1472
çaylak statüsü kazanmış bir sözlük üyesi olarak ilk yazımı burada, bu başlık altında sizlerle paylaşmaktan büyük mutluluk duyduğumu belirtir, ali samiyen stadı’nda yaşamış olduğum ilk anımı sizlerle paylaşmak isterim.
88/89 sezonu, o zaman 6 yaşında annesi tarafından cimboma gönül vermiş bir veletim. peder bey ve abi hasta beşiktaşlı ama cidden onların avrupa maçlarında bizi desteklediği gibi ben onları destekleyemiyorum ne yalan söyliyim. hatta şöyle ki, peder o sene neuchatel maçında sevinçten radyoyu kırdı, o derece destekler. vesselam ailecenek gazi osmanpaşa’dan mecidiyeköy’e gidiyoruz, hava inanılmaz güzel. sonradan araştırdım nisan ayıymış. tabi bende yolla ilgili bişey yok. kaybederken de kazanırken de heyecandan ağladığım takımımı ve o zamanlar bizim kahramanımız olan prekazi'yi canlı seyredicem. allah ki ne allah,heyecandan kalbim çıkıcak. neyse vardık mabede, ortalık inanılmaz gurultulu, bir sürü insan. dedim uleyn herkes benim gibi, çarşı pazar karışmış. köftecilerin, dürümcülerin dumanlarından göz gözü görmüyor. davullar, zurnalar, gülenler eğlenenler... rock konserine gelmişim de açmış kollarımı milletin üzerinde sürükleniyorum, o derece hissiyat :) size şöyle söyliyim renktaşlar maç 6-0 bitmiş ben tribünleri seyretmekten, onlarla birlikte bağırmaya çalışıp sevinmekten hiçbir golü göremedim :) o günden sonra da ali samiyen’deki gittiğim her maçı o tribünde, yeni açığın numaralıya yakın kısmından izlemişimdir.
maçı yazmamışım heyecandan :) galatasaray-kahramanmaraşspor
88/89 sezonu, o zaman 6 yaşında annesi tarafından cimboma gönül vermiş bir veletim. peder bey ve abi hasta beşiktaşlı ama cidden onların avrupa maçlarında bizi desteklediği gibi ben onları destekleyemiyorum ne yalan söyliyim. hatta şöyle ki, peder o sene neuchatel maçında sevinçten radyoyu kırdı, o derece destekler. vesselam ailecenek gazi osmanpaşa’dan mecidiyeköy’e gidiyoruz, hava inanılmaz güzel. sonradan araştırdım nisan ayıymış. tabi bende yolla ilgili bişey yok. kaybederken de kazanırken de heyecandan ağladığım takımımı ve o zamanlar bizim kahramanımız olan prekazi'yi canlı seyredicem. allah ki ne allah,heyecandan kalbim çıkıcak. neyse vardık mabede, ortalık inanılmaz gurultulu, bir sürü insan. dedim uleyn herkes benim gibi, çarşı pazar karışmış. köftecilerin, dürümcülerin dumanlarından göz gözü görmüyor. davullar, zurnalar, gülenler eğlenenler... rock konserine gelmişim de açmış kollarımı milletin üzerinde sürükleniyorum, o derece hissiyat :) size şöyle söyliyim renktaşlar maç 6-0 bitmiş ben tribünleri seyretmekten, onlarla birlikte bağırmaya çalışıp sevinmekten hiçbir golü göremedim :) o günden sonra da ali samiyen’deki gittiğim her maçı o tribünde, yeni açığın numaralıya yakın kısmından izlemişimdir.
maçı yazmamışım heyecandan :) galatasaray-kahramanmaraşspor
