eric gerets

28 gaşındayım. ali turan’lı serdar özkan’lı, mustafa sarp’lı kadrodan sonra gördüğüm en kötü kadrosunu çalıştırdı galatasaray’ın. ön liberoda istanbulspor’dan tanıdığımız önceki sezon hagi’nin yüzüne bakmadığı saidou vardı. yedeği volkan arslan’dı. elde az biraz iyi oyuncu vardı onlar da 32 yaşlarındaydı hep. rakibimiz fenerbahçe tarihinin en iyi kadrolarından biriyle oynuyordu ki o kadroyu zico 1 sene sonra şampiyonlar liginde çeyrek final oynattı. aurelio appiah ikilisi bana göre 2011-2012 yılındaki melo selçuk ikilisinin bile önündeydi. gerets böyle bir dönemde 4-1-3-2 gibi riskli bir oyun anlayışı ile anadolu takımlarını ezdi geçti ve takıma çok önemli bir şampiyonluk yaşattı.

gerets deyince aklıma hep kadıköyde atılan yabancı madde alnını yarmasına rağmen alnındaki kanla kulübedeki o dik duruşu gelir. kendini yere atıp yatabilir hatta bizim gibi muz cumhuriyeti olmayan bir ülkede maçı tatil bile ettirebilirdi. ama o alnındaki kana aldırmadı. galatasaray’a yakışır şekilde dimdik durmayı seçti. takımın başına geçen diğer yabancı hocalar gibi sıkışınca kadrom kalitesiz, türkiye ligi şöyle, türk futbolu böyle, türk futbolcular tembel, kendinizi dev aynasında görüyorsunuz, avrupanın çok gerisindesiniz bla bla edebiyatı yapıp herkesin bildiği kabul ettiği gerçeklere sığınmadı. bizi sahiplendi. efsanemiz fatih terim gibi sahiplendi hem de. bu yüzde o sezon o imkansızlıklar içinde yaşattığı şampiyonluk nedeniyle kendisine bi teşekkür borçluyuz. teşekkürler gerets.