524
turk futboluna zirveyi tattiran kopenhagta parken stadinda oynanan, kalplerimizin duracak kadar hizli attigi macin tarihidir.
rakip takim arsenal kalede seaman orta sahada vieira, overmars, petit(cok konusur, dirsek atar), ilerde thierry henry ile hazir kita, favori ciktigi macta oraya kadar kayipsiz gelen avrupa fatihi galatasarayin da soyleyecek sozu vardi.
yine cocuk yasta olan bizlerin hakemlerin tarafli mac yonettigini dusundugu bir mac oluyordu cunku o donem herkes bize karsi oynuyordu. arif yine izleyen kimsenin inanamayacagi sekilde golleri kacirmaya devam ediyor, hakan cokca efor sarf edip, cokca pozisyona girip cokca kaciriyor, hagi her an bir firsatini bulmaya calisiyordu. taffarel ve popescu yine en konsantre sekilde oyuna devam ediyorlardi. kaptan bulent geride rakiple bogusuyor, takimin motivasyonunu yukarida tutup, dusenleri kaldiriyor, hakeme itiraz ediyor, kisacasi her zamanki gibi maci yasiyordu. ilerleyen dakikalarda gereken fedakarligi da yapacak, maci cikik omuzla tamamlayacakti.
heyecanla, korkuyla karisik 90 dakika tamamlanmis, artik bundan sonrasi allah kerim moduyla oynanamaya baslamisti ki kommandante hagi provokasyona gelip petit‘ye dirsek atip kirmiziyla oyun disi kaliyordu. hakemin cifte standardi tartisilmazdi ancak «hagi bu mac yapma be» dokuluyordu binlerin dudaklarindan.
bir o kalede bir bu kalede toplarla uzatmalar da bitiyor, penalti atislarina geciliyordu. trt sunucusu arsene wengerin penaltilara kalirsa turkler kazanir dedigini aktariyor, yorumcu omer urundul ile sol ayaklilarin penalti atamadigini konusuyorlardi. penaltilar tam istedigimiz gibi gidiyor, tanri bizim kazanmamizi istiyordu. ergun penbe, umit davala derken son penaltinin basina popescu geliyor, hadi oglum hadi nidalariyla penalti gol oluyor, trt ekranlarinda kupa turkiyede yazisi yanip sonuyor arkadan gelen anlamsiz polis telsizi sesi unutulmaz sahnenin icerisinde yerini aliyordu.
o gece mutluluktan uyuyamayan, kendini oyuncularin yerine koyan cocuklardik biz. darisi sampiyonlar ligi finalinin hikayelerini anlatmaya nasip olsun insallah.
rakip takim arsenal kalede seaman orta sahada vieira, overmars, petit(cok konusur, dirsek atar), ilerde thierry henry ile hazir kita, favori ciktigi macta oraya kadar kayipsiz gelen avrupa fatihi galatasarayin da soyleyecek sozu vardi.
yine cocuk yasta olan bizlerin hakemlerin tarafli mac yonettigini dusundugu bir mac oluyordu cunku o donem herkes bize karsi oynuyordu. arif yine izleyen kimsenin inanamayacagi sekilde golleri kacirmaya devam ediyor, hakan cokca efor sarf edip, cokca pozisyona girip cokca kaciriyor, hagi her an bir firsatini bulmaya calisiyordu. taffarel ve popescu yine en konsantre sekilde oyuna devam ediyorlardi. kaptan bulent geride rakiple bogusuyor, takimin motivasyonunu yukarida tutup, dusenleri kaldiriyor, hakeme itiraz ediyor, kisacasi her zamanki gibi maci yasiyordu. ilerleyen dakikalarda gereken fedakarligi da yapacak, maci cikik omuzla tamamlayacakti.
heyecanla, korkuyla karisik 90 dakika tamamlanmis, artik bundan sonrasi allah kerim moduyla oynanamaya baslamisti ki kommandante hagi provokasyona gelip petit‘ye dirsek atip kirmiziyla oyun disi kaliyordu. hakemin cifte standardi tartisilmazdi ancak «hagi bu mac yapma be» dokuluyordu binlerin dudaklarindan.
bir o kalede bir bu kalede toplarla uzatmalar da bitiyor, penalti atislarina geciliyordu. trt sunucusu arsene wengerin penaltilara kalirsa turkler kazanir dedigini aktariyor, yorumcu omer urundul ile sol ayaklilarin penalti atamadigini konusuyorlardi. penaltilar tam istedigimiz gibi gidiyor, tanri bizim kazanmamizi istiyordu. ergun penbe, umit davala derken son penaltinin basina popescu geliyor, hadi oglum hadi nidalariyla penalti gol oluyor, trt ekranlarinda kupa turkiyede yazisi yanip sonuyor arkadan gelen anlamsiz polis telsizi sesi unutulmaz sahnenin icerisinde yerini aliyordu.
o gece mutluluktan uyuyamayan, kendini oyuncularin yerine koyan cocuklardik biz. darisi sampiyonlar ligi finalinin hikayelerini anlatmaya nasip olsun insallah.
