253
galatsaray tarihçisi değerli abimiz. beni en çok duygulandıran yazısını sizlerle paylaşmak isterim;
--- alıntı ---
“hey onbeş onbeşli” türküsünün yakılmasına neden olan 1315 (1897-1899) doğumluların silah altına alınmalarının üzerinden iki yıl geçmişti. sultani mekteplerinin, yani liselerin 10’uncu sınıflarında okuyanlar da askere alınmışlardı. bu yüzden sadece dört tane mezun verebilmişti galatasaray lisesi 1916’da. silah altına alınanların arasında daha sonra galatasaray spor kulübü’nün başkanlığını yapacak olan saim gogen ve refik selimoğlu gibi galatasaraylılar da vardı.
yolun sonu görünmüştü. osmanlı ordusu her cephede ezilmeye başlamış, korkunç zayiat yüzünden koca koca kolordular, tümenler eriyip bitmişlerdi.
eriyip biten sadece osmanlı ordusu değildi. önemli futbolcularının hepsi cephelere koşan galatasaray da tükenme noktasına gelmişti. sahaya çıkaracak 11 futbolcu bulamaz olmuştu. artık suphi (batur) gibi, o günlerde 13-14 yaşında olan çocuklar sahaya çıkıyordu sarı-kırmızı forma altında. bu çocuklar adnan ibrahim gibi 1908’de ilk kez şampiyon olan takımda yer alan babası yaşında eski tüfeklerle birlikte mücadele ediyorlardı sahada. böyleydi ve böyle olmak zorundaydı, çünkü ancak böyle tamamlanıyordu galatasaray.
gün geldi, o çocukları da, ya da babası yaşındaki eski tüfekleri de toparlayamaz oldu galatasaray. sahaya çıkmamak olmazdı. hele sahaya çıkıp yenilmek hiç. işte o zor zamanlarda, hükmen yenileceğini bile bile, istanbul rıhtımında demirli alman gemilerinin mürettabatından gemicilerle takviye edildi takım.
isimleri bile belli değildi o gemicilerin. bu isimsiz alman gemiciler sayesinde birçok takımı yendi de galatasaray. mesela idmanyurdu’nu, anadolu’yu, fenerbahçe’yi. ancak yine de topu topu altı takımın katıldığı 1917-1918 cuma ligi’ne sonuncu olabildi galatasaray. hem de 10 gol atıp 6 gol yemesine rağmen. çünkü “lisanssız” olan alman oyuncuları oynattığından galibiyet elde ettiği maçlarda hükmen mağlup sayıldı. bu yüzden de sadece 11 puan toplayabildi.
şampiyon ise, bir önceki sezonu da önde kapatan altınordu olmuştu 28 puanla. kolay bir şampiyonluktu altınordu’nunki. kolay, çünkü fahri başkanı dönemin başbakanı talat paşa olduğu için altınordu’da oynayan futbolcular askerlikten muaf tutulmuştu. altınordu’yu 23 puanla fenerbahçe takip etti; asker olan futbolcularının çoğunu bir şekilde oynatmanın yolunu bulan fenerbahçe.
rakiplerinin futbolcuları askerlikten muaf tutulurken, iktidar ilişkileri sayesinde oyuncularını istanbul’a getirmenin çaresini bulurken önemli isimlerinin hepsi cephelerde çarpışan ve ölen galatasaray sonuncu olmuştu işte. bu galatasaray’ın tarihinde ilk ve tek defa elde ettiği sonunculuktu.
şimdi, bu zor günlerden geriye kalan, tarihin en şerefli sonunculuğunu kazananları hatırlamak olmalı. haçopulolar’ı. isimleri belli olan almanlar’ı, karl tzöllneler’i, mayerler’i, oberle kardeşler’i, ölobomlar’ı. eski tüfekler adnanlar’ı, yusuf ziyalar’ı. henüz çocuk yaşta olan namıklar’ı, suphiler’i ve sonradan fenerbahçe’ye başkan olacak yavuz ismetler’i. ve de en çok da isimlerini bilmediğimiz alman askerleri.
