12373
polisiye dizilerde dedektifler, gecesinde olaylar olmuş, aksiyon yaşanmış bir yere gündüz gözüyle delilleri araştırmaya giderler. biz olayları flashback ile görürüz, yoksa o yerin mevcut sakinliği ile hiç de öyle olaylar olduğu, olabileceği anlaşılamaz. asıl bir gün önce orada olunacaktı ki, görülecekti.
melo’yu da bugünden bakıp anlamak zordur. keza bizim melo’yu neden bu kadar çok ve biraz da farklı sevdiğimizi de. geçmişi bilmek gerekir. o yılları yaşamış olmak gerekir.
yıllar yılı efendi çocuktuk biz takım olarak. gol kralı filminde ve abdülkerim durmaz’ın, yaşar’ın, semih’in socrates dergi ve youtube’daki 8-0’lık ingiltere maçı anılarında rakip oyuncular tarafından korner sırasında şortu indirilip yüzüne tükürülen adamdık. george mcfly’dık. fener ise biff tannen’dı.
her maç dayak yedik. onlar kışkırttı, biz kart yedik. sezonun ilk yarısı ali sami yen’deki maç öncesi ve sonrası centilmenlik mesajları havada uçuşurken ikinci yarı kadıköy’de medyanın da desteğiyle hem kaybettik, hem yemediğimiz küfür, taş, sopa kalmadı.
istediklerinde maç öncesi kendi tribünlerini selamlayan genç kaptanımıza sataşıp ortamı gerip bizi kitlediler, istediklerinde “tatlı sert” oynayıp sindirdiler ama hemen her zaman istediklerini aldılar ve biz sahada pıstık, sindik, bizim için kurulan tuzakların hepsine düştük.
sonra melo geldi. herkes hatırlar eminim takım olarak iyi bir yıl geçirmediğimiz sezonda emre’yi attırıp tek başına aldığı maçı. bu yüzden melo bizim için bir başkadır. bu yüzden psikolojik üstünlüktür. takımın üzerine sinen ve her zaman çok da iyi olmayan “efendilik” makus talihini değiştiren adamdır.
melo’yu da bugünden bakıp anlamak zordur. keza bizim melo’yu neden bu kadar çok ve biraz da farklı sevdiğimizi de. geçmişi bilmek gerekir. o yılları yaşamış olmak gerekir.
yıllar yılı efendi çocuktuk biz takım olarak. gol kralı filminde ve abdülkerim durmaz’ın, yaşar’ın, semih’in socrates dergi ve youtube’daki 8-0’lık ingiltere maçı anılarında rakip oyuncular tarafından korner sırasında şortu indirilip yüzüne tükürülen adamdık. george mcfly’dık. fener ise biff tannen’dı.
her maç dayak yedik. onlar kışkırttı, biz kart yedik. sezonun ilk yarısı ali sami yen’deki maç öncesi ve sonrası centilmenlik mesajları havada uçuşurken ikinci yarı kadıköy’de medyanın da desteğiyle hem kaybettik, hem yemediğimiz küfür, taş, sopa kalmadı.
istediklerinde maç öncesi kendi tribünlerini selamlayan genç kaptanımıza sataşıp ortamı gerip bizi kitlediler, istediklerinde “tatlı sert” oynayıp sindirdiler ama hemen her zaman istediklerini aldılar ve biz sahada pıstık, sindik, bizim için kurulan tuzakların hepsine düştük.
sonra melo geldi. herkes hatırlar eminim takım olarak iyi bir yıl geçirmediğimiz sezonda emre’yi attırıp tek başına aldığı maçı. bu yüzden melo bizim için bir başkadır. bu yüzden psikolojik üstünlüktür. takımın üzerine sinen ve her zaman çok da iyi olmayan “efendilik” makus talihini değiştiren adamdır.
