rabbimesordumgalatasaraydedi

renktaşımızı kırmak olmaz.

rerere rarara diye inlerken tribünler
atkılar sallanırken aslantepe semalarında
bilmezdi kimse o an kimdi omuz omuza verdiği
bilmezdi hangi partiydi desteklediği,hangi kızdı sevdiği
insanoğlunun en değer verdiği şeyler
mal,mülk,para,pul şöhret
elindeki atkının yanında önemsizdi
sırtındaki formanın karşısında değersizdi
omuz omuza renktaşlarla
rahatlık o anda kimin umrunda
doldururken stadyumu bir anda
uzaydan bile duyulacak bir çoşkuyla
maç başlamadan tribünler dolunca
galatasaray! diye bağırıp tek bir ağızdan
armanın kutsallığı yüreklere yansırken
limanda bekleyen bir sevgili gibi
aşkına kavuşan bir mecnun gibi
teselliyi bulan bir öksüz gibi
atardı o kalp,çoşku ve heyecanla
sahaya çıktığında o onbir aslan
anons edilirken daha başlar destan
rızasız evlendirilen bir kız gibi
ağlamaklı olurdu,rakip takımlar
yağmur,çamur dinlemeden,tek bir ağızdan
dökülürken istiklal marşı
en aptalı bile anlardı,yoktu sami yen'in çıkışı
doksan dakika sonunda,biterken bu destan
işte aşk bu derdi herkes,aşktır galatasaray!