517
10 yaşında bir çocuktum. neredeyse o güne dair bütün detayları hatırlıyorum. babamın sehpanın üstünde penaltıları izlemesini, benim koltuğun tepesine çıkıp heyecandan kalbimin sesini duymamı, hagi’nin kırmızısını, henry’nin kafasını, hakan’ın direkten dönen topunu, arif’in ilk yarı biterken kaçırdığı bomboş pozisyonu. neredeyse her şeyi.
geriye dönüp baktığımda abartmıyorum hayatımın belki de en güzel günüydü.
iyi ki varsın galatasaray.
geriye dönüp baktığımda abartmıyorum hayatımın belki de en güzel günüydü.
iyi ki varsın galatasaray.
