152
hocamızın tribünden takip ettiği maç. bu haftaki maçın bir önceki hafta oynanan galatasaray-trabzonspor maçından farkı, seyircinin stadı doldurmasıydı. şampiyonluk kutlamaları için dolduğu belli olan stadda maçın sonunda hüzün hakimdi. galiba arena’yı da cehenneme çevireceğiz derken; kendimize cehennem yaptık. deplasman maçlarında kolay kazanan galatasaray, kendi sahasında herşeyi zora çeviriyor. seyirci baskısı sanki sadece bizim futbolcuların üzerinde kuruluyor. tabi dünkü maçta hakim olan bir başka şey de belirsizlikti. bence tüm futbolcuların kafası diğer maçtaydı. fener’in maçının skorundan sonra biraz bocaladı sanki futbolcular. gerçi fener’in maçının skoruyla birlikte bu sonuç pek de bir şey kaybettirmedi. 3 puanlık farkla fenerbahçe maçına gitsek ve kaybetmiş olsak; 0.5 puanla şampiyonluğu kaçıracaktık. şampiyonluk ibresi hala bizden yana diye düşünüyorum. deplasmanda oynadığımız oyunu da düşünürsek; ihtimalin %’si daha da artıyor. play-off kura çekiminde oluşturulmaya çalışılan, güya, heyecan için son maçın kadıköy’de olmasını ayarlayanlar maalesef amaçlarına ulaştılar. bu zamana kadar kalp krizi geçiren 3 kişinin ölümüyle sonuçlanan play-offtaki son maça hangimizin yüreği dayanacak bilemiyorum. inşallah hiçbir taraftar, hiçbir futbolsever bu acıyı bir daha yaşatmaz bizlere. maç sonunda hasan şaş’ın yaptığı açıklama beni gerçekten çok etkiledi. verilmesi gereken cevapların hepsi var açıklamasının içinde. kadıköy’de kulubeden çıkmak zorunda kalacak olan şaş’ın kafasına bir şeyler gelmez umarım. son olarak 3 temmuz’dan itibaren yaratılan ortamın içinde çözüm için getirilen play-off zamazingosu nelere mal oldu ortada: oynamak istemeyen futbolcular, takımımın hakkı olan şampiyonluğun karşı kıyıya geçmesi için yapılan iğrençlikler, bu yaratılan ortamı kaldıramayan taraftarlar, öfke kontrolünü yitirmiş topluluklar ve bilimum çirkinlikler. bütün bu durumlardan sonra verilmeyen, verilmek istenmeyen cezalar vardı gündemde. ne iyi oldu kimseye ceza verilmemesi ve tüm takımların suçsuz bulunması öyle değilmi! tekrar ediyorum: “kadıköy’ü yakın, şampiyonluk daha yakın.”
