• 6
    ne zaman ki başarılı oluruz bir şey olur, taraftarın hevesi kursağında kalır. ne zaman ki sıkıntılı bir döneme gireriz bir şey olur şampiyonluk gelir çok mutlu oluruz.

    artık bu düzen değişsin ya, başarıdan sonra da başarı gelsin, üzülmeyelim, her sene şampiyon olamayabiliriz ama her sene o yarışta olalım... cl.de olalım...

    fatih demireli çok güzel söylemiş, " krizi yönetmek zor iştir, galatasaray ise başarıyı yönetemiyor yıllardır" diye.
  • 7
    bir taraftar, bir futbolcu, bir sporcu, bir basketçi, bir yönetici, bir antrenör bile inanmazsa bu başarı olmaz ve gelmez.

    bizim külüpte kim başarılı olursa onu kötüleriz, götün içine sokar sonra çıkartır temizler parlatırız.

    başta futbol ve basketbol olmak üzere diğer tüm şübelerimize hep destek tam destek verirsek o sporcu basketçi futbolcu voleybolcu arkasında taraftarın olduğunu biraz daha inanır.

    başarı düne bakmak değil, yarına bakmaktır aslında.

    2 maç kötü oynayan futbolcuyu kötülemek ancak rakiplerin işine gelir, burak gol mu kaçırdı ! ne olur yani biraz destek çıksak ? ingiltere'de böyle değil mi veya diğer büyük liglerde. bizde böyle değil, kalıcı başarı için önce saygı göstermek ve destek çıkmak lazım.
  • 8
    bu aralar bizim için, uzanamadığımız ciğerdir. yani mundardır. bu durumun sinede yarattığı derin hüzün haiz olmuş olacak ki; başarı kıstası belirlemekte biraz çıtamız kaymış.
    (bkz: euroleague)
    (bkz: fenerbahçe erkek basketbol takımı)
    (bkz: 21 mayıs 2017 fenerbahçe olympiakos basketbol maçı)
    (bkz: euroleague kupası)

    kıstası "melih mahmutoğlu'nu oynatarak kupa alma" olarak belirleyenlerle başlayalım. türk sporcu oynatarak şampiyon olma sevdalısı olduğumuzu, inanın fenerbahçe bir kupa alana kadar bilmiyordum. futbola yabancı sınırı getirenlerle mücadele eden zihniyetin ansızın "melih'le oynamazsan ona kupa mı denir?" moduna dönüşmesi "denize düşen melih'e sarılır."cılıktan öteye gitmez.

    halet-i ruhiyemizin vehametini ortaya sermek adına bir diğer vaka, "para dökerek kupa aldılar"cılık oynama hadisesidir. bu vakaya ek olarak ülker ile birleşme, sanki fenerbahçe euroleague a lisansını gasp etmiş gibi yaklaşma da eklenebilir. bu bir hüzündür değerli arkadaşlar. yarın galatasaray "biz efes'le birleşme kararı aldık" dese "zil nerede zil" denmez mi? katar'lı bir iş adamı yanlışlıkla bu tarafa seker de galatasaray'ı satın almak suretiyle adam eder mi derken söz konusu halley'e gelince neden karamel kıvamına geliyoruz? işte hüzün. çok para harcayarak gelen başarı, başarı değildir! neden? çünkü euroleague'de çok para dökersen başarı gelir. şimdi bu hüzün değil de nedir? yani ne demek istiyorsunuz? "önemli olan ekpe udoh'a milyonlar vermek değil, alex tyus'a sabretmektir!" başarıyı daha büyük kılmak, daha anlamlandırmak falanlar filanlar. bunları otur konuş. "bak zalgiris'e maşallah" de, "vay vay vay kızıl yıldız'a bak hele, sen bu bütçeyle neler yaratıyorsun." de. bizim bütçemiz yok diyenlere otur bu örnekleri tek tek anlat. o ayrı, bu ayrı. bunlara gerek yok arkadaşlar.

    sözlerimi "euroleague kupası da tenekeymiş." diyerek noktalamak istiyor, bol bok atmalı forumlar diliyorum...
  • 10
    son zamanlarda sıkça başakşehir’in başarısından bahsedilir oldu. kasımpaşa için de aynı imalar yapılıyor. ancak bu başarı gerçek bir başarı mı yoksa aldatıcı mı? bu sorunun cevaplanması gerekir.

