451
kapanışına 12 gün kalan stadımız.
ali sami yen stadyumu
-
-
452dünya'da yenmedik takım bırakmadığımız, yabancı takımların cehennem olarak adlandırdıkları mabedimiz. artık görevini arena devralacaktır.
-
453özlemini bir değil bin tane aslantepe' nin gideremeyeceği, her köşesinde yaşanmışlıkların ve güzel hatıraların var olduğu futbol mabedimizdir.
artık tüm o anılar zamanı gelince yaşlanıp, birer bunak olduğumuzda torunlarımıza anlatacağımız hoş birer hikaye olacak galiba...
(bkz: güle güle cehennem) -
454bu gün abdi ipekçi donüşü metrobüste herkes coşkulu, herkes tezahurat eşliğinde eğleniyorduki tam o sırada metrobüs ali sami yenin yanından geçti. o anda metrobüsteki herkes sustu bir anlık, bazıları elini yağmurlu cama dayadı, hasretle baktı..mırıldandı: elveda sami yen..bir gün geri geleceğiz yeniden...
-
455gönlümüzden nasıl yıkacaklarını merak ettiğim mabedimiz.
bir sakaryaspor maçıyla olmuştu ilk buluşmamız.2005 yılının şubat ayıydı.unutulmaz bir akşamdı benim için.merdivenlerden ilk inişimde gözlerimden de yaşlar iniyordu.senelerdir televizyonda izlerken tüylerimi diken diken eden cehennemdeydim.real madrid'i,milan'ı sahaya gömdüğümüz yerdeydim.golümüzü penaltıdan (bkz: hakan şükür) atmıştı.çılgınlar gibi sevinmiştik.
en unutulmaz akşamı kayseriyle oynadığımız maçta yaşamıştım.denizli'den gelen gol haberi.yırtılan pantolonum.herkes birbirinin üstünde.herkes ağlıyor.hasan şaş,mondragon,herkes.yanımda hiç tanımadığım bir galatasaray taraftarıyla yaşadığım 16 dakika,aynı radyodan maçı dinliyoruz.ve gelen şampiyonluk...
şimdi o akşam sevinçten nasıl yıkılmadığını düşündüğüm stadımızı,mabedimizi yıkacaklar.ve ben yine ağlıyorum.karmakarışık bir haldeyim.
elveda sami yen,
bir gün geri... -
456kapanışına 11 gün kalan stadımız.
-
457hayatım boyunca iki kez gidebildiğim stadımızdır.eski açık'ta izlediğim maç sesim bir iki gün kısılmıştı.fakat yeni açıkta izlediğim maç uyuyabilirdim, o derece. o yüzden #noyeniaçık diyoruz.
-
458veda etmemize 10 gün kalan mabedimiz.
-
459bi yere ait olma, ve oraya bağlı olma hissini bana yaşatan yeryüzündeki tek yapı. hayatta bir çok tecrübeler yaşıyoruz okul, aile, iş hayatı . sosyal hayat içersinde herbirimiz bambaşka koşuşturmaların içerisinde buluyoruz kendimizi ister istemez. ben kendi adıma ali sami yen tiribünlerinden o yeşil zemini gördüğüm andan itiberen o hayatı unutuyorum. açık söyleyeyim; ben sadece ali samiyendeyken yaşıyorum, gerisi faso fiso . ama vedaları pek sevmem o yüzden son maça gelmeyebilirim.(ağlarım lan, çok ağlarım hemde)
-
4601964-ali sami yen açıldı
1965
1966
1967
1968
1969
1970
1971
1972
1973
1974
1975
1976
1977
1978
1979
1980-mustafa sarp'ın doğumu
1981
1982
1983
1984
1985
1986
1987
1988
1989
1990
1991
1992
1993
1994
1995
1996
1997
1998
1999
2000
2001
2002
2003
2004
2005
2006
2007
2008
2009
2010
2011-ali sami yen kapandı
1964 ile 2011 arasındaki dilimde yaşanılan nice zaferler
(bkz: yılmaz özdil tarzı entry girmek) -
461veda etmemize 9 gün kalan mabedimiz.
