69
kısmen hatırladığım gün. 15 yaşımda evde tek başımaydım. ev ahalisi bir yere gitmişti sanırım. çok net hatırladığım ise popescu orta sahadan penaltı noktasına kadar yürürken dizlerimin üstüne çöktüm. gözlerim doldu. atınca o dolan gözler bir anda boşaldı. alnımı yere koyarak ne kadar süre ağladığımı hatırlamıyorum. öncesi nedense yok hafızamda. böyle kesik kesik parçalar var. mesela georghe hagi' nin kırmızı kart gördüğü pozisyon. maç öncesinin hafızamdan silindiği gün. (bkz: haydi popescu haydi oğlum)
