10886
saat 01.13. perşembeyi cumaya bağlayan sıradan bir gece...
bir saattir yatakta sağa sola dönüyorum senin yüzünden. sabah iş var ama aklımda hep, gelse mi, gelmese mi? özledim mi özlemedim mi?
kararımı verdim.
evet seni çok özledim. 1996-97'de 9 yaşındaydım.. ilk hatırladığım şampiyonlukta sen varsın, uykusuz şampiyonlar ligi gecelerinde sen varsın, avrupa şampiyonluğumuzda sen varsın.
bakma, galatasaray'ın 4 yıldızı varsa bunu başta sana borçlu bu taraftar. herşeyde biraz sen varsın...
idolün kim sorusunun tek cevabıydın. odamdaki tek posterin sahibiydin. ilk ve tek.
fakat bilmiyorum hocam, birşeyler beni rahatsız ediyor son zamanlarda sana dair.
demirören mevzusunda cidden yaraladın bizi. düşünsene, sırf fenerbahçe şampiyon olabilsin diye play-off getirildi. hep beraber ayaklanmadık mı? hep beraber savaş vermedik? ve sen sezon sonu konuşacağım demedin mi? biz inandık sana, ama sen konuşmadın.
hepimize acılı günler yaşatan bu federasyona, başkanına tek bir kelime dahi edemedin. pardon "yol arkadaşım" demiştin.
belki siyasi baskı yedin, belki kendini düşündün milli takım hayalleri kurduğun için. egona ve korkularına yenik düştün.
ama benim tanıdığım terim, adanalı terim, mert terim, korkusuz terim, gazetecilere, ona, buna, herkese karşı dik duran terim neredeydi? o maço tavırların siyasilere, üst makamlara yetmedi mi? yetemedi mi? yoksa çıkarlarını mı düşündün? yoksa parayı mı düşündün?
ertesi sezon.. yine benzer muhabbetler.
yahu, ünal aysal'la kavgalısın diye, galatasaray, galatasaray taraftarı satılır mı hocam? bunu nasıl yapabildin?
bu takıma, bu taraftara, sana bu kadar haksızlık yapılmışken, bir milli takım davası yüzünden bizi nasıl sattın hocam? milliyetçilik rollerini, "milli görevden kaçılmaz" tavırlarını yemedik biz hocam. ne olurdu sanki 1-2 sezon takımsız kalsan da, senin için herşeyi göze alabilecek bu taraftarı, o çok sevdiğin "yol arkadaşın" için satmasan.
ne hissettim biliyor musun hocam...
sanki sevgilim beni düşmanımla aldatmış gibi hissettim. sanki sevgilim beni kullanmış gibi hissettim. acı verdi hocam.
beraber uğruna kader birliği yaptığımız şeyleri unutup aslında sen düşmanımla kader birliği yapmışsın gibi hissettim.
sonra adını stadlara verdiler siyasi şovlar uğruna. sen biat etmezdin hocam. ettin. sen de biat ettin.
o kadar karışık ki kafam hocam, yazıma da yansıyordur eminim.
sanki aldatmış eski sevgilim gibisin. hala çok seviyorum evet ama sanki gelsen artık hiç birşey eskisi gibi olmayacak.
ne bileyim işte, sanki imparator fatih terim diyemeceğim ya da desem bile o kadar uzun sürmeyecek gibi.
aynı aldatan sevgiliyle tekrar beraber olsan ve ona seni seviyorum dediğinde hissedeceğin şey gibi.
bilmiyorum hocam..
korkuyorum. kendi egolarını tatmin etmek için gelmenden korkuyorum. bizim için, galatasaray için değil de, kendin için, egolarını tatmin etmek için gelmek istiyor oluşundan korkuyorum.
profesyonel bakamıyorum konu sen olunca. inanamıyorum artık sözlerine.
bilmiyorum diyorum ya, 30 yaşında adama, gecenin 1.32'sinde şu romantik yazıyı yazdırabiliyorsun ama işte..
kalp kırıldı hocam.
hani bir şarkı söylemiştin kendi ağzınla ebru gündeş'li bir gecede.
ben de onu söylüyorum şu an.
