290
yazarlığım maçtan evvel onaylanmıştı fakat maçtan evvel mücbir sebepten yazamamıştım.
7 aylık ikiz oğullarımdan 1 dakikayla büyük olanı(ellerinizden öper abileri) ilk enfeksiyonlarıyla tanıştılar ve dün akşam maç öncesi motivasyon başlıklı ilk entryimi döşeyecekken birden ahval ve şerait namüsait bir mahiyette tezahür etti. akşam 6.30 civarı hastaneye gidildi. küçük aslanım üstünde babasının maç sonrası galibiyet pozu için giydirdiği forması ile hastane içinde arzı endam ediyordu ateşler içinde.
neyse saat 11 gibi eve gelindi ateşi normal seviyelere çekilen yavrucakla ve ikiziyle. sonra yayıncı kuruluş açıldı ve sadece ama sadece özet izlemek isteyen bünye ‘yine ve yeniden’ galatasaray düşmanlarının goygoyuna rastladı. hızla sadece özet veren bir yerden goller izlendi. tabii sinirlenildi ve çeşitli mahfillerin sülalesinin kulakları tarafımca çınlatıldı.
ayağının dibine bağdaş kurduğum canım aslan parçamın gülücüklerle yeniden eski moduna dönmüş olduğunu farkettim tam bu anda. bir tvdeki yediğimiz gollere bir bana bakıyor ve gülücükler atıyordu. normalde ‘ne sırıtıyon spa’ demem gerekirken, son 5-6 saati kendinden geçmiş bir vaziyette geçiren aslanımın bu halini ben de karşılıksız bırakamadım. ‘ya baba ne sıkıyon canını düştüysek kalkarız yapmadığımız şey mi’ der gibi gülüyordu zira.
velhasılı kelam ben onu bilir onu söylerim; kendini en güçlü ve yenilmez sandığın zamanlara daha bi dikkat ediceksin arkadaş. 95 senesinde şampiyonluğu bir haftada 3 yenilgiyle (antep-antalya-fener) o sene tokat manyağı yaptığımız hatta iki hafta önce inönüde yendiğimiz beşiktaşa bırakmak ve 3 yıl üst üstüste (1971-73) şampiyon olduktan sonra 14 yıl şampiyon olamamak bunun en güzel örneği değil mi?
gs sözlüğe ve aranıza uzuuun uzuuun bekledikten sonra hoşgeldim bu arada.
7 aylık ikiz oğullarımdan 1 dakikayla büyük olanı(ellerinizden öper abileri) ilk enfeksiyonlarıyla tanıştılar ve dün akşam maç öncesi motivasyon başlıklı ilk entryimi döşeyecekken birden ahval ve şerait namüsait bir mahiyette tezahür etti. akşam 6.30 civarı hastaneye gidildi. küçük aslanım üstünde babasının maç sonrası galibiyet pozu için giydirdiği forması ile hastane içinde arzı endam ediyordu ateşler içinde.
neyse saat 11 gibi eve gelindi ateşi normal seviyelere çekilen yavrucakla ve ikiziyle. sonra yayıncı kuruluş açıldı ve sadece ama sadece özet izlemek isteyen bünye ‘yine ve yeniden’ galatasaray düşmanlarının goygoyuna rastladı. hızla sadece özet veren bir yerden goller izlendi. tabii sinirlenildi ve çeşitli mahfillerin sülalesinin kulakları tarafımca çınlatıldı.
ayağının dibine bağdaş kurduğum canım aslan parçamın gülücüklerle yeniden eski moduna dönmüş olduğunu farkettim tam bu anda. bir tvdeki yediğimiz gollere bir bana bakıyor ve gülücükler atıyordu. normalde ‘ne sırıtıyon spa’ demem gerekirken, son 5-6 saati kendinden geçmiş bir vaziyette geçiren aslanımın bu halini ben de karşılıksız bırakamadım. ‘ya baba ne sıkıyon canını düştüysek kalkarız yapmadığımız şey mi’ der gibi gülüyordu zira.
velhasılı kelam ben onu bilir onu söylerim; kendini en güçlü ve yenilmez sandığın zamanlara daha bi dikkat ediceksin arkadaş. 95 senesinde şampiyonluğu bir haftada 3 yenilgiyle (antep-antalya-fener) o sene tokat manyağı yaptığımız hatta iki hafta önce inönüde yendiğimiz beşiktaşa bırakmak ve 3 yıl üst üstüste (1971-73) şampiyon olduktan sonra 14 yıl şampiyon olamamak bunun en güzel örneği değil mi?
gs sözlüğe ve aranıza uzuuun uzuuun bekledikten sonra hoşgeldim bu arada.