-
462üniversitede öğrenci evine ilk çıktığım zamanı hatırlıyorum da. evin en sevdiğim özelliği bu mabedin dibinde olmasıydı. benim için bir staddan daha fazlası
-
463nice tarih yazılmalara şahit olmuş mabedimiz. yıkılacak olmasını bir türlü hazmedemiyor, bunu düşündükçe tarifi imkansız derecede hüzünleniyorum.
orada izlediğim ilk maç, 7 mart 1999 galatasaray fenerbahçe maçı olmuştu. binbir zorlukla bilet bulmuştum. aksilik bu ya, fena halde grip olmuştum o gün. annemin tüm ikazlarına rağmen babamı gaza getirmiştim ve yola koyulmuştuk. stadın önünde müthiş coşkulu bir kalabalık vardı. o zamanlar moda olan tezahüratlar duyuluyordu. uefa kupasını henüz almamıştık ama çok yakındık o kupaya.
fatih terim'in aslanları sahaya çıktı ve maç 2-0 galibiyetimizle sonuçlandı. mağlubiyet sonrasında çirkefleşen fenerbahçe taraftarı koltukları kırıp sahaya atıyordu. ve ben, iyileşmiştim. o mutlulukla iyileşmiştim. henüz on üç yaşındaydım o gün ve biliyordum, galatasaray aşkı bambaşkadır.
bu tarihten itibaren anlamıştım, o cehennemi görmeden yapamayacağımı. nice maçlar izledim sonra, nice galibiyetlerde zafer haykırışlarımızla yeri göğü inlettik. milan'ı devirdiğimiz gün de oradaydım. burada hiçbir türk takımının erişemediği, unutulmaz zaferler gördük.
ve bir gün, bir karar alındı: ali sami yen yıkılacak. "nasıl olur?.. bir tarih yatıyor orada?" oldu ilk tepkim.
kederliyiz. -
464veda etmemize 8 gün kalan mabedimiz.
-
465ilk kez babamın omuzlarında seneler önce maça gittiğim ikinci evim.hep hayal etmiştim oğlum olduğunda bende onu omuzlarımda maça götürücektim..nasip diilmiş koca çınar artık aslantepe ye kısmet..
-
4662 aralık 1998 galatasaray juventus maçı belki de hayatımın dönüm noktasıdır. o güne kadar taraftarlığımdan şüphe edilmeyecek derecede galatasaray aşığı olmama rağmen herhangi bir maça gitmemiş ve de haliyle bu mabede ayak basmamıştım. okuldan çok samimi bir arkadaşımla hep maça gitmenin hayalini kurardık ve elimizde olmayan nedenlerle hep ertelerdik. artık ertelemenin sonu gelmişti ve biz bu bıçak sırtı maça kesinlikle gitmeliydik. maçın önemi politik nedenlerden ötürü bin kat artmıştı. bizim ise bu maça gidecek biletimiz maalesef yoktu ama dedim ya ilk gideceğimiz maç bu maç olmalıydı.