    başakşehir’in puan tablosundaki yerinden hareketle başarılı yönetiliyor sonucuna varmak doğru değil. bizim ülkemizde insanların çoğunluğu negatif enerji yüklü. başarıyı taktir etmek yerine, kıskanıp değersizleştirme tercih ediliyor. rekabet yerine kavga tercih ediliyor. yarışma yerine boğuşma tercih ediliyor. işte başakşehir bunlardan nasibini almadığı için, bu tür saldırılara hedef olmadığı için puanlar topluyor ve de avrupa kupalarında mücadele etmediği için başarılıymış gibi gözüküyor. yoksa oynadıkları futbolun anadolu takımlarından çok farkı yok.

    belediye desteği ile kurulup hükumet desteğiyle devam etmeleri tabi ki rahatsızlık verici ama bu durum büyük takımlar için de nispeten geçerli. işin bu tarafına fazla takılmıyorum. takıldığım taraf şampiyonluğa oynuyorlar ama en önemli maçlarda bile taraftar yok. yani uzaylı takımı gibi. zaten türkiye’de başka bir takımın kendine alan açması, taraftar toplaması imkansız gibi. herkes üç büyüklerden birinin taraftarıdır sonra da varsa kendi şehrinin takımının taraftarı. son zamanlarda şehir takımlarının taraftar sayısı arttı ama yine de aidiyet hissi olarak üç büyük takımın oluşturduğu o kalın duvarı aşamadılar. birinci sırada diğer şehir takımlarını tutan taraftarlar dahi üç büyüklerden birini de tutuyorlar. o nedenle hele istanbul’da başka bir takımın taraftar edinmesi imkansız gibi.

    bu gerçeklerden hareketle başakşehir ve kasımpaşa gibi takımlar taraftarların değil, konjonktürün ortaya çıkardığı takımlardır. zamanla silineceklerini düşünüyorum ama ne kadar zaman sonra allah bilir. ancak bu takımların büyük takımlara öğrettiği bir gerçek var. başarının anahtarı yetenekli, doğru ve dürüst yönetimlerdir. yani taraftarsız olunmasına rağmen, yetenekli bir teknik heyet ve akıllı bir idare ile kısmen de olsa başarılı olunabiliyorsa milyonlarca taraftarı olan takımlar akıllı yönetilirse çok daha muhteşem başarılar elde edilebilir.

    bir takım düşünün, kendisine gönüllü olarak yılda asgari bin lira destek veren bir milyon taraftar grubu var. forma, bilet, üyelik aidatı vs. şeklinde. doğru bir yönetimle bu bir milyonluk aktif taraftar grubundan elde edilecek gelirle neler yapılmaz. ancak bunu harekete geçirecek akıl, dinamizm ve de vizyon gerekli.

    bizim büyükler enerjilerinin büyük kısmını birbirlerini boğmak için harcıyor. tıpkı siyasiler gibi. hükumet muhalefeti, muhalefet hükumeti yok etmek için tüm enerjisini harcayınca geriye fakirlik, kaos ve umutsuzluk kalıyor. büyük takımlar da aynen böyle. tüm enerjilerini birbirlerini yemek için harcayınca avrupa’da sıfır çekiyorlar.

    ülkemizde büyük çoğunluk negatif enerji ile beslendiğinden, başarılardan değil rakiplerin başarısızlığından zevk alıyorlar. o nedenle en ufak bir bahane bulunca birbirlerine en büyük acıyı vermek için var güçleriyle yükleniyorlar. enerji negatif olunca da ne adalet duygusu kalıyor, ne hakkaniyet, ne insaf ne de merhamet. sonuç olarak da her büyük sırasıyla lince maruz kalıyor, ihanete maruz kalıyor ve de çökertiliyor.

    büyüklerin savaşı nasıl oluyor?

