galatasaray ve don kişot

6 yaşında bir velettim. futbol denen güzelliği ilk kez o zaman duyumsadığımı hatırlıyorum. köye gitmiştik. köyün ağabeylerinde, gençlerinde heyecanlı bir bekleyiş vardı. ilk kez o zaman (gbkz: galatasaray – fenerbahçe) diye bir şey duymuştum. tabii daha çocuk olduğum için kafam bir türlü basmıyordu. bunlar ne ola ki diye bön bön bakınıyordum çocuksu suratımla.

köyde bir iki evde televizyon vardı. bir eve topluca gitmiştik ve siyah beyaz ekrana bakınmaya başlamıştım. koca koca adamlar beyaz bir topun peşinde koşturuyorlardı. köyün gençlerinin tamamı fenerbahçe midir nedir, öyle okunan bir takımı tutuyorlardı. o takımın yaptığı her atakta kendilerini paralıyorlar, kaçan bazı goller sonrası evin tahta döşemesini anlatılamaz bir celallenme ile yumrukluyorlardı. çocukluğun getirdiği ruh hali ve bedenen minik oluşumuzun baktığımız her noktada bazı şeyleri devleştirmesi, o anki görünümleri bana büyük bir dev aynasında sunuyordu.

tahta döşemeyi yumruklayış, celallenmeler, sanki dünyanın en önemli şeyi sahneleniyormuş gibi televizyona kilitlenen bakışlar… büyü gibi geliyordu her şey…

tüm gençler fenerbahçe denen şey için yırtınıyordu ama, siyah beyaz görüntülü televizyonda koyu renkli formayı taşıyan bir takım bana daha çekici geliyordu. belki de o ortamda herkesin bir devi tuttuğunu hayal etmem ve devlere karşı savaşan don kişot’u benimsememden olsa gerek, ağabeylere karşı rakip takıma sempati duymaya başlıyordum. ama bunun iç yüzünde çok farklı bir şey vardı. bir anda, gizliden gizliye, oradaki haşin gençlere çaktırmadan, (işin ucunda dayak yemek olabilirdi) sempati duyduğum takım galatasaray diye isimlendirilen don kişot’um oluyordu. boşuna don kişot dememiştim ama!

tüm herkes fenerbahçe için çıldırdığına göre, adı geçen fener bir dev olmalıydı. deve karşı savaşan takım don kişot olmalıydı. ama ne hikmetse, dev devliğini gösteremiyordu. don kişot deve karşı çok iyiydi. daha iyi olan açık ara don kişot’tu. anlayamamıştım gerçekten. hanidir o maçı 2-1 don kişot kazanmıştı. adeta devi pataklamıştı. köyün gençleri sinirden ve üzüntüden kafayı yerken, ben çaktırmadan içten içe seviniyordum.

madem don kişot’tuk, yel değirmenlerine hayalî saldırılarımız deplasmanda oynanan futbol tadında olacaktı.

ben don kişot’tum.
üzülen ağabeyler yel değirmeni.
alın size bir mızrak darbesi!

aklımdan geçirerek atımın üstünde onlara hamle yaptıkça yapıyordum. gerçekliğe dökmüş olsaydım, o minicik boyumla sırtıma pışpışı alabilir, hatta yetmedi biraz okşanabilirdim!!! o yüzden aklımın içinde savaşmak zorunda kalıyordum. hayal ederek…

hayalperestliğimizin hayatımızın en büyük anlamlarından biri olduğu su götürmez bir gerçek. bu hayal gücü değil miydi, daha da ilerisini hayal eden ve olmayanların olunmasını sağlayan? don kişot hayalperestliğinin, sanrılarının galatasaray ile birebir örtüşmesi ve gelecek yıllarda hayalleri gerçekliğe dönüştürmesi ise şövalyemizi hayallerine kavuşturacaktı.

demek ki boşuna değildi don kişot nitelendirmem!

aradan biraz zaman geçmişti. tam tarihi hatırlamıyorum. tekrar bir galatasaray – fenerbahçe maçı. gerçi galatasaray’a sempati duyuyorum ama çocuk değil miyiz? isimlere ve takımın bütünlüğüne aşina değilim. galatasaray’ın kalesinde acayip bir adam var. fenerbahçeliler bile ondan bahsediyor. felaket bir kaleciymiş. öyle ki, topu tuttuğu zaman tüm hışmıyla yere kapaklanır, çimler üzerine bir dev gibi vurarak sabitlermiş. bunu ben demiyor, maçı izleyen fenerbahçeliler diyordu.

ama orada ufacık bir çocuk varken yapılır mıydı bu?

