20
başlangıç
"vücut ölçülerini alarak kişiye özel çalışma programı yapıyoruz." yalanına kanarak yavaş yavaş üye olma aşamasına geliyoruz. beslenme ile ilgili sorduğumuz sorulara da olumlu cevaplar alınca hemen üye oluyoruz. yalnız bu üyelik genellikle 1 ay olmaz çünkü aylık 100 lira vermektense, 3 aylık 270 vermek bize çok daha mantıklı gelir.
gelişme
ronnie coleman olma hayaliyle ele bir spor çantası alınır ve kulaklık takılarak spor salonun yolu tutulur. bu sürede inanılmaz derecede havalı davranırız, sonuçta kas yapacağız efendim. her neyse, spor salonuna ayak bastığımız an elimize bir kağıt verilir ve hayattan bezmiş, sanki babasının hayrına yapan hocayla hareketler öğrenilir. koşu bandında analiz, ölçüm gibi yalanlara kandığımız için kendimize kızarız. etrafta artistlik yapacak kızda anca hayallerde olur. çünkü gerçekte beyaz atlet ve alevli şortuyla oradakilere hareket göstermeye çalışan dayılar görürüz.
sonuç
kilo verdim, kas yaptım psikolojisiyle 1-2 hafta gazla gitsek de, genel anlamda hoşnut olmadığımızdan gitmemek için bahane ararız. spor salonuna gidilen yol bize işkence olur. evde oturduğumuz veya başka bir aktivite yaptığımız zamanda ise inanılmaz derecede mutlu oluruz. bu spor salonu aklımıza geldiğinde ise hocaya küfretmemek olmaz tabi. sonuç olarak, tam bir hayal kırıklığıyla, sürenin dolmasına 2 ay kala o salona gidilmez. sırf 30 lira kar yapacağım diye 200 liralık bir kazık yediğimizi de bir sonraki spor salonu kazığına kadar unutmayız.
ha bu arada "hocaya artık kesin söyleyeceğim abi bu ne ya, para veriyoruz biz buraya" diyoruz ama neden hiç söyleyemiyoruz?
"vücut ölçülerini alarak kişiye özel çalışma programı yapıyoruz." yalanına kanarak yavaş yavaş üye olma aşamasına geliyoruz. beslenme ile ilgili sorduğumuz sorulara da olumlu cevaplar alınca hemen üye oluyoruz. yalnız bu üyelik genellikle 1 ay olmaz çünkü aylık 100 lira vermektense, 3 aylık 270 vermek bize çok daha mantıklı gelir.
gelişme
ronnie coleman olma hayaliyle ele bir spor çantası alınır ve kulaklık takılarak spor salonun yolu tutulur. bu sürede inanılmaz derecede havalı davranırız, sonuçta kas yapacağız efendim. her neyse, spor salonuna ayak bastığımız an elimize bir kağıt verilir ve hayattan bezmiş, sanki babasının hayrına yapan hocayla hareketler öğrenilir. koşu bandında analiz, ölçüm gibi yalanlara kandığımız için kendimize kızarız. etrafta artistlik yapacak kızda anca hayallerde olur. çünkü gerçekte beyaz atlet ve alevli şortuyla oradakilere hareket göstermeye çalışan dayılar görürüz.
sonuç
kilo verdim, kas yaptım psikolojisiyle 1-2 hafta gazla gitsek de, genel anlamda hoşnut olmadığımızdan gitmemek için bahane ararız. spor salonuna gidilen yol bize işkence olur. evde oturduğumuz veya başka bir aktivite yaptığımız zamanda ise inanılmaz derecede mutlu oluruz. bu spor salonu aklımıza geldiğinde ise hocaya küfretmemek olmaz tabi. sonuç olarak, tam bir hayal kırıklığıyla, sürenin dolmasına 2 ay kala o salona gidilmez. sırf 30 lira kar yapacağım diye 200 liralık bir kazık yediğimizi de bir sonraki spor salonu kazığına kadar unutmayız.
ha bu arada "hocaya artık kesin söyleyeceğim abi bu ne ya, para veriyoruz biz buraya" diyoruz ama neden hiç söyleyemiyoruz?