    -basında oluyor. bizzat kulüp lobilerinin gücü ile gazeteci yerleştirerek,
    -tff’ye yönetici yerleştirerek,
    -mhk’ya atama yaptırarak,
    -hakemleri elde ederek,
    -doping yaparak, (doping tespit edilen birçok futbolcu var)
    -futbolcuları satın alarak,
    -menejerleri kullanarak,
    -taraftarları kullanarak,
    -hakemleri görev vermemekle tehdit ederek,
    -hakemlerin fanatik taraftarlık duygularını kullanarak, ve de daha birçok yöntemle savaşıyorlar.

    bunlara ek olarak maçlar sırasında rakipleri korkutup sindirmek için her yol deneniyor. kafalar yarılıyor, futbolcuya, teknik heyete, yöneticiye ana avrat küfrediliyor, dövülüyor, hırpalanıyır vesaire. insanlara lanet olsun böyle spora dedirtiliyor. sonra da akıllı ve zeki insanlar uzaklaşıyor geriye kaba kuvvet ve entrikalarla yöneten insanlar kalıyor. bunların istisnaları var tabi ama genel fotoğraf bu.

    bunlardan sıyrılmanın yolu nedir? nasıl normalleşiriz, nasıl başarıya odaklanırız? bu soruların cevabı bu entrynin sınırlarını çok aşar ama burada bazı ipuçlarını verebilirim. yapılması gereken, tüm olanlar karşısında sakin kalabilmeyi başarmak, planlama yapmak, tuzaklara düşmemek, enerjiyi doğru alanlara ve doğru hedeflere odaklamak. bütün bunları yapmak için büyük bir beyne ve birikime sahip olmak gerektiğini belirtmeme gerek yok. üstelik tek bir beyinle de olmaz bu iş. bir beyin ekibi oluşturmak gerek. galatasaray’ın bütün bu cehennem içinde kısmi üstünlüğünün nedeni budur. ancak galatasaray da zaman zaman girdaplara kapılıp büyük enerji kayıpları yaşıyor. işte bütün bunları yönetmek, girdapları oluşmadan önce tespit edip bertaraf etmeyi bilmek gerek.

    aksi halde birbirini sokup duran akrepler misali aynı kazanda yaşamaya devam ederiz. zehrimizi birbirimize akıtır hayatlarımızı cehenneme çeviririz.

    dünkü maçtan sonra twitter’a, tv yorumlarına, gazete yazılarına, çeşitli sözlüklere baktım ve etrafımdaki insanların konuşmalarını dinledim. tamamının ortak noktası, adaletten yoksun, öfkeli ve saldırgan modunda olmalarıydı. fenerbahçeli ve beşiktaşlıların tamamına yakını hakem ve jailson’u atlayıp hasan şaş ve fatih terim’e saldırıyor, galatasaray’a çok ağır cezalar verilmesini istiyor ve baskı oluşturmaya çalışan değerlendirmeler yapıyordu. yani haksızlığa uğradığını zanneden biz galatasaraylılar bir de linçe uğramıştık. biz galatasaraylılar ise hakem, jailson derken saha dışında da gol yemek zorunda kaldık. bütün ülkeyi böyle düşünürsek oluşan negatif enerjiyi bir hesap edin. çernobil patlamasının ürettiği nükleer enerjiden fazlasını üretmişizdir. üstelik bu enerji havaya değil kalplere, beyinlere depolandı. bunların sürekli biriktiği gerçeğinde hareket edersek, sonuçta nelere yol açabileceğini düşünmek bile çok korkunç. umarım ve dilerim futbolun tüm taraflarınca tez zamanda bu yoldan dönülür.

    pazar gününü zehir etmek istemem. bu nedenle burada kesiyorum yazımı. okuma zahmetine katlananlara teşekkür ediyor kulüplerimize faydalı olmasını diliyorum.
  • 12
    futbolda başarı aslında 3 tane, birbiriyle bağlantılı faktör üzerinden ilerler. iyi futbol, doğru futbol ve özel oyuncular.

    bunun dışında derinlemesine taktik analizler kasmak, sahadaki oyuncuların her birine özel bir isim vermek, uzun uzun dizilişleri tartışmak gibi durumlar tamamen, aslında çok basit bir oyun olan futbolu karmaşıklaştırma çabalarıdır.

    peki iyi futbol nedir? önce ne olmadığını anlatalım: iyi futbol, başarıyı tek başına getiren bir etmen değildir. iyi oynamak ile başarılı olmak birbirlerinden farklı seviyededirler. çünkü iyi futbol dediğimiz şey aslında planlı, disiplinli, her oyuncunun görevinin net ve katı bir şekilde belli olduğu, takım halinde bir çaba sarf etmektir. elbette iyi bir futbol oynayabilmek için belirli bir kalitenin üstündeki futbolculara ihtiyacınız vardır. ancak bunların özel yani yıldız oyuncular olmaları gerekmez. kolayca anlaşılabilir ve uygulanabilir bir taktik disiplin ve saha dizilişine amatör olmayan, disiplinli ve profesyonel futbolcular eklerseniz iyi futbol oynayabilirsiniz.

