1955
persopolis ve ikinci ligdeki rizespor deneyimleri sanıyorum hoca üzerine küçük takım anlayışı aşılamış olacak ki, kendi sahasındaki bir eleminasyon maçında lazio gibi aslında ürkütücü olmayan bir takıma karşı 7 savunmacı ile sahaya çıkabilecek çekingen ve ürkek kararlar almasına sebep olabiliyor. oldum olası mustafa hoca'nın futbol anlayışını beğenmesem de kendinden emin tavırları ve takımı yüreklendirici konuşmalarının yanında kadro seçimleriyle de oyuncularına bunu dikte edebilme becerisini takdir ederdim. lakin tarihinde uefa kupası şampiyonluğu bulunan bir takımın, kaldı ki 2000 senesinde avrupayı kasıp kavuran galatasaray'ın önde basan hücum futbolunun ilk tohumlarının atılmasına ilham kaynağı olan mustafa denizli vizyonun lazio maçı ile tarihe gömülmüş olması da kendi geçmişini inkar etmesi ve galatasaray kariyeri açısından acı verici. lazio ve benzeri avrupanın üçüncü grup takımlarına içeride 7 savunmacı ile oynayıp tüm bu defansif önlemlere rağmen rakibe gol fırsatları verdiğin bir maçta güç bela maçı 1-1 e bağlamaktansa, bildiğin, alışılagelmiş daha doğrusu galatasaray'ın hedefleri ve bizlere vaadelenlerle örtüşen bir hücum anlayışıyla 2-0 kaybetmeyi yeğlerdim. sevdiğim bir söz vardır, mustafa denizli ve onun gibi korkak hocalara gelsin; "hep denedin, hep yenildin. olsun. yine dene, yine yenil, daha iyi yenil"
