312
galatasaray'ın bu kötü gidişatında uzun zamandır doğal olarak diziliş problemi konuşulmadı. tudor'un 3 lü defans felsefesinin bizi biraz diziliş muhabbetine döndürmesi ile birlikte belki de iyi futbolu son izlediğimiz sezon olan 2011-2012 sezonunda kullandığımız 4-4-2 sistemini biraz incelemek istedim.
öncelikle bir çok futbolsever hatta teknik direktör dizilişin çok çok önemli olmadığını, önemli olanın mantalite olduğunu söylerler. ben ise dizilişe fazla inananlardanım.
2011-2012 sezonu dizilişine dönersek çoğumuz o yıldan beri bir daha 4-4-2 oynamanın kolay olmayacağı, o dönemki selçuk-melo tandeminin inanılmaz performansı, engin baytar-emre çolak kenarlarının orta sahaya katkısı, johan elmander'in takımı 4-4-2 değil 4-5-2 oynattığı gibi konularda hemfikiriz. bir sonraki sezon sneijder transferi ile 4-4-2 den dizilişimiz 4-1-2-1-2 ye dönmüştü ( baklava diye tabir ettiğimiz ) ve bu dizilişle cl çeyrek finaline yükselmiştik. ancak ortaya konan futbol sezonun genelinde bir önceki sezona nazaran sönük kalmıştı. fatih terim ikili forvet düzeninde 2 senede bu sistemlerle şampiyon olmuş 3. sezonunun 6.haftasında galatasaray'dan ayrılmıştı. takımın başına mancini geldi ve o günden bugüne yaklaşık 4 sezondur galatasaray 1-2 maç hariç 4-4-2 sistemini bir daha kullanmadı. peki kullanabilir miydi ? o günden beri galatasaray'ın başına gelen 6 hocanın hiç biri buna kalkışmadı. bunda wesley sneijder'in varlığının etkili olduğunu düşünüyorum. wesley sneijder ile galatasaray'ın yolları ya bu yaz ya önümüzdeki yaz ayrılacak. acaba galatasaray bu ayrılıktan sonra yeni bir 10 numara mı aramalı, düz 4-3-3 e yönelik transferler mi yapmalı yoksa 4-4-2 ye yönelik bir kadro mu oluştırmalı ?
önümüzde 4-5 sezondur bu dizilişle yakalanmış bir başarı örneği yok ligimizde. peki dünyada durum ne ? haddinden fazla şeyler başaran takımlara bir bakış atalım.
öncelikle 5 sezondur haddinden fazla şeyler başaran atletico madrid. 1 uefa kupası 1 la liga şampiyonluğu 2 cl finali yapan atletico madrid hep 4-4-2 sistemini kullandı. costa-david villa ileri hattından grizman-gameiro ikilisine kadar geldiler. gabi-koke-godin-juanfran ve felipe luis takımın değişmez yapı taşları. diğer mevkilerde oyuncu değiştiriyorlar ancak diziliş ve felsefe aynı ve her yıl la liga'da ilk 3 içerisindeler. bu sezonda şampiyonlar liginde yarı finaline kaldılar.
ikinci haddini aşan takım leicester city. bu sanırım tarihin en büyük haddi aşılmış başarılarından biridir. küme düşmekten son 2 hafta kurtuldukları sezonun ardından premier lig şampiyonu oldular. yine düz 4-4-2 dizilişini kullanan bir diğer takımdı leicester. ileride vardy-okazaki ikilisini kullandılar ancak skor yükünü vardy-mahrez bazen de duran toplardan hunt-morgan ikilisi çekmişti. bu dizilişin başarılı olmasında çok büyük pay sahibi tabiki kante onu da unutmamak gerek. eklemek lazım ki leicester ilk kez katıldığı cl'de bu sezon çeyrek finale kaldı.
diğer bir beklenmedik başarı sahibi takım monaco. 4-4-2 dizilişi ile oynuyorlar. şampiyonlar liginde yarı finale kaldılar. dormund'a 2 maçta 6 gol atarak elediler ve lig 1'de şuana kadar 34 haftada 83 puan topladılar ve bunu 95 gol atarak yaptılar. bu gerçekten inanılmaz bir istatistik. psg'nin 3 puan önündeler, şampiyonluk yakın. ileri uçta sezona falcao-germian ikilisi ile başladılar ancak ortaya inanılmaz bir adam olan mpemba çıktı ve formayı germian'dan kaptı. bu takımın başarısında kanatlardaki lemar-silva ve orta sahada oynayan fabinho'nun etkisi gerçekten çok büyük.
bu 3 takım haricinde 4-4-2 kullanarak başarıya ulaşan ve ulaşamayan takımlar var elbette. ancak artık dünyada 4-4-2 dizilişi kalmadı demek pek gerçekçi olmuyor. görüldüğü üzere kendilerinden beklenmeyecek başarılara ulaşan bazı takımlar bu dizilişi yakın dönemde kullanmışlar ve kullanmaya devam ediyorlar. elbette çok iyi futbolculara sahipler, ancak bu futbolcuların iyilik düzeyi bu başarılar için yeterli midir ? sanmıyorum. ve 4-4-2'ye inanıyorum.
umarım galatasaray yakın gelecekte bu dizilişe döner ve başarıları yakalamaya devam eder. en azından denemeli diye düşünüyorum. tabi ki farklı yönetim ve farklı oyuncu kadrosu ile. umarım.
