28
malum arsenal uefa final maçı, kahvenin birinde babam en öne sandalye ayarlamış izliyor maçı, ben 3 sıra arkasında izliyorum. penaltılar başlayacak babamla göz göze geliyoruz; hafif bir korku var gözlerinde babamın. popescu atıyor penaltıyı, kahvede herkes üstüste, zıplayanlar, bağıranlar vs... göz ucuyla babamı arıyorum, adam yok! görünmüyor ortalıkta. sandalyelerin arasından ilerliyorum öne doğru ve gördüğüm: babam yere yüz üstü yatmış elleriyle yeri yumrukluyor ve haykırıyor adeta. tutup kolundan kaldırıyorum, öyle bir sarılıyorki bana! bir yandan " en büyük cim bom " diye haykırıyor.tabi ben konuşamıyorum o sırada ağlamaktan.