çocukluğun getirdiği hayal gücü, merak ve bazı şeyleri gözde büyütüş, haliyle kaledeki adam için de geçerli olmaya başlamıştı. şimdi dev gibi bir şey olduğundan bahsedilen kaleci, benim gözümde sıradan “bir şey” olabilir miydi?

kurtardığı her şut, yükseldiği her hava topu, plase vuruşlara karşılık yere kapaklanarak tuttuğu her top, bahsi geçen kaleciyi gözümde “insan” olmaktan çıkarıyor, insan ötesi bir yaratığa dönüştürüyordu. tabii bu canavarın bir adı vardı. ama harbi canavara benziyordu. garip bir surat yapısı vardı, çok farklı bir şeye benziyordu. bu canavarın adı simoviç’miş. sonraki yıllarda onun dahilinde olduğu takımla bir çok başarıyı yaşayacaktım ama ilk tanışmam öyle olmuştu.

ne diyorduk? ha, evet. fenerbahçe karşısında simoviç’e gelen her top bir canavar tarafından yenilip yutuluyordu. uçarak yaptığı kurtarışlar ve topu eline alıp zemine vurduğu anlar, araziyi sallayan bir deprem hissi yaşatıyordu gözümde.

ah, şu çocukluk yok mu! neler düşündürtüyordu insana. nasıl da gözümüzde büyütürdük bir çok şeyi. şu an tüm gerçekleri olduğu gibi algılasak bile, o zamanın büyülü dünyasını özlemediğimi söylersem yalan söylemiş olurum.

çocukluğun kendine has takipçiliği flu bir görüntüden ibaretti. belli bir zamana kadar galatasaray’ın maçlarını takip edişim salt futbol maçının kendisinden ibaretti. başkanı kimdir, o an ne maçı oynanıyordur, oynanan maçın önemi nedir bilmiyordum. puan cetveliymiş, alınan puanlarmış, lig maçı olup olmadığıymış gibi şeyleri bilmezdim bile. sadece maça bakardım. maçla sınırlı olmak koşuluyla kendi efsanelerimi yaratıyordum. hal böyle olunca simoviç’in yaptığı “bir tek enfes kurtarış”, çocukluğumun efsaneler kitabına giriyor; sırf o kurtarışıyla, dünyanın en iyisi, en iyi kalecisi, en büyük canavarı diye nitelendirmemi anında sağlıyordu.

biri o an için yanıma gelecek de “canavarlık”, “kurtarmak”, “kalecilik” konusunda başka bir ismi ortaya atacak ha? oracıkta aklını alırdım hemencecik. o kişiyi aptallıkla suçlardım. nasıl olur da böyle enfes bir kurtarışı göremezdi! bu öyle bir kurtarıştı ki, dünyada daha ötesi yoktu!

ahh o çocukluğun masumiyeti… hayal alemliği… rüyaları…

sanrıların en büyüklerini, çocuk dünyamızı yaşıyorduk. her şey toz pembe görünüyordu. ufacık nüans parçacıklarından merakımız ve hayal gücümüzle dünyaları yaratıyorduk. asıl gerçekleri kendi merak güdümüzle farklı anlamlara yontuyor, kendi kendimize etkileniyorduk.

“dünyaya leylekler tarafından getirildiğine inandırılmış bir çocukluktu bizimkisi…”

(u: bir kaç yıl önce galatasaray ve çocukluğuma dair yazdığım bir yazının girizgahıdır)

utanç vardır. gurur vardır. sevgi vardır. bir de idealler ve erdemler.. maddiyat ve maneviyat arasında gidip geliriz. her geçen gün materyalist hırslarla boğulduğumuz şu anlarda, insanlar içlerinde hep bir eksiklik hissederler. kendisini insan yapan, insanlığın dokunaklı pasajlarını kanında akıtan dokumalardan uzaklaştıkça ruhunu kaybetmeye başlar. her şeyin bir ruhu vardır. onu ‘o’ yapan bir şeyler vardır. dokunulmazdır. gurur vericidir. kaya gibi sert ve sarsılmazdır. pamuk ipliğine bağlı değildir.

hepimiz bir çocukluk yaşadık. çocukken bir çok şeyin farkında olmadığımız söylenir. hayat bilinci ve sorumluluk nedir, bilmediğimiz söylenir. bir nebze doğrudur. ufacık benlikler için hayat sıkıntısı, geçim derdi, ülke sorunları, insanoğlunun her geçen gün ölmesi gibi bütün problemler, çocukların o naif ve ince ruhunda yer tutmaz. tutmamalıdır da. insanlığın saflığının tezahürüdür çocukluk. top peşinde koşmaktan, bebeğiyle oynamaktan, dondurma ve çikolata yemekten, güzel ayakkabı ve elbiseler giymekten mutlu olur çocuklar. anne ve baba büyük sıkıntılar çekerken, aynı sıkıntıları çocukların çekmesini istemezler. çekmesinler de. çocuk denen saf varlık, daha hayatının bilincinde değilken bir çok şeyi saflıkla ve mutlulukla yaşamalı.

galatasaray’a bağlılığım işte böyle naif bir ruh halinde olan çocukluğumda başlamıştır. çocuktum ben o zamanlar. hayatın ne kadar zor olduğunu bilmezdim. ama bu saflık halimde bazı değerlerin farkında olabiliyordum. küçücük bir çocukken ve top peşinde koşturmaya başlamışken sahiplenebileceğim renkler ne olabilir di?

