190
denizlerden
esen bu ince havâ saçlarınla eğlensin.
bilsen
melâl-i hasret ü gurbetle ufk-i şâma bakan
bu gözlerinle, bu hüznünle sen ne dilbersin!
ne sen,
ne ben,
ne de hüsnünde toplanan bu mesâ,
ne de âlâm-i fikre bir mersâ
olan bu mâi deniz,
melâli anlamayan nesle âşinâ değiliz.
sana yalnız bir ince tâze kadın
bana yalnızca eski bir budala
diyen bugünkü beşer,
bu sefîl iştihâ, bu kirli nazar,
bulamaz sende, bende bir ma'nâ,
ne bu akşamda bir gam-i nermîn
ne de durgun denizde bir muğber
lerze-î istitâr ü istiğnâ.
sen ve ben
ve deniz
ve bu akşamki lerzesiz, sessiz
topluyor bû-yi rûhunu gûyâ,
uzak
ve mâi gölgeli bir beldeden cüdâ kalarak
bu nefy ü hicre müebbed bu yerde mahkûmuz...
o belde?
durur menâtık-ı dûşîze-yi tahayyülde;
mâi bir akşam
eder üstünde dâimâ ârâm;
eteklerinde deniz
döker ervâha bir sükûn-ı menâm.
kadınlar orda güzel, ince, sâf, leylîdir,
hepsinin gözlerinde hüznün var
hepsi hemşiredir veyâhud yâr;
dilde tenvîm-i ıstırâbı bilir
dudaklarındaki giryende bûseler, yâhud,
o gözlerindeki nîlî sükût-ı istifhâm
onların ruhu, şâm-ı muğberden
mütekâsif menekşelerdir ki
mütemâdî sükûn u samtı arar;
şu'le-î bî-ziyâ-yı hüzn-i kamer
mültecî sanki sâde ellerine
o kadar nâ-tüvân ki, âh, onlar,
onların hüzn-i lâl ü müştereki,
sonra dalgın mesâ, o hasta deniz
hepsi benzer o yerde birbirine...
o belde
hangi bir kıt'a-yı muhayyelde?
hangi bir nehr-i dûr ile mahdûd?
bir yalan yer midir veya mevcûd
fakat bulunmayacak bir melâz-i hulyâ mı?
bilmem... yalnız
bildiğim, sen ve ben ve mâi deniz
ve bu akşam ki eyliyor tehzîz
bende evtâr-ı hüzn ü ilhâmı.
uzak
ve mâi gölgeli bir beldeden cüdâ kalarak
bu nefy ü hicre, müebbed bu yerde mahkûmuz..
ahmet haşim - o belde
esen bu ince havâ saçlarınla eğlensin.
bilsen
melâl-i hasret ü gurbetle ufk-i şâma bakan
bu gözlerinle, bu hüznünle sen ne dilbersin!
ne sen,
ne ben,
ne de hüsnünde toplanan bu mesâ,
ne de âlâm-i fikre bir mersâ
olan bu mâi deniz,
melâli anlamayan nesle âşinâ değiliz.
sana yalnız bir ince tâze kadın
bana yalnızca eski bir budala
diyen bugünkü beşer,
bu sefîl iştihâ, bu kirli nazar,
bulamaz sende, bende bir ma'nâ,
ne bu akşamda bir gam-i nermîn
ne de durgun denizde bir muğber
lerze-î istitâr ü istiğnâ.
sen ve ben
ve deniz
ve bu akşamki lerzesiz, sessiz
topluyor bû-yi rûhunu gûyâ,
uzak
ve mâi gölgeli bir beldeden cüdâ kalarak
bu nefy ü hicre müebbed bu yerde mahkûmuz...
o belde?
durur menâtık-ı dûşîze-yi tahayyülde;
mâi bir akşam
eder üstünde dâimâ ârâm;
eteklerinde deniz
döker ervâha bir sükûn-ı menâm.
kadınlar orda güzel, ince, sâf, leylîdir,
hepsinin gözlerinde hüznün var
hepsi hemşiredir veyâhud yâr;
dilde tenvîm-i ıstırâbı bilir
dudaklarındaki giryende bûseler, yâhud,
o gözlerindeki nîlî sükût-ı istifhâm
onların ruhu, şâm-ı muğberden
mütekâsif menekşelerdir ki
mütemâdî sükûn u samtı arar;
şu'le-î bî-ziyâ-yı hüzn-i kamer
mültecî sanki sâde ellerine
o kadar nâ-tüvân ki, âh, onlar,
onların hüzn-i lâl ü müştereki,
sonra dalgın mesâ, o hasta deniz
hepsi benzer o yerde birbirine...
o belde
hangi bir kıt'a-yı muhayyelde?
hangi bir nehr-i dûr ile mahdûd?
bir yalan yer midir veya mevcûd
fakat bulunmayacak bir melâz-i hulyâ mı?
bilmem... yalnız
bildiğim, sen ve ben ve mâi deniz
ve bu akşam ki eyliyor tehzîz
bende evtâr-ı hüzn ü ilhâmı.
uzak
ve mâi gölgeli bir beldeden cüdâ kalarak
bu nefy ü hicre, müebbed bu yerde mahkûmuz..
ahmet haşim - o belde
