2291
daha 1-2 yaşındayken babam sayesinde aşık olmuşum ben bu renklere. anlatır hep annem, babam gol olduğunda nasıl sevindiğimi, yenilince nasıl üzüldüğümü. o günleri şimdi hatırlamasam da hep iyiki galatasaray'lı yapmış beni babam derim. özellikle 3 temmuzdan beri içinde bulunduğumuz süreçte fenerlilerin halini görünce. hiçbir olumsuzluk bu aşkın değerini küçültmedi aksine daha da yüceltti. yeri geldi coşkudan attım kendimi sokaklara yeri geldi üzüntüden bütün akşam başımı kaldıramadım. ama hiç pişmanlık duymadım bu renklere gönül verdiğim için. ne mutlu ki galatasaraylıyım.