    ancak bir sonraki basamağa ulaşmak, başarıya daha da yaklaşmak için doğru futbolu oynamanız lazımdır. doğru futbol ise kadronuzdaki futbolcuların ve rakiplerinizin yapısına göre bir futbol anlayışı sergilemekten geçer. yani sadece kendi öz yeteneklerinize değil, mevcut rakiplerinizin özelliklerine göre iyi bir futbol oynamaktır doğru futbol. türkiye ve benzeri ülkelerin küçük çaplı, yerel turnuvalarında doğru futbol, başarıyı getirebilir. ancak seviye yükseldikçe doğru futbol da tek başına yeterli olmaz. belirli bir yere kadar getirir ancak oradan öteye gitmenizi mümkün kılamaz.

    işte burada özel oyuncular devreye girer. yüksek seviyeli ve sürdürülebilir başarı; doğru futbolun, özel oyuncularla harmanlanması ile yakalanabilir. zaten sırf bu yüzden özel oyuncular artık akıl almaz bonservisler karşılığında transfer olmakta ve yıllık ücretler kazanmaktadırlar. çünkü turnuvanızın seviyesi yükseldikçe, doğru futbolu oynayan takımların sayısı da artmaktadır. burada başarıyı yani diğerlerinden daha iyi olmayı getiren ise bu özel oyunculardır. bu oyuncular sadece disiplinli ve profesyonel değil aynı zamanda yetenekli ve öz motivasyonları yüksek oyunculardır. bu oyuncular kendilerine verilen görevleri yerine getirmenin yanı sıra, sahadaki karşılaşma esnasında insiyatif almaya yatkındırlar. liderlik özellikleri olması şart değildir. ancak liderlik özelliği olanlar daha üst bir seviyeye çıkarlar. bu nedenle de yüksek seviyedeki takımlarda bile çok farklı seviyede özel oyuncular mevcuttur.

    artık dünya futbolunda 2 tip takımla karşılaşıyoruz. doğru futbol oynayan takımlar ve doğru futbolu özel oyuncularla oynayan takımlar. bunun dışında kalanlar kaybetmeye ve devamsızlığa mahkum kalıyorlar.
  • 13
    galatasaray için enteresan bir kavram ve gerçekliktir. türkiye’de en çok galatasaray’ın ulaşması ve sonucunda tüm kulübün birbirine düşmesiyle sonuçlanması çokça kez görülmüştür.

    dört sene üst üste şampiyonluk ve uefa kupası sonrası hocası dahil gol kralıyla yollar olaylı ayrıldı, başkan ve yönetim değişti bir sonraki sezon hemen hemen tüm takım dağıldı, kulüp batma noktasına geldi.

    2011-13 arası çok baskın iki şampiyonluk alıp şampiyonlar liginde iddialı takım avrupa’daki ikinci sezonunun ortasında hocasıyla yollarını ayırmışken 1.5 sene sonra başkanı ve ikinci yönetimi de yerini duygun ersuvat’a bıraktı. 2015’te şampiyon olduktan sonra önemli oyuncuları ayrıldı, 2017’de baştan aşağıya yine bir kadro kurulana kadar 2 sene dursun özbek ile karanlık bir dönem yaşandı.

    2018 ve 2019 şampiyonlukları, 2020 pandemisi ve sakatlıklar, 2021 bir golle kaçan şampiyonluk, 2022 avrupa ligi ve gençleşme operasyonu. 3 başkanın eşlik ettiği bir dönem. planların yarıda bırakılıp takıma getirilen özgeçmişi bomboş bir teknik direktör…

    2023 ve 2024 şampiyonlukların ardından mimarlardan erden timur kavga gürültü kulüpten uzaklaştırılır/ayrılır. kulüp içinde iki senedir çok da konuşulmayan köstebek, sızıntı haberleri dolaşmaya başlar.

    galatasaray başarısız olduğu zaman zaten yalnız. ama kulüp, başarıda da bir arada kalamıyor.

    hainlik yapan varsa yapmasın. iftira atan atmasın. sızdıran sızdırmasın. burada olmak isteyen olsun, istemeyen gitsin.

    dağılmayın lan, başka galatasaray yok.
App Store'dan indirin Google Play'den alın