• 86
    10 yaşında bir çocuktum ama sadece bir çocuk değil galatasaray için kavga eden ağlayan sevinen bir çocuk. abim o zamanlar bodrumda bar işletiyor fakat o gün sadece galatasaray maçı için açık. içerisi tıka basa dolu hani derler ya '' yok böyle kalabalık '' aynen öyle. maç başlıyor ve tabi ki ben en öndeyim.
    ilk yarı 2 tane gol yiyoruz olmadık pozisyonlardan ve devre oluyor. herkes küfürler eşliğinde dışarı çıkarken ben yanaklarını şişirmiş ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. abim gelip '' üzülme oğlum dünyanın sonu değil '' diye o an kurabileceği en saçma cümleyi kuruyor. ulan dünyanın sonu işte hem doğar doğmaz galatasaray forması giydir üstüme sonra maça üzülünce dünyanın sonu değil de.
    nitekim öyle bir 2. yarı izlettiriyor ki galatasaray hele o jardel in attığı 3. gol yok mu tanımadığım birinin kucağında dışarıda deli dumrul misali koşuyorduk. ulan carlos lu figo lu raul lu madridi 45 dakikada yerle bir ediyoruz turu geçsek kaç yazar ki.
    biz madridi o gece o sahaya ali samiyenin tam ortasına mecidiköyün göbeğine gömüyoruz. 10 yaşındaki ben maç sonunda sevinçten ağlıyorum var mı ötesi. gerçekten galatasaraylı olmak bir ayrıcalık.
    arada unutulmaz maçlar cd sini takıp izliyorumda .............

    teşekkürler galatasaray.
App Store'dan indirin Google Play'den alın