını beklediğim o üç ay fena geçmemişti.
ben hanımefendiye karşı geleceğe dönük bir şey beklemesem de kızın gerçekten sevdiğini hissedebiliyorum. bana "sen ne dersen de, ben seni bekleyeceğim" demiş ve bu sadakat inanılmaz hoşuma gitmişti. mayıs ayının ortalarında gittim eğitim birliğime teslim oldum, karışık bir kafa ile. fiziksel ve psikolojik açıdan son derece yıpratıcı geçen 28 gün boyunca uzaktan sarıldım bu kıza. hayattaki her şey gibi, saat saat saydığım eğitim de bitti. normalde eğitimden sonra 15 günlük mehil iznimde kısa ama güzel bir tatil planlıyordum. ama çıkar çıkmaz duyduğum özlem beni koştur koştur memleketime götürdü. içim kıpır kıpır.
küçük bir sürpriz ile çıktım kızın karşısına. hiç umduğum gibi bulamadım. ben giderken arkamdan salya sümük ağlayan kız o gün 50 dakika yanımda kaldı sadece, soğuk veya eksik tavırlarıyla. kaç gün sordum sorguladım ne olduğunu. en son dün, doğum günüm için erken ve sürpriz bir parti organize etti mesela. ama parti boyunca yüzüme bakmadı desem yeridir. hani bilmediği ve anlatamadığı bir şeye morali bozuk desem, arkadaşlarımla gayet iyi, eğleniyor. en son çektim kenara konuştum ne oluyor diye. bilmiyorum dedi, değiştirmeye çalışırım dedi. yarın oturalım iki sevgili gibi vakit geçirelim dedi. eyvallah dedim.
geldik bugüne. buluşma saatine kadar derbi maçı bekler gibi bekledim. okulu vardı. sonra mesaj geldi iyi hissetmiyorum eve geçsem sorun olur mu diyordu.
olur dedim. ve içime biraz çirkinleşerek döktüğüm kavganın sonucunda ayrılmış bulunuyoruz. kavgadan sonra, artık nasıl öğrendiyse, en iyi arkadaşım arayıp nasıl böyle şeyler söylersin, sen bu musun diyerek kendimi güya düzeltene kadar benimle görüşmek istemediğini iletti. yanlış anlaşılmalara mahal vermemek için söylüyorum, bu bahsettiğim arkadaş kadın cinsiyetindendir ve zamanında sevgilimin kendisini kıskanmışlığı bulunduğu için, bizzat ben tarafından aynı ortama sokulmak suretiyle sevgilimle kaynaştırılmaya çalışılmışlığı vardır. ben yokken samimiyetlerini ilerletmişler.
kötü hiçbir şey yapmadığım, sadece onun gösterdiği kadar ilgi göstermeye başladığım bir ayda ne oldu da benden böylesine soğudu halen bilmiyorum. kızdığım bağırdığım çağırdığım için pişman değilim ama yeni yeni sevmeye başladığım birisini bu şekilde kaybetmek dayanılmaz geliyor.
şimdi sevgilisini ve en iyi arkadaşını aynı anda kaybetmiş bir insan olarak tek başıma oturdum bir birahaneye beşinci biramı içiyorum. güzel düşlerle geldiğim iznim zehir oldu ve 11 ay görev yapacağım kıtaya bir hafta erken katılmayı düşünmeye başladım.
hayat çok ağır sözlük.
bu yıl şubat celbinde yedek subay adayı olarak sınıflandırılmıştım. işimle, eşimle dostumla vedalaştım o günlerde, son hazırlıkları yapıyordum ki o dönem yapılan covid testim pozitif geldi, askerliğim mayısa ertelendi. ilk gece, moral bozukluğumun da etkisiyle o sıralar yeni tanıştığım bir kızla muhabbeti ilerlettik. sonra karantina bitti, görüştük, sevgili olduk filan derken bana zehir olacağını beklediğim o üç ay fena geçmemişti.
ben hanımefendiye karşı geleceğe dönük bir şey beklemesem de kızın gerçekten sevdiğini hissedebiliyorum. bana "sen ne dersen de, ben seni bekleyeceğim" demiş ve bu sadakat inanılmaz hoşuma gitmişti. mayıs ayının ortalarında gittim eğitim birliğime teslim oldum, karışık bir kafa ile. fiziksel ve psikolojik açıdan son derece yıpratıcı geçen 28 gün boyunca uzaktan sarıldım bu kıza. hayattaki her şey gibi, saat saat saydığım eğitim de bitti. normalde eğitimden sonra 15 günlük mehil iznimde kısa ama güzel bir tatil planlıyordum. ama çıkar çıkmaz duyduğum özlem beni koştur koştur memleketime götürdü. içim kıpır kıpır.
küçük bir sürpriz ile çıktım kızın karşısına. hiç umduğum gibi bulamadım. ben giderken arkamdan salya sümük ağlayan kız o gün 50 dakika yanımda kaldı sadece, soğuk veya eksik tavırlarıyla. kaç gün sordum sorguladım ne olduğunu. en son dün, doğum günüm için erken ve sürpriz bir parti organize etti mesela. ama parti boyunca yüzüme bakmadı desem yeridir. hani bilmediği ve anlatamadığı bir şeye morali bozuk desem, arkadaşlarımla gayet iyi, eğleniyor. en son çektim kenara konuştum ne oluyor diye. bilmiyorum dedi, değiştirmeye çalışırım dedi. yarın oturalım iki sevgili gibi vakit geçirelim dedi. eyvallah dedim.
geldik bugüne. buluşma saatine kadar derbi maçı bekler gibi bekledim. okulu vardı. sonra mesaj geldi iyi hissetmiyorum eve geçsem sorun olur mu diyordu.
olur dedim. ve içime biraz çirkinleşerek döktüğüm kavganın sonucunda ayrılmış bulunuyoruz. kavgadan sonra, artık nasıl öğrendiyse, en iyi arkadaşım arayıp nasıl böyle şeyler söylersin, sen bu musun diyerek kendimi güya düzeltene kadar benimle görüşmek istemediğini iletti. yanlış anlaşılmalara mahal vermemek için söylüyorum, bu bahsettiğim arkadaş kadın cinsiyetindendir ve zamanında sevgilimin kendisini kıskanmışlığı bulunduğu için, bizzat ben tarafından aynı ortama sokulmak suretiyle sevgilimle kaynaştırılmaya çalışılmışlığı vardır. ben yokken samimiyetlerini ilerletmişler.
kötü hiçbir şey yapmadığım, sadece onun gösterdiği kadar ilgi göstermeye başladığım bir ayda ne oldu da benden böylesine soğudu halen bilmiyorum. kızdığım bağırdığım çağırdığım için pişman değilim ama yeni yeni sevmeye başladığım birisini bu şekilde kaybetmek dayanılmaz geliyor.
şimdi sevgilisini ve en iyi arkadaşını aynı anda kaybetmiş bir insan olarak tek başıma oturdum bir birahaneye beşinci biramı içiyorum. güzel düşlerle geldiğim iznim zehir oldu ve 11 ay görev yapacağım kıtaya bir hafta erken katılmayı düşünmeye başladım.
hayat çok ağır sözlük.