öncelikle bir çok futbolsever hatta teknik direktör dizilişin çok çok önemli olmadığını, önemli olanın mantalite olduğunu söylerler. ben ise dizilişe fazla inananlardanım.
2011-2012 sezonu dizilişine dönersek çoğumuz o yıldan beri bir daha 4-4-2 oynamanın kolay olmayacağı, o dönemki selçuk-melo tandeminin inanılmaz performansı, engin baytar-emre çolak kenarlarının orta sahaya katkısı, johan elmander'in takımı 4-4-2 değil 4-5-2 oynattığı gibi konularda hemfikiriz. bir sonraki sezon sneijder transferi ile 4-4-2 den dizilişimiz 4-1-2-1-2 ye dönmüştü ( baklava diye tabir ettiğimiz ) ve bu dizilişle cl çeyrek finaline yükselmiştik. ancak ortaya konan futbol sezonun genelinde bir önceki sezona nazaran sönük kalmıştı. fatih terim ikili forvet düzeninde 2 senede bu sistemlerle şampiyon olmuş 3. sezonunun 6.haftasında galatasaray'dan ayrılmıştı. takımın başına mancini geldi ve o günden bugüne yaklaşık 4 sezondur galatasaray 1-2 maç hariç 4-4-2 sistemini bir daha kullanmadı. peki kullanabilir miydi ? o günden beri galatasaray'ın başına gelen 6 hocanın hiç biri buna kalkışmadı. bunda wesley sneijder'in varlığının etkili olduğunu düşünüyorum. wesley sneijder ile galatasaray'ın yolları ya bu yaz ya önümüzdeki yaz ayrılacak. acaba galatasaray bu ayrılıktan sonra yeni bir 10 numara mı aramalı, düz 4-3-3 e yönelik transferler mi yapmalı yoksa 4-4-2 ye yönelik bir kadro mu oluştırmalı ?
önümüzde 4-5 sezondur bu dizilişle yakalanmış bir başarı örneği yok ligimizde. peki dünyada durum ne ? haddinden fazla şeyler başaran takımlara bir bakış atalım.
öncelikle 5 sezondur haddinden fazla şeyler başaran atletico madrid. 1 uefa kupası 1 la liga şampiyonluğu 2 cl finali yapan atletico madrid hep 4-4-2 sistemini kullandı. costa-david villa ileri hattından grizman-gameiro ikilisine kadar geldiler. gabi-koke-godin-juanfran ve felipe luis takımın değişmez yapı taşları. diğer mevkilerde oyuncu değiştiriyorlar ancak diziliş ve felsefe aynı ve her yıl la liga'da ilk 3 içerisindeler. bu sezonda şampiyonlar liginde yarı finaline kaldılar.
ikinci haddini aşan takım leicester city. bu sanırım tarihin en büyük haddi aşılmış başarılarından biridir. küme düşmekten son 2 hafta kurtuldukları sezonun ardından premier lig şampiyonu oldular. yine düz 4-4-2 dizilişini kullanan bir diğer takımdı leicester. ileride vardy-okazaki ikilisini kullandılar ancak skor yükünü vardy-mahrez bazen de duran toplardan hunt-morgan ikilisi çekmişti. bu dizilişin başarılı olmasında çok büyük pay sahibi tabiki kante onu da unutmamak gerek. eklemek lazım ki leicester ilk kez katıldığı cl'de bu sezon çeyrek finale kaldı.
diğer bir beklenmedik başarı sahibi takım monaco. 4-4-2 dizilişi ile oynuyorlar. şampiyonlar liginde yarı finale kaldılar. dormund'a 2 maçta 6 gol atarak elediler ve lig 1'de şuana kadar 34 haftada 83 puan topladılar ve bunu 95 gol atarak yaptılar. bu gerçekten inanılmaz bir istatistik. psg'nin 3 puan önündeler, şampiyonluk yakın. ileri uçta sezona falcao-germian ikilisi ile başladılar ancak ortaya inanılmaz bir adam olan mpemba çıktı ve formayı germian'dan kaptı. bu takımın başarısında kanatlardaki lemar-silva ve orta sahada oynayan fabinho'nun etkisi gerçekten çok büyük.
bu 3 takım haricinde 4-4-2 kullanarak başarıya ulaşan ve ulaşamayan takımlar var elbette. ancak artık dünyada 4-4-2 dizilişi kalmadı demek pek gerçekçi olmuyor. görüldüğü üzere kendilerinden beklenmeyecek başarılara ulaşan bazı takımlar bu dizilişi yakın dönemde kullanmışlar ve kullanmaya devam ediyorlar. elbette çok iyi futbolculara sahipler, ancak bu futbolcuların iyilik düzeyi bu başarılar için yeterli midir ? sanmıyorum. ve 4-4-2'ye inanıyorum.
umarım galatasaray yakın gelecekte bu dizilişe döner ve başarıları yakalamaya devam eder. en azından denemeli diye düşünüyorum. tabi ki farklı yönetim ve farklı oyuncu kadrosu ile. umarım.
