7644
bundan 2 sene önce bi sevgilim vardi. çok iyi bi sevgili olduğum söylenemez. çok hata yaptım oba karşı. ve bir gün bu kızın en yakın arkadaşı ile ilişkisi olduğunu düşünmeye başladım. tabi bunu insan nasıl söyler kız arkadaşına. ama o çocuğun varlığı ilişkimizi etkilemeye başlamıştı. artık dayanamadım ve aldım karşıma. sakin başlayan konuşma, bi müddet sonra hiddetlenmeye başladı. " ben seni çok seviyorum ve düşündüğün gibi değil kesinlikle, o benim en iyi arkadaşım. kardeşimden ötedir." dedi ve konuyu o anlık kapattık. bir zaman sonra benim rahatsızlığım daha da çoğaldı. ve artik dayanamadım ayrıldım. bir süre vicdan yaptım, kendi kendime " ulan 27 yaşına geldin. hala abuk subuk şeylere takılıyorum" diye düşünürken, 2 gün sonra o çok sevdiği arkadaşı ile sevgili olduğu haberi geldi.
çok kızmıştım, deliye dönmüştüm ama kıskançlık veya bunu yedirememek değildi. benim kızdığım vakti zamaninda konuştuğumuzda yok "seni çok seviyorum" , " o sadece arkadaş" , "sen benim herşeyimsin" tarzı yaklaşımıydı. o zaman bile aklın bende değilken hala ajitasyon yapmasiydi. ben çocuk değildim. anlardim, olabilir gönlün kaymiş olabilir, insanlık hali.
üzerinden çok uzun zaman geçti ama hala sinirim geçmedi.
şimdi o kıza olan sinirimi düşünüyorum , sonra hocanın bugünkü imza törenindeki hal ve tavırlarıni düşünüyorum....
öyle işte çok sinirliyim.
çok kızmıştım, deliye dönmüştüm ama kıskançlık veya bunu yedirememek değildi. benim kızdığım vakti zamaninda konuştuğumuzda yok "seni çok seviyorum" , " o sadece arkadaş" , "sen benim herşeyimsin" tarzı yaklaşımıydı. o zaman bile aklın bende değilken hala ajitasyon yapmasiydi. ben çocuk değildim. anlardim, olabilir gönlün kaymiş olabilir, insanlık hali.
üzerinden çok uzun zaman geçti ama hala sinirim geçmedi.
şimdi o kıza olan sinirimi düşünüyorum , sonra hocanın bugünkü imza törenindeki hal ve tavırlarıni düşünüyorum....
öyle işte çok sinirliyim.
