1532
dokuz yıl önce oğluşumu kucağıma aldığımda annesi hastane yatağında narkoz etkisiyle uyuklarken veda maçını izliyorduk. daha güzel bir anım yok.en güzel anımın fonundaki stattır. sekizinci bitirdiğimiz sezondan sonra oğluşumun gelişiyle galatasaray’ım da tekrar şahlandı. colin kazım bile sempatik gelmişti o gün. unutmam mümkün değil. sonraki sezon elmander, baroş, sonra drogba, sneijder. hepsi oğlumdan ama kimsenin haberi yok. yıllar geçiyor ne ali sami yen’i ne ali sami yen stadını ne de heyecanlarımızı unutmak mümkün değil. aradan geçen dokuz yılda prekaziyi, tanjuyu, kırk metreden atılan golü unutmadıysak, sneijder’in juventusa attığı golü de oğlum unutmayacak.