"bir daha bu yolları aynı hevesle yürür müyüm?"
yazıya başlarken gelmemene karar vermiştim kendi içimde ve böyle bitirecektim.
ama gel. gel be hocam.
son kez.
bırakmak için gel.
bir saattir yatakta sağa sola dönüyorum senin yüzünden. sabah iş var ama aklımda hep, gelse mi, gelmese mi? özledim mi özlemedim mi?
kararımı verdim.
evet seni çok özledim. 1996-97'de 9 yaşındaydım.. ilk hatırladığım şampiyonlukta sen varsın, uykusuz şampiyonlar ligi gecelerinde sen varsın, avrupa şampiyonluğumuzda sen varsın.
bakma, galatasaray'ın 4 yıldızı varsa bunu başta sana borçlu bu taraftar. herşeyde biraz sen varsın...
idolün kim sorusunun tek cevabıydın. odamdaki tek posterin sahibiydin. ilk ve tek.
fakat bilmiyorum hocam, birşeyler beni rahatsız ediyor son zamanlarda sana dair.
demirören mevzusunda cidden yaraladın bizi. düşünsene, sırf fenerbahçe şampiyon olabilsin diye play-off getirildi. hep beraber ayaklanmadık mı? hep beraber savaş vermedik? ve sen sezon sonu konuşacağım demedin mi? biz inandık sana, ama sen konuşmadın.
hepimize acılı günler yaşatan bu federasyona, başkanına tek bir kelime dahi edemedin. pardon "yol arkadaşım" demiştin.
belki siyasi baskı yedin, belki kendini düşündün milli takım hayalleri kurduğun için. egona ve korkularına yenik düştün.
ama benim tanıdığım terim, adanalı terim, mert terim, korkusuz terim, gazetecilere, ona, buna, herkese karşı dik duran terim neredeydi? o maço tavırların siyasilere, üst makamlara yetmedi mi? yetemedi mi? yoksa çıkarlarını mı düşündün? yoksa parayı mı düşündün?
ertesi sezon.. yine benzer muhabbetler.
yahu, ünal aysal'la kavgalısın diye, galatasaray, galatasaray taraftarı satılır mı hocam? bunu nasıl yapabildin?
bu takıma, bu taraftara, sana bu kadar haksızlık yapılmışken, bir milli takım davası yüzünden bizi nasıl sattın hocam? milliyetçilik rollerini, "milli görevden kaçılmaz" tavırlarını yemedik biz hocam. ne olurdu sanki 1-2 sezon takımsız kalsan da, senin için herşeyi göze alabilecek bu taraftarı, o çok sevdiğin "yol arkadaşın" için satmasan.
ne hissettim biliyor musun hocam...
sanki sevgilim beni düşmanımla aldatmış gibi hissettim. sanki sevgilim beni kullanmış gibi hissettim. acı verdi hocam.
beraber uğruna kader birliği yaptığımız şeyleri unutup aslında sen düşmanımla kader birliği yapmışsın gibi hissettim.
sonra adını stadlara verdiler siyasi şovlar uğruna. sen biat etmezdin hocam. ettin. sen de biat ettin.
o kadar karışık ki kafam hocam, yazıma da yansıyordur eminim.
sanki aldatmış eski sevgilim gibisin. hala çok seviyorum evet ama sanki gelsen artık hiç birşey eskisi gibi olmayacak.
ne bileyim işte, sanki imparator fatih terim diyemeceğim ya da desem bile o kadar uzun sürmeyecek gibi.
aynı aldatan sevgiliyle tekrar beraber olsan ve ona seni seviyorum dediğinde hissedeceğin şey gibi.
bilmiyorum hocam..
korkuyorum. kendi egolarını tatmin etmek için gelmenden korkuyorum. bizim için, galatasaray için değil de, kendin için, egolarını tatmin etmek için gelmek istiyor oluşundan korkuyorum.
profesyonel bakamıyorum konu sen olunca. inanamıyorum artık sözlerine.
bilmiyorum diyorum ya, 30 yaşında adama, gecenin 1.32'sinde şu romantik yazıyı yazdırabiliyorsun ama işte..
kalp kırıldı hocam.
hani bir şarkı söylemiştin kendi ağzınla ebru gündeş'li bir gecede.
ben de onu söylüyorum şu an.
"bir daha bu yolları aynı hevesle yürür müyüm?"
yazıya başlarken gelmemene karar vermiştim kendi içimde ve böyle bitirecektim.
ama gel. gel be hocam.
son kez.
bırakmak için gel.