yeşil – mavi rizespor? bordo – mavi trabzonspor? siyah – beyaz beşiktaş? sarı – lacivert fenerbahçe? ve yahut sarı – kırmızı galatasaray?

saflıkla donatılmışken seçtiğim renkler neden sarı kırmızı olmuştu peki? bu renklerle daha ilk tanıştığım gün don kişot’u yakalamıştım ben bu renklerde. golyat’ın karşısında bir davud, şeytan’ın karşısında bir tanrı, hades’in karşısında bir zeus, hitler’in karşısında olabilecek bir dalay lama’ydı gördüğüm. daha o zamanlar, belasını bulmuş ve godot’sunu bekleyen bir benlik değildim. o çocuk halimle iyiyi, güzeli, saflığı görebiliyordum. galatasaray benim için büyük kötülüklerle savaşan, kendisinden büyük devlerle müthiş hayal gücünün rehberliğinde çarpışan, ruhunu ve ideallerini koruyan, bizi biz yapan bir benlikti. daha bacak kadar bir çocukken bunu yakalamıştım ben. hissetmiştim bu duyguyu. o yüzden galatasaraylı olmuştum ben. yakaladığım naif bir ruhtu sarı kırmızı’dan gelen. başarılar sonrasında geliyordu.

ve gün geldi, bu duygularımızı, benim gibi düşünen ve hisseden, idealleri ve saflığını kaybetmemiş insanlığı paylaşan insanlığımızı, saflığımızı öldürdüler. galatasaray’ı öldürdüler. bunu öyle büyük bir dengesizlik ve sorumsuzlukla başardılar ki yerin dibine girdim. hades gibi! kendimi karanlık bir dünyanın içinde buldum. tüm kötücüllüklerle kapsanmışken.. şimdi ne farkım vardı benim golyat’tan, hitler’den, hades’ten? hani beni ben yapan, gerçek bir insan yapan don kişot ruhum nereye gitmişti? elbirliğiyle öldürdüler. hayallerimi öldürdüler. hayal gücüme ve çocukluğumun saflığına tecavüz ettiler. gururumu ezdiler. galatasaray’ımı öldürdüler.

ve öyle güçsüz bir durumda hissediyoruz ki kendimizi, elimizden yazmaktan başka bir şey gelmiyor. don kişot gibi hayali yel değirmenlerine boşuna hamle yapıyormuşuz gibi hissediyorum. şeytan bile ruhumuzu çalamazdı bizim. ama başardılar. galatasaray’ın ruhunu çaldılar. bitirdiler. emdiler. kanını emdiler. tüm ruhaniliğini söküp aldılar ve her çeşit materyalist piçliği monte ettiler.

galatasaray ruhu ve disiplin diye futbol sihirbazı keita’yı yok ettiler. otobüste güldü diye futbol virtüözü misimoviç’e kıydılar. kaybedilen bir fenerbahçe maçının en çok çaba gösteren adamı jo’yu, gece eğlendi diye tefe koydular. dos santos gibi rakip şeridi otoban yapacak beceriyi yolladılar. ama teknik direktörünün babası öldüğü gün saha ortasında adeta kulak piçliği yapan sarp’ı, kanunsuz abidik gubidik serdar özkan’ı, hocasına saygının zerresini sunmayan servet’i, karakterden nasibini almamış topçuları tutmaya devam ettiler. ve hepsi yetmezmiş gibi pittbull ruhlu ve kelepçe takıntılı bir hastayı bu takıma monte ettiler. otobüste gülen bir futbol kalitesini bir çırpıda silen zihniyet, hastalıklı ve şerefsiz ruhları kapıdan içeri sokmasını bildi.

florya’nın beş kapısı var. nedense, ne kadar dengesiz, karaktersiz, işe yaramaz adam varsa çıkışı verilmeyen beş kapısı var. ne kadar garabet, harabet ve saçmalık varsa bu beş kapıdan giriyor. florya’nın çıkışı ancak futbol güzelliklerine var. girişi de karaktersizliklere.

her şeye eyvallah ama bu denli dengesizliğe ve alaycılığa söylenecek kelime bulamıyorum. bugün, galatasaray’ın öldüğü gün değildir. galatasaray’ı zaten öldürmüşlerdi. yeni mabedine uygun gördüğü ruhları gördüğümüz gün, öldüğümüz gündü.

bu bizim gibi don kişot ruhlu galatasaraylıların galatasaray’ı değil. bu bizim galatasaray’ımız değil. başka bir şey. utanç duyulacak bir şey. ruhumuzu satan ve galatasaray’ı öldüren bu güruha ne desek boş..

katilden ne farkınız var? büyük bir ruhu öldürmek cinayet değil midir? katiller! sizin idam hükmünüzü kim verecek?