--- alıntı ---
--- alıntı ---
“hey onbeş onbeşli” türküsünün yakılmasına neden olan 1315 (1897-1899) doğumluların silah altına alınmalarının üzerinden iki yıl geçmişti. sultani mekteplerinin, yani liselerin 10’uncu sınıflarında okuyanlar da askere alınmışlardı. bu yüzden sadece dört tane mezun verebilmişti galatasaray lisesi 1916’da. silah altına alınanların arasında daha sonra galatasaray spor kulübü’nün başkanlığını yapacak olan saim gogen ve refik selimoğlu gibi galatasaraylılar da vardı.
yolun sonu görünmüştü. osmanlı ordusu her cephede ezilmeye başlamış, korkunç zayiat yüzünden koca koca kolordular, tümenler eriyip bitmişlerdi.
eriyip biten sadece osmanlı ordusu değildi. önemli futbolcularının hepsi cephelere koşan galatasaray da tükenme noktasına gelmişti. sahaya çıkaracak 11 futbolcu bulamaz olmuştu. artık suphi (batur) gibi, o günlerde 13-14 yaşında olan çocuklar sahaya çıkıyordu sarı-kırmızı forma altında. bu çocuklar adnan ibrahim gibi 1908’de ilk kez şampiyon olan takımda yer alan babası yaşında eski tüfeklerle birlikte mücadele ediyorlardı sahada. böyleydi ve böyle olmak zorundaydı, çünkü ancak böyle tamamlanıyordu galatasaray.
gün geldi, o çocukları da, ya da babası yaşındaki eski tüfekleri de toparlayamaz oldu galatasaray. sahaya çıkmamak olmazdı. hele sahaya çıkıp yenilmek hiç. işte o zor zamanlarda, hükmen yenileceğini bile bile, istanbul rıhtımında demirli alman gemilerinin mürettabatından gemicilerle takviye edildi takım.
isimleri bile belli değildi o gemicilerin. bu isimsiz alman gemiciler sayesinde birçok takımı yendi de galatasaray. mesela idmanyurdu’nu, anadolu’yu, fenerbahçe’yi. ancak yine de topu topu altı takımın katıldığı 1917-1918 cuma ligi’ne sonuncu olabildi galatasaray. hem de 10 gol atıp 6 gol yemesine rağmen. çünkü “lisanssız” olan alman oyuncuları oynattığından galibiyet elde ettiği maçlarda hükmen mağlup sayıldı. bu yüzden de sadece 11 puan toplayabildi.
şampiyon ise, bir önceki sezonu da önde kapatan altınordu olmuştu 28 puanla. kolay bir şampiyonluktu altınordu’nunki. kolay, çünkü fahri başkanı dönemin başbakanı talat paşa olduğu için altınordu’da oynayan futbolcular askerlikten muaf tutulmuştu. altınordu’yu 23 puanla fenerbahçe takip etti; asker olan futbolcularının çoğunu bir şekilde oynatmanın yolunu bulan fenerbahçe.
rakiplerinin futbolcuları askerlikten muaf tutulurken, iktidar ilişkileri sayesinde oyuncularını istanbul’a getirmenin çaresini bulurken önemli isimlerinin hepsi cephelerde çarpışan ve ölen galatasaray sonuncu olmuştu işte. bu galatasaray’ın tarihinde ilk ve tek defa elde ettiği sonunculuktu.
şimdi, bu zor günlerden geriye kalan, tarihin en şerefli sonunculuğunu kazananları hatırlamak olmalı. haçopulolar’ı. isimleri belli olan almanlar’ı, karl tzöllneler’i, mayerler’i, oberle kardeşler’i, ölobomlar’ı. eski tüfekler adnanlar’ı, yusuf ziyalar’ı. henüz çocuk yaşta olan namıklar’ı, suphiler’i ve sonradan fenerbahçe’ye başkan olacak yavuz ismetler’i. ve de en çok da isimlerini bilmediğimiz alman askerleri.
--- alıntı ---
