39
arkadaşlarımla toplandığımızda konuştuğumuz konuların en başında gelir. şimdi ki çocukların şanssızlığıdır bu.
nedenlerine baktığımızda en başta teknoloji, güven, komşuluk ilişkileri ve fiziki alan yetersizliği gelmektedir.
her evde en az 1 bilgisayar, internet var, çocuklar facebooktan haberleşiyor, hiç oynamadığım adını defalarca duyduğum knight peşinde, smack down peşinde sanal alemde koşuyorlar, asfalt üzerinde toprak üzerinde koşmak yerine.
bizim zamanımızda bütün sokak birbirini tanırdı, bir yabancı gelip de bırakın çocuk kaçırmayı, tacizi, laf edemezdi. bugün geldiğimiz ortamda belki de toplum olarak sorunumuz bu. ebeveynler korkudan çocuklarını bakkala, markete yollayamaz durumda.
şöyle bir sokağımıza bakıyorum, biz çocukken her evin bahçesi vardı, ağaçlar vardı, toplanıp garaj altında, kömürlük üstünde piknik yapardık. misket oynardık her çeşidinden, akşam hava karardığında kimse eve gitmezdi çünkü saklambaç zamanı gelirdi... bu böyle uzar gider oynamadığımız oyun kalmazdı. ama şimdi ne ağaç kaldı, ne bahçe, sadece 1 m2 daha büyük olması için dipdibe yapılan beton yığınları var. bizim arsamız vardı, tahtadan kale yapıp, kaleci uçabilsin diye önüne çim ekip suladığımız... ne yazık ki bu tip yerler hatıralarda kaldı sadece. şimdi asfaltta bile yer kalmıyor çocuklara araç parkları yüzünden.
hani büyüklerimiz derler ya: "şimdi ki nesil çok şanslı " diye, durup düşünmek gerek bence bu söz üzerinde...
nedenlerine baktığımızda en başta teknoloji, güven, komşuluk ilişkileri ve fiziki alan yetersizliği gelmektedir.
her evde en az 1 bilgisayar, internet var, çocuklar facebooktan haberleşiyor, hiç oynamadığım adını defalarca duyduğum knight peşinde, smack down peşinde sanal alemde koşuyorlar, asfalt üzerinde toprak üzerinde koşmak yerine.
bizim zamanımızda bütün sokak birbirini tanırdı, bir yabancı gelip de bırakın çocuk kaçırmayı, tacizi, laf edemezdi. bugün geldiğimiz ortamda belki de toplum olarak sorunumuz bu. ebeveynler korkudan çocuklarını bakkala, markete yollayamaz durumda.
şöyle bir sokağımıza bakıyorum, biz çocukken her evin bahçesi vardı, ağaçlar vardı, toplanıp garaj altında, kömürlük üstünde piknik yapardık. misket oynardık her çeşidinden, akşam hava karardığında kimse eve gitmezdi çünkü saklambaç zamanı gelirdi... bu böyle uzar gider oynamadığımız oyun kalmazdı. ama şimdi ne ağaç kaldı, ne bahçe, sadece 1 m2 daha büyük olması için dipdibe yapılan beton yığınları var. bizim arsamız vardı, tahtadan kale yapıp, kaleci uçabilsin diye önüne çim ekip suladığımız... ne yazık ki bu tip yerler hatıralarda kaldı sadece. şimdi asfaltta bile yer kalmıyor çocuklara araç parkları yüzünden.
hani büyüklerimiz derler ya: "şimdi ki nesil çok şanslı " diye, durup düşünmek gerek bence bu söz üzerinde...