2 aralık günü arkadaşımla okulu kırıp sabah erkenden yola düştük. inanılmaz bir köprü trafiğindeydik ve otobüs hınca hınç doluydu. kendimi çok garip hissediyordum, nedenini ise heyecanıma bağlıyordum. altunizadeyi geçmek üzereydik ki otobüste birisi bayıldı. adamı ayılttıktan sonra içimdeki gariplik mideme vurdu ve bulanmaya başladı. arkadaşıma otobüsü durdurmasını söylediğimde köprüdeydik otobüs doğal olarak durmadı ve ben kusmaya başladım. köprü çıkışında otobüs şoförü resmen bizi dışarı attı. arkadaşım ateşimin de çıktığını söyleyince bir gariplik olduğunu anladık. toplu ulaşım aracı bulamayacağımız için otostopla mecidiyeköye gittik ve hemen hastahaneye koştuk. doktor zehirlendiğimi söyledi ve serum alıp hastahanede kalmamı tembih etti. doktor yanımızdan gittikten sonra hemen hastahaneyi terkettik aslında kaçtık. eczane bulup derdimizi anlattık ve eczacıdan bana ilaç aldık. kahvaltı yapmak için bir dükkana gittik ve ben orda yine kustum. arkadaşım da korkup eve dönelim diye ısrar etti ama hayır bu maça ne olursa olsun gidecektim. anadolu yakasına kalkan otobüs duraklarının olduğu yerdeki trafonun önünde kendimi koyverdim. arkadaşım gitti karaborsadan iki adet yeni açık bilet aldı ve kuyruğa girdik. saat 12.00 civarı kapılar açıldı ve kendimizi içeri attık. yeni açık üstte ön sıralardan kendimize bir yer bulup oturduk. ben beremi komple başıma geçirip uyumakla bayılmak arası bir duruma geçtim. saatler ilerlediğinde bir uğultuya uyandım ve hayatımın en muhteşem anlarından birine kavuştum. juventus takımı sahaya bakmaya çıkmıştı ve tüm aslanlar yuhalıyor, ölüm marşını söylüyordu. yıllardır televizyondan izlediğim mabetteydim ve ben de bir aslandım. o ana kadar ayılıp bayılan ben birden iyileştim ve aşkımı desteklemeye başladım. suatın harika son dakika golüyle 1-1 berabere kaldık ve ben inanılmaz bir başlangıç yapmış oldum. devamında senelerdir mabede giderim, kombinem hep vardır ama o ilk maçın heyecanı hep başka olmuştur benim için.
11 ocak 2011de son kez gideceğim, nice destanların, şampiyonlukların mekanı... -
467(bkz: 19 eylül 1998 the rolling stones konseri) ile tanıştığım, 11 ocak 2011 galatasaray beypazarı şekerspor maçı ile veda edeceğim. sırf yakın olabilmek için 5 yıl mecidiyeköy'de oturduğum mabed.
-
468veda etmemize 7 gün kalan mabedimiz.
-
469asıl geri sayım şimdi başlamıştır. tam bir hafta kaldı kapanmasına.
-
470toplamda 3 kere gidebildim ilki 2007-2008 sezonunun mabeddeki ilk resmi maç olan slaven koprivnica macı ümit karan ve hakan sukur'un gollerıyle 2-1 kazanmıstık digerleri de bu sezon baslangıcındaki karpaty lviv macı ve bursaspor macı.karpaty macında eski acık tarafında oldugum ıcın atılan 4 golu de gordum takımın halını de 2-2 berabere kaldık mac cıkısı yılmaz vuralı gormek guzeldı.bursa macı ıcın aynı seyler gecerlı degıl tamamen kahır dolu bır gun ıcımden o formaya,sami yen ruhuna,metin oktay ruhuna yakısmıyorsunuz diye bagırmak geldı tuttum kendımı bırkac hafta sonra butun stat yaptı zaten o tezahuratı..
-
471son g.birliği maçına bile izmirden kalkıp gittim soğuk havaya rağmen veda böyle olmamalıydı takımdaki kimse o stad'ta olmayı hak etmiyo zaten
-
472veda etmemize 6 gün kalmış cehennem.
-
473herta berlin maçında hemen önümüzde oturan kombineli yaşlı amcanın, bülent korkmaz'ın trübünlere yolladığı topu, hatıra amacı ile saklaması, bizim de destek vermemizle kimsenin ondan topu alamaması bu stadı unutulmaz kılan anılardan. ondan topu istemek için gelen görevliye ''ben galatasaray'a ömrümü verdim, siz bir topu esirgiyorsunuz'' dedikten sonra, tüm kapalının desteğini almıştı..
-
474veda etmemize 5 gün kalan mabedimiz.
-
475hayır yıkılacak falan da mecidiyeköy trafiğinin hali ne olucak, bunu düşünen yok heralde.
