13678
galatasarayımızda bir dönem iyi oynamış yerli oyuncuların performanslarının düşmesi ve-veya yaşlarının ilerlemesine rağmen, statta yuhalanma noktasına gelene kadar kulüpten gönderilememesi ile özdeşleşen takımdır. (malesef oyuncularımız da tadında bırakmayı bilmiyor, ayhan, sabri vs)
başlıca nedeni ise;
profesyonel bir kulüp yönetiminin olmamasıdır.
futbol takımının hoca ve kadro yönetimini profesyonel bir ceo’ya devretmiş bir kulüpte kadro istikrarı, menajer lobisi, yeniçerileşme vs gibi durumlar daha kolay yönetilir. amerikayı yeniden keşfetmeye gerek yok. fakat ülke genelinde hiçbir alanda kurumsallaşma ve profesyonel düşünceyi oturtamadığımız için çözümü en zor olan kısımdır. 500 yıllık bir camia ve 100 küsür senelik kulüpte bile kısır iç çekişmeler, sürekli seçim atmosferi ve buna bağlı olarak başkanların popülist yaklaşımı sorunu dikkat çekicidir.
yan nedenlerden 2000 ruhu ve oyuncuya dayalı düzen;
kazanılan tarihi başarı sonrası bu başarının çarkları iyi kurulmuş bir sisteme dayandırılmak yerine ruh ve gaz gibi soyut temellere dayandırılması, bu ruhun ancak ona sahip oyuncularla aktarılabileceği sanrısına yol açmıştır. elbette takım ruhu oyuncularla ilişkilidir fakat bireyler değil sistemler kalıcıdır.
altyapı sorunu, kolaycı yönetim ve yabancı düşmanlığı;
ülkede oyuncu yetişmemesi, yöneticileri büyük paralara yabancı oyunculara sevk etmiş, yabancı oyuncuların gelir düzeyi yerlilerde kompleks oluşturmuştur. kulüp başkanlarının bizzat yıldız transfer şovları da durumu kötüleştirmiştir.
ülkemizde sporun değil çekişmenin sevilmesi de kök nedenlerden biridir.
ancak bugün galatasarayda taraftar cephesi değişiyor. eskiden geçerli olan ölümüne destek yerini rasyonel bakışa bırakıyor. en azından taraftarın bir bölümü sahadaki iyi ile kötüyü ayırt edebiliyor. 10 yıldır denenen aydın tekrar sahaya sürüldüğünde yuhalıyor, kaval kemiği ile top kontrol edenlere “ama koşuyor” diye sabretmiyor, 15 yıldır gelişim kaydetmeyen sabri, denayerin yerine sahada olduğunda görmezden gelmiyor.
başlıca nedeni ise;
profesyonel bir kulüp yönetiminin olmamasıdır.
futbol takımının hoca ve kadro yönetimini profesyonel bir ceo’ya devretmiş bir kulüpte kadro istikrarı, menajer lobisi, yeniçerileşme vs gibi durumlar daha kolay yönetilir. amerikayı yeniden keşfetmeye gerek yok. fakat ülke genelinde hiçbir alanda kurumsallaşma ve profesyonel düşünceyi oturtamadığımız için çözümü en zor olan kısımdır. 500 yıllık bir camia ve 100 küsür senelik kulüpte bile kısır iç çekişmeler, sürekli seçim atmosferi ve buna bağlı olarak başkanların popülist yaklaşımı sorunu dikkat çekicidir.
yan nedenlerden 2000 ruhu ve oyuncuya dayalı düzen;
kazanılan tarihi başarı sonrası bu başarının çarkları iyi kurulmuş bir sisteme dayandırılmak yerine ruh ve gaz gibi soyut temellere dayandırılması, bu ruhun ancak ona sahip oyuncularla aktarılabileceği sanrısına yol açmıştır. elbette takım ruhu oyuncularla ilişkilidir fakat bireyler değil sistemler kalıcıdır.
altyapı sorunu, kolaycı yönetim ve yabancı düşmanlığı;
ülkede oyuncu yetişmemesi, yöneticileri büyük paralara yabancı oyunculara sevk etmiş, yabancı oyuncuların gelir düzeyi yerlilerde kompleks oluşturmuştur. kulüp başkanlarının bizzat yıldız transfer şovları da durumu kötüleştirmiştir.
ülkemizde sporun değil çekişmenin sevilmesi de kök nedenlerden biridir.
ancak bugün galatasarayda taraftar cephesi değişiyor. eskiden geçerli olan ölümüne destek yerini rasyonel bakışa bırakıyor. en azından taraftarın bir bölümü sahadaki iyi ile kötüyü ayırt edebiliyor. 10 yıldır denenen aydın tekrar sahaya sürüldüğünde yuhalıyor, kaval kemiği ile top kontrol edenlere “ama koşuyor” diye sabretmiyor, 15 yıldır gelişim kaydetmeyen sabri, denayerin yerine sahada olduğunda görmezden gelmiyor.
