27
kalbim ağzımdan çıkacakmış gibi ata ata okuldan eve dönüp maç hazırlıklarına başladım. hasta fenerli babam bile maç için gidip bir 35'lik almıştı (zira kendisi sadece fenerbahçenin derbi maçlarını rakı eşliğinde izler-heyecanını yenmek için) babamın bu hali işaret olmuştu, kesin alıcaz dedim. hayatında bir dakika maç izlememiş annecim bile o maçı sonuna kadar izledi. popescu topun başına geldiğinde son hatırladığım babam koltuğun üstünde zıplamaya hazır bir vaziyette bekliyor, annem da habire dualar okuyordu. sonra bir anlık bir kararma... babam ve ben ağlayıp sarılarak yerlerde tepiniyorduk. annem beni balkonda "öğğğaaarrhhh" diye ağlarken bulduğunda kadıncağıın aklı gidiyordu. hayatımda unutamayacağım her anını hala yaşıyormuşçasına hatırladığım günlerden biri... inanılmaz bir gururla ertesi gün sokaklarda dolaşmak ise bambaşka bişey..
