239
sene 1998 veya 1999'du. annem karne günü bana forma alacağına dair söz vermişti. neyse gün geldi, karneler alındı. eve geldim karnemin hepsi 5 ya, formayı hak ettim. her gün annemin başının etini yiyorum bana forma al hadi diye. kadıncağız da tamam oğlum alacağım diyor sürekli ama ben hiç dinlemiyorum. şimdi anlıyorum neden ertelediğini, maddi imkanlar işte.
mahalle pazarına gittik, önünde marshall yazan 11 numaralı bir forma ve şortu takım olarak aldım. nasıl mutluyum havalara uçuyorum. eve geldim giydim, her gün giyiyorum fırsat buldukça. hatırladığım kadarıyla forma genel hatlarıyla sarı renkten oluşuyordu kolları kırmızıydı. internette bulamadım fotoğrafını. belki de öyle bir forma resmi olarak hiç üretilmemiştir bile, ama fark eder mi? o forma; ileride gs store'dan almış olduğum bütün formalardan daha değerli benim için.
formaya ne oldu derseniz, yaşım büyüdükçe forma bana haliyle küçük gelmeye başladı ve benden 3 yaş küçük kuzenime hediye ettik. çocukluk işte ne deseler yapıyorsun. içimden bir parça gitmişti sanki verirken. anneme hatırlattığımda şimdi o da söylüyor cahillik işte oğlum şimdi olsa hayatta vermem eşyalarınızı kimseye diye.
galatasaraylı olsun diye ilk formamı hediye ettiğim kuzenim ne alemde biliyor musunuz? şu an ailede kimsenin yüzüne bakmıyor, herkesten kendini soyutladı kimseyle arası iyi değil. he bir de fenerbahçeli oldu.
ilk formamın akıbetini ben de bilmiyorum. keşke geri gelse...
mahalle pazarına gittik, önünde marshall yazan 11 numaralı bir forma ve şortu takım olarak aldım. nasıl mutluyum havalara uçuyorum. eve geldim giydim, her gün giyiyorum fırsat buldukça. hatırladığım kadarıyla forma genel hatlarıyla sarı renkten oluşuyordu kolları kırmızıydı. internette bulamadım fotoğrafını. belki de öyle bir forma resmi olarak hiç üretilmemiştir bile, ama fark eder mi? o forma; ileride gs store'dan almış olduğum bütün formalardan daha değerli benim için.
formaya ne oldu derseniz, yaşım büyüdükçe forma bana haliyle küçük gelmeye başladı ve benden 3 yaş küçük kuzenime hediye ettik. çocukluk işte ne deseler yapıyorsun. içimden bir parça gitmişti sanki verirken. anneme hatırlattığımda şimdi o da söylüyor cahillik işte oğlum şimdi olsa hayatta vermem eşyalarınızı kimseye diye.
galatasaraylı olsun diye ilk formamı hediye ettiğim kuzenim ne alemde biliyor musunuz? şu an ailede kimsenin yüzüne bakmıyor, herkesten kendini soyutladı kimseyle arası iyi değil. he bir de fenerbahçeli oldu.
ilk formamın akıbetini ben de bilmiyorum. keşke geri gelse...